Als alles mee zit kunnen mijn vrouw en ik binnen afzienbare tijd verhuizen. Verhuizen naar una casa colonica in Umbrië. Hier lees je het hoe en het waarom we in Umbrië beland zijn. Vanaf het prille begin, mijn eerste stappen in Italië tot 50 jaar later het grote avontuur. Weg van België.
L’anno duemiladiecianove, il giorno ventiquatro del mese luglio staat als datum op de verkoopakte. Het is ons eindelijk gelukt! Onze koppige doorzetting heeft geloond. We kunnen onze Italiaanse droom waarmaken nu. Lombo en zijn olijfgaarden horen ons toe.
Siamo fortunate
Onmiddellijk na de ondertekening van de akte in Castiglione del Lago rijden we naar onze casa colonica rovina, zijn olijfgaarden en eikenbossen. We voelen ons bevrijd. Eindelijk kunnen we zonder schroom rondsnuffelen in ons huis en rondwandelen op ons eigen stukje Italië. Nu ja, wandelen was er nog niet echt bij. Het zestig jaar verwaarloosd domein is bijna compleet overwoekerd door braambessen en ‘biancospino’, meidoorn. Beide struiken met erg veel nijdige stekels. Nog een laatste cadeautje van Mara, flitst door mijn hoofd.
Om te vieren rijden we ’s avonds naar ons lievelingsrestaurantje net buiten Orvieto. ‘Da Gregorio’.
We zijn beiden uitzinnig gelukkig en het wordt een fijne en lekkere avond om de volgende ochtend terug met de voeten op de grond te staan.
Alles even op een rijtje zetten. Hoe beginnen we eraan? Welke chronologie? Wat eerst? Het eerste was natuurlijk onze kinderen op de hoogte brengen. Voor hen is en wordt het ook een hele aanpassing.
Commissie
We hebben in Italië nog een week vooraleer de meeste openbare diensten sluiten voor hun jaarlijks verlof. Als eerste hebben we buiten onze Belgische architecten ook een Italiaanse geometra nodig. Hij is onze ‘go between’ tussen alle Italiaanse instanties. Hij zal ook de verantwoordelijke zijn voor onze werf en deze van naaldje tot draadje opvolgen.
Het wordt Andrea Stefanucci. Een erg correcte jonge man die zijn kantoor heeft in Piegaro. De gemeente naast Panicale. Hij schiet onmiddellijk in actie. Dan nog een aannemer. Andrea Ranieri was reeds de man die voor broer en zus Prugnola het huis had vrijgemaakt en ook al wat essentieel opknapwerk had gedaan. Het was hij die via Ettore ons het huis had aangeboden en ons steeds heeft bijgestaan in onze gesprekken met Mara Prugnola. ’t Is te zeggen. Hij had van haar ook nog geld te trekken voor de verrichtte werken. Ook dat liep moeizaam. Hij herkende het fenomeen van de onbeantwoorde telefoons en het niet welkom zijn in het instituut.
Verder moet ik even vertellen over een ons ongekende Italiaanse gewoonte. Althans toen voor ons ongekend. Als men via een immokantoor of eender welk tussenpersoon een huis koopt dan moet de koper zowel als de verkoper een commissie van 3% van de verkoopprijs aan deze persoon betalen.
Wij hadden het huis via Andrea Ranieri en een heel klein beetje via Ettore gekocht. Tenminste, zij hebben ons aangebracht bij de familie Prugnola. Gelukkig werd er afgesproken dat wij niet moesten betalen aan Andrea, noch aan Ettore. Ettore als vriendendienst en Andrea als hij de verbouwing zou mogen doen. De Prugnola’s daarentegen moesten hun part wel betalen.
Bij de ondertekening bij notaris Cherubini kreeg ik een omslag mee voor Andrea en Ettore. Bij nader inzien zat daar maar een schijntje van het verschuldigde bedrag in. Bijna heeft dat mijn vriendschap met Ettore gekost. Wij hadden niet mogen tekenen zonder eerst de enveloppe te hebben gecheckt. Hij was Italiaans furieus en zwaar ontgoocheld in onze vriendschap. Ik eigenlijk ook want het enige wat hij gedaan had was één telefoontje naar Andrea. Daarna niets meer behalve wat cynisch lachen als we weer eens ontgoocheld van Arezzo thuiskwamen in zijn burcht. Ondertussen zijn de plooien gladgestreken.
Salsicce a la brace
Andrea en zijn broer Marco Ranieri zijn dus onze aannemer geworden. We hadden er nooit een betere kunnen vinden, en daar durf ik mijn handen voor in het vuur steken. Het vuur waaraan we samen menig keer – op de bouwwerf – salsicce a la brace, gegrilde worstjes, hebben gegeten. Overgoten met een wijn van de zio.
