Mythen, sagen en legendes vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Dit verhaal komt uit de verzameling legendes van Massimo dei Cas.
In Lanzada in het Valmalenco worden ook verhalen verteld over het huis van ene familie Giogia, waar op een gegeven moment een man woonde die er op middelbare leeftijd nooit in geslaagd was een vrouw te vinden waarmee hij zou willen trouwen.
Als hij een vrouw geweest was, had hij naar het naar het naburige kerkje van de Madonna delle Grazie in Primolo kunnen gaan, befaamd omdat het de harten van de eenzamen troostte die het glas bekrasten dat het beeld van de heilige beschermde. Voor een man echter was dit ongepast.
Zo ging hij iedere avond met een gevoel van grote eenzaamheid naar bed. Op een nacht echter toen hij, als zo vaak, de slaap niet kon vatten, hoorde hij een zwak geluid, als van voetstappen door het huis. Hele lichte voetstappen als van een vrouw. Eerst dacht hij de avond ervoor te zwaar gegeten te hebben, maar het geluid verstomde niet. Daarop had hij de indruk dat er iemand zijn kamer binnenkwam.
Toen zag hij een vrouwenfiguur naar zijn bed komen, de dekens opzij leggen en naast hem gaan liggen. Het was aardedonker in de kamer: hij stak zijn hand uit, er zeker van zijnde dat hij de zo gewenste gezellin zou ontmoeten met wie hij de rest van zijn leven zou delen. Hij voelde echter niets dan zijn eigen neus, zijn hand tastte nutteloos rond in de leegte. Hij had nauwelijks tijd om zich te verwonderen toen er een sardonische lach door de ruimte echode, de dekens bewogen en hij hoorde hoe de passen van een vrouw de kamer verlieten.
Hij stond meteen op en stak een kaars aan: de kamer was leeg en er heerste weer een diepe stilte. Eerst wat later zag hij dichter bij de deur de kleine pantoffel van een vrouw. Hier eindigt het verhaal en laat ieder de vrijheid zich een gelukkig of treurig einde voor te stellen.
Hetzelfde huis was in een andere tijd het theater van een tweede wonderlijke gebeurtenis. Hoofdpersoon was dit keer een vrouw die gedurende de nacht tamelijk zware stappen hoorde die naar een oude bidstoel leidden, een bidstoel die nagelaten was door een voorouder.
Het kwam de vrouw voor dat ze de onbekende daar hoorde knielen. Daarna hoorde ze een gedempte stem de dagelijkse gebeden reciteren. Aan het eind, na een diepe zucht, stond de mysterieuze bezoeker op waarbij het oude hout van de bidstoel kraakte met een geluid dat in de stilte van de nacht de oren van de vrouw als een zweepslag bereikte. Met langzame stappen verliet de onbekende de kamer.
De vrouw had al die tijd geen wimper durven bewegen en durfde ook niet op te staan om sporen van de geheimzinnige figuur te zoeken. Ze wachtte af tot het licht werd voor ze voldoende moed had verzameld om op te staan. Toen zag ze tot haar grote verbazing naast de bidstoel een grote kast die daar nooit eerder was geweest. Ze aarzelde eerst, maar tenslotte won de nieuwsgierigheid het. Heel voorzichtig kwam ze dichterbij, opende de krakende deuren en zag daar binnen een soutane en een versleten priesterbaret, een paar sjerpen met zilveren gespen en een gebedenboek.
Lange tijd hield de vrouw het gebeurde voor zich, maar tenslotte vertrouwde ze het de pastoor toe. De geschiedenis werd ook in het dorp bekend maar niemand zag ooit de geheimzinnige kast die in het niets verdwenen leek, zoals ze ook was verschenen. Niemand heeft ooit kunnen achterhalen wie de geheimzinnige figuur zou kunnen zijn die het huis was binnengedrongen om in die ene nacht te bidden.
