Als alles mee zit kunnen mijn vrouw en ik binnen afzienbare tijd verhuizen. Verhuizen naar una casa colonica in Umbrië. Hier lees je het hoe en het waarom we in Umbrië beland zijn. Vanaf het prille begin, mijn eerste stappen in Italië tot 50 jaar later het grote avontuur. Weg van België.
In real time zijn we nu de keuken en de badkamer aan het installeren en wordt de parket gelegd.
In het verhaal van Lombo zijn we aan het einde van de winter in 2018 aanbeland. Daar waar we denken dat de aankoop van Lombo nu in kannen en kruiken is, blijkt dat het omgekeerde eerder de waarheid is. Het wordt een processie van Echternach. Of beter nog: eentje van Arezzo.
Na de onderhandelingen met broer en zus in het instituut op de kamer van Mara reizen Anne en ik terug naar België met het idee dat we dra onze droom kunnen realiseren. Tara zal een nieuw compromis opstellen en dat persoonlijk naar Mara brengen. Zodat zij het kan handtekenen.
Tara mailt ons het nieuwe compromis in het Engels en het Italiaans door en zegt dat ze daags nadien naar Arezzo rijdt om het te laten tekenen. Tara telefoneert met Mara om haar te verwittigen van haar komst. Neen, het komt niet uit. Mara moet ’s ochtends naar de kinesist, heeft daarna ‘pranzo’ op haar kamer. Dan slaapt ze en in de late namiddag wil ze niemand ontvangen. Beter nog, ze zal zelf telefoneren wanneer Tara tot bij haar mag komen. Hare excellentie heeft gesproken. Tara staat verbouwereerd met de telefoon in haar hand en kan niets meer repliceren. Gesprek afgelopen. Ze heeft nog enkele verwoede pogingen ondernomen maar telkens zonder resultaat.
Dammi un ‘ altra settimana
Wij staan op afstand en kijken toe. Ook ik telefoneer enkele keren. Ik probeer de gesprekken steeds goed voor te bereiden door al wat geijkte zinnen te vertalen in het Italiaans. Na een derde gesprek zegt ze plots: “Guarda Signor Albert, sono quasi pronto per firmare. Dammi un’altra settimana.” Ik ben bijna klaar om te tekenen. Geef me nog een week. Die week had echter geen 7 dagen en wil enkel zeggen, geef me tijd, veel meer tijd.
Ik hou het niet meer uit, en vlieg naar Mongiovino waar ik mijn stoute schoenen aantrek. Ik ga gewoon zonder verwittigen naar haar en neem mee: een doos Belgische pralines en het compromis. Als ze niet tekent, komt de datum in mei met de notaris in het gedrang en vervalt het compromis.
Een bron
Ik stap regelrecht op haar kamer af. Ze verschiet zich een hoedje. Jawel, dat lelijke roze hoedje. Wil me eerst de deur wijzen maar ik kan haar verleiden met de chocolaatjes. We hebben een behoorlijk fijn gesprek over Lombo. Haar herinneringen als kind en, belangrijk, over de bron die zich op het terrein bevindt. Dat wisten we nog niet. Water is een kostbaar goed in Italië.
Zo vertelde onze geometra me dat hij een ander koppel Amerikanen begeleidt die een gelijkaardige ruïne hebben gekocht in de buurt. Bij nader toezien blijkt dat er geen water te vinden is in de ondergrond. Einde verhaal. We prijzen ons gelukkig met onze bron die tot 600 liter per dag geeft.
Terug naar Mara. Ik denk dat ik haar mentaal voldoende heb gemasseerd en kom met het compromis boven tafel. Ze is blij dat ze het eindelijk krijgt, zegt ze. Want nu kan ik het lezen en het laten nakijken door mijn juridisch en financieel adviseur, Dottore Lapini.
Ik val achterover van verbazing en denk in een flits aan de Italiaanse driekleur die ik ook bij haar broer zag verschijnen tijdens onze vorige ontmoeting. Hier in dezelfde kamer. Met lege handen rij ik terug naar de berg van Mongiovino. Het compromis heb ik achtergelaten maar naar “la firma” kan ik voorlopig fluiten. Gelukkig kan ik nog fluiten en kan ik genieten van ‘la primavera Italiana’ terwijl ik terug rij.
Arte povere
Ondertussen in België krijgen wij een tip onder de neus geduwd van een schoonzus. Een artikel uit de Sabato. Een tekst over een architectenbureau dat in Frankrijk een zomerhuis prachtig heeft gerenoveerd. De foto’s laten een interieur zien dat ons helemaal op het lijf getekend is en ook prachtig zou passen in Lombo. Onze Italiaanse aannemer noemt het ‘Arte povere’. De architecten benoemen het als ‘Wabi sabi’. Ik zoek die mensen op en stuur hen een foto van de ruïne. Ze zijn onmiddellijk laaiend enthousiast en stellen voor om eens tot daar te komen als we ginds zijn. Het is de start van een fijne en creatieve samenwerking.
Het derde compromis
Wat ik vrees, wordt ondertussen waarheid. Het compromis vervalt. Ik bel Mara opnieuw en vraag uitdrukkelijk of ze wel WIL verkopen. Want dat ze anders onze tijd verprutst. Haar antwoord was geweldig: “Certo, voglio assolutamente vendere. Ma devi avere un po ‘di pazienza. E … Signor Albert, la casa non si muove.” Het huis gaat niet lopen…
Ondertussen heb ik Dottore Lapini ook reeds gesproken en die drukte me op het hart dat het compromis volledig in orde is. Dat enkel la signorina Prugnola moet beslissen. En hij draait met zijn ogen.
Een nieuw compromis wordt opgesteld. Ten minste, enkel de data worden aangepast en een nieuwe afspraak wordt geregeld bij de notaris. Begin juli. Dan zijn we zeker in Italië. De strategie wordt ook gewijzigd. Mirco, Anne en ik zullen het compromis reeds op voorhand ondertekenen. Tara brengt het naar Dottore Lapini en die gaat ermee naar Mara voor het vierde handteken. Volgens ons heeft Lapini de beste geloofspapieren in hand om haar te overtuigen.
Questo resta da vedere. Dit valt nog te bezien.
