Als alles mee zit kunnen mijn vrouw en ik binnen afzienbare tijd verhuizen. Verhuizen naar una casa colonica in Umbrië. Hier lees je het hoe en het waarom we in Umbrië beland zijn. Vanaf het prille begin, mijn eerste stappen in Italië tot 50 jaar later het grote avontuur. Weg van België.
M&M
Mara en Mirco Prugnola. De laatste eigenaars van Lombo. Broer en zus. De kleinkinderen van Emidio Prugnola. Het was Emidio Prugnola die eind 1898 de opdracht gaf om de boerderij te verbouwen. Te vergroten eigenlijk tot de huidige vorm. Hij liet toen ook zijn initialen en het bouwjaar achter op een steen boven de oorspronkelijke ingang van het huis. “E.P. 1898”
Mirco
Ons eerste contact met de eigenaars is enkel met Mirco Prugnola, 93 jaar. Een ingenieur op leeftijd die tijdens WOII nog gevechtspiloot was geweest. En daar is hij duidelijk fier op. Hij draagt op de revers van zijn vest steeds dat kleine insigne met een gevechtsvliegtuig. Hij is weduwnaar en vader van twee zonen. Hij is de spreekbuis. Mirco is een beminnelijk man met wie te onderhandelen valt.
De vraagprijs blijkt toch veel hoger dan de prijs die Ettore ons bij de eerste kennismaking had verteld. Afgaande op de prijs van Ettore doen we eerst telefonisch en later schriftelijk een laag bod. Dat wordt geweigerd maar toch verlaagt Mirco de vraagprijs. Om beter te onderhandelen lijkt het ons zinniger persoonlijk met Mirco te spreken. We maken een afspraak bij hem thuis in Siena. Na wat geven en nemen komen we behoorlijk snel tot een interessant vergelijk. Allemaal goed en wel maar ook de zus, Mara 89 jaar, ongehuwd en kinderloos, moet haar goedkeuring nog geven. En… er moet een compromis worden opgesteld.
Mara
Ondertussen hebben wij Tara Dunn Acheson onder de arm genomen. Een Ierse die bijna heel haar leven al in Italië woont en een immokantoortje in Panicale heeft. Ze is ook erkend vertaalster Engels-Italiaans en vice versa. Tara maakt het compromis op en iedereen is klaar om naar Mara te gaan.
Mara verblijft in het istituto privato di riabilitazione “Madre della Divina Provvidenza di Passionisti” te Arezzo. Ze is aan een rolstoel gekluisterd. Over Mara deden al de wildste geruchten de ronde. Het is geen gemakkelijke tante begrepen we. Beter nog, ze wil eigenlijk niets verkopen. Ze heeft in haar hele leven nog nooit iets verkocht. Dit tot ergernis van haar broer Mirco. Ook Ettore heeft 15 jaar geleden geprobeerd Lombo te kopen. Zonder resultaat. Gelukkig voor ons.
De kleuren van de Italiaanse vlag
Dus in colonne op weg naar Arezzo. Wij met Tara en Andrea, onze tussenpersoon, in de wagen en Mirco met zijn huishoudster in een andere. Aangekomen is Mara niet onmiddellijk bereid ons te ontvangen. Maar eens ze is geïnstalleerd en gekleed met hoedje en al, is ze er klaar voor.
We denken dat we de klus snel zouden klaren. De prijs is trouwens al onderhandeld. Het compromis is correct opgesteld. De notaris is aangeduid. Enkel de handtekening, la firma, van Mara hebben we nog nodig. En klaar is Kees.
Ze leest tergend traag het compromis. Eens ze alles gelezen heeft, kijkt ze haar broer en ons aan en zegt dat ze niet akkoord gaat met de prijs. Ze heeft zelf een geometra, een landmeter, de waarde van het land en het gebouw laten bepalen. Deze heeft de prijs 20.000 euro hoger geschat. En, zo zei ze: ”Chi sono io per mettere in dubbio il prezzo di un esperto ?” Wie ben ik om de schatting van een deskundige in twijfel te trekken? Dus haar prijs is te nemen of te laten. Ze lacht even naar haar broer. Die lacht groen terug.
Wij gaan niet akkoord. We laten weten dat we de prijs correct hadden onderhandeld met haar broer. Ze lacht weer en zegt dat haar broer weinig of niets te zeggen heeft. Het is haar prijs of niets. Mirco ziet ondertussen al niet meer groen maar slaagt bleek, wit uit. Hij voelt de bui hangen. Wij zijn niet zinnens voor deze prijs te kopen. Hij begint te discuteren met zijn zus. Deze blijft glimlachen en houdt voet bij stuk. Ze geniet zelfs van dit machtsspel.
Mirco ziet ondertussen rood. Voelt dat de verkoop weer eens uit zijn handen glipt omwille van zijn zus. Nadat hij ondertussen alle kleuren van de Italiaanse vlag heeft gezien, komt hij met een voorstel. Mara zal bij de uiteindelijke verkoop sowieso de helft van haar vraagprijs krijgen. Hij zal zijn deel dan verminderen. Om zo toch tot de op voorhand onderhandelde prijs te bekomen. Wat daarbij ook niet onbelangrijk is, is het feit dat Mara ook nog het vruchtgebruik, l’usufrutto, van deze eigendom had. Het komt er dus op neer dat bij uiteindelijke verkoop Mara 3/5 en Mirco 2/5 van het bedrag zal ontvangen. Na lang pallaberen en menig kleinerende steken van Mara aan Mirco’s adres wordt de prijs beklonken. Tara zal een nieuw compromis opmaken en haar deze bezorgen.
Een albasten pen
Eens buiten is Mirco geheel aangeslagen en begint ons een verhaal te vertellen. Op zijn 6 jaar kreeg hij van zijn grootvader, Emidio, een albasten pen. Een kostbaar kleinood. Daags nadien had zijn zus deze gevonden op zijn kamer. Kwam daarmee voor hem staan. Voor zijn ogen brak ze deze unieke pen met haar handen middendoor. “Non è mai cambiata!”. Ze is nooit veranderd, zegt hij met betraande ogen. Draait zich om en wandelt met zijn huishoudster naar zijn wagen.
En wij denken: wordt vervolgd…
