Een nuttige tip wanneer je door Toscane rijdt: zet eens je auto onder aan een dorp en ga te voet verder. Meestal is het maar een paar kilometer tot aan de top. Onderweg zie je prachtige panorama’s, knoestige olijvenbomen. Details die je anders niet opmerkt. Zo ook in Montenero d’ Orcia.
Het dorp ligt op de Zwarte Berg, die niet zwart is maar verwijst naar een Etruskische god. Aan de afslag van de Strada Provinciale Cipressino, op 44 km van Grosseto, kun je de auto parkeren. Je wordt verwelkomd door een straat omzoomd met trotse ceders. De Via Fratelli Cervi leidt je naar het gemeentelijke park (1 mei genaamd) waar je een adembenemend panorama kunt bewonderen.
Montecucco
Dit is de streek van de Montecucco, een minder gekende wijnsoort. Het wijngebied vind je geklemd tussen de beter gekende Brunello en de Morellino di Scansano. De meest geteelde druivensoort is de Sangiovese, dezelfde soort die gebruikt wordt voor de wereldberoemde Brunello. Vroeger leverden de boeren van deze streek hun druiven aan de wijnboeren van de Brunello. Tot ze in 1998 hun eigen appellatie maakten, de Montecucco DOC. Genaamd naar het piepkleine dorp, dat vooral bestaat uit een kerkje, een watertoren en een wijndomein.
De Consorzio Tutela Vini Montecucco werd in 2000 opgericht ter bescherming van de appellatie. In 2011 volgde de Montecucco DOCG. Deze wijn is redelijker geprijsd dan in het beroemdere Montalcino. Toch doorstaat hij soms de vergelijking in een blindproeverij, aan de helft van de prijs. Van op het panoramische terras, op 350 m hoogte, zie je de twee gebieden, Brunello en Montecucco, met de Orcia als grens.
Links van je gaat de val d’Orcia over in de val d’Ombrone. Aan de overkant mag de wijn Brunello genoemd worden, aan deze kant van de stroom is het Montecucco. Je ziet ook waarom het grote gebied van de Montecucco meestal kleinere wijnproducenten heeft. Het landschap is zeer verscheiden met velden, olijfboomgaarden en kleinere wijngaarden. Er zijn een 70-tal wijnboeren, waar je altijd welkom bent om hun producten te proeven. Ook de olijfolie is de moeite waard, zeker de pasgeperste met zijn typische groene kleur.
Montenero d’Orcia
Montenero d’Orcia is een klein dorp in de Maremma, op weg naar de Monte Amiata. Het is een deelgemeente van Castel del Piano. Het grondgebied werd al in de prehistorie bewoond. Dat mag blijken uit gevonden stenen werktuigen. Je zou nooit vermoeden dat dit kleine dorp, met 250 inwoners, ooit een burcht had. Ook hier werd een hevige machtsstrijd gevoerd tussen stadstaten en edelen.
In de dertiende eeuw werd de burcht vernield door Siena. In het park vind je enkel nog de toren van het Aldobrandeschi-fort. Voorzie tijd voor een lunch, er staan een paar picknicktafels, strategisch opgesteld om het landschap te bewonderen. Het hoefijzervormig plein dichtbij is wat rest van het boerenerf van de Fattoria Avanzati. Met wat fantasie en de film van de La Giara (uit Kaos , Taviani) in het achterhoofd, keer je als vanzelf terug naar het midden van de 19de eeuw. Nu zie je enkel huizen rond de marmeren fontein, waar ooit de gebouwen van de fattoria stonden.
Via een stenen boog en een gewelfde gang kom je bij de Pieve di Santa Lucia, de parochiekerk uit de twaalfde eeuw. Er tegenover ligt de Pozzo Medico, een ronde waterput van steen, voorzien van het wapenschild van de Medici. Bij het terugkeren naar beneden, langs de Via Giacomo Brodolini, passeer je de oude, goed bewaard gebleven wasplaats en prachtige oude olijvenbomen. Terug aan de auto ben je klaar voor een verdere verkenning van deze prachtige streek.
Auteur: Vera Naessens
