Mythen, sagen en legendes vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Er zijn talloze natuurverschijnselen die door de mensen in het verleden niet werden begrepen en waaromheen vele verhalen werden verteld. Een voorbeeld hiervan zijn de zogenaamde ‘aardepiramiden van Postalesio’. Dit zijn piramide- of bijna cilindervormige steenzuilen die bedekt zijn met een groot rotsblok. Deze piramides vinden we ten noorden van het dorp Postalesio circa 7 km ten westen van Sondrio. Neem vanuit het centrum van het dorp de weg naar de bergweiden naar de Riserva Naturale Piramidi di Postalesio. Ongeveer 2,8 km vanaf de kerk van San Antonio in het dorp zien we links een weg omhoog naar de piramiden.
Na een korte rit bereiken we op 743 m hoogte een parkeerplaats. Van hier komen we na een paar honderd meter op de weide Il Prato, vanwaar een voetpad, met houten hekken langs de zijkant, naar de piramides loopt. Het pad volgend omlaag komen we bij de voet van de piramides. Al van bovenaf zien we zeven piramides, maar aan de voet is pas goed te zien hoe groot ze zijn – de hoogste is ca 12 meter.
De piramides zijn gevormd door erosie van de kalkmorene. Door inwerking van water en wind is de zachte kalksteen grotendeels verdwenen, maar blijven de er bovenop liggende harde steenblokken bewaard. De vorm maakt duidelijk waarom deze piramides ook wel “aardepaddenstoelen” worden genoemd. Een voorwaarde voor de vorming van dit soort steensculpturen is dat ze in de luwte van de wind staan. Hier is dat duidelijk te zien, de piramides staan in een kom van het riviertje de Caldenno, beschermd tegen de heersende winden.
De volkse fantasie zag in deze piramides sculpturen van vreemde wezens, prinsen en prinsessen, ridders, heksen en heksenmeesters, versteend door een geheimzinnige tovenarij.
Eén van de verhalen rond deze piramides is het volgende:
Lang, lang geleden, toen de valleien van Valtellina nog donker en mysterieus waren, woonde er in de bergen boven Postalesio een oude heks genaamd Marella. Ze kende de geheimen van aarde en steen, en sprak met de wind alsof het haar kind was.
In het dorp Postalesio leefden eenvoudige mensen, maar ze werden geteisterd door onheil: hevige regen, aardverschuivingen en plotselinge stormen. Elke keer wanneer de donder rolde, wist men: Marella is boos.
Op een dag kwamen drie broers uit het dorp naar de heks. Ze vroegen haar: “Wat moeten we doen om jouw woede te stillen?”
Marella keek hen aan met haar heldergrijze ogen en sprak: “Bouw een toren van aarde, hoog en stevig. Maak er drie – één voor ieder van jullie. En op de top moet een steen rusten, als kroon op jullie werk. Alleen dan zal de aarde tot rust komen.”
De broers begonnen te graven en te stapelen. Het werk was zwaar, maar ze gaven niet op. Ze maakten drie hoge aardpiramiden, en op elke top plaatsten ze een zware steen, precies zoals Marella het had gezegd. Toen de laatste steen geplaatst werd, trok de storm weg. De lucht klaarde op, en de aarde beefde niet meer.
Sindsdien staan de piramiden van Postalesio als stille wachters in het landschap. Men zegt dat als je goed kijkt bij zonsopgang, je drie schaduwen kunt zien die op de toppen staan – de broers die nog altijd waken over het dal. En Marella? Ze werd nooit meer gezien, maar soms, als de wind zachtjes door de vallei waait, lijkt het alsof ze zingt.
