“Si stanno divertendo un sacco,” zei de vriendelijke ambtenaar van de gemeente Montecalvo tegen haar collega. “Ze hebben er veel plezier om.” Om wat? Om de altijd aanwezige en noodzakelijke codice fiscale, de Italiaanse versie van het rijksregisternummer. De vorige keer had de gemeenteambtenaar al tegen ons gezegd dat je in Italië desnoods zonder geld op pad kon gaan, maar dat je nooit zonder codice fiscale de deur uit kon. Ze kende haar code uit het hoofd, een prestatie want de code bestaat uit een combinatie van een kleine twintig cijfers en letters. Toch was ze deze keer bijna vergeten om ons de codes te vragen. Het formulier dat ze voor ons moest invullen was afschrikwekkend: een vel van A3-formaat vol met vakjes en in te vullen regels. “Daar zal toch zeker wel de codice fiscale bij horen?” vroeg ik schertsend toen ze zei dat ze voldoende gegevens had (namen, geboortedata, paspoortnummers, verklaring van de gemeente Pavia). “O ja, natuurlijk de codice fiscale!” lachte ze, betrapt op een bijna onvergeeflijke vergissing.
De codice fiscale hadden we gelukkig al sinds de afgelopen zomer in bezit want de universiteit wist dat je zonder deze code nergens terecht zou kunnen. Ze hadden daarom bij de Agenzia delle Entrate, het belastingkantoor van Pavia, voor alle Erasmus-studenten een voorrangsbehandeling bedongen. Gewapend met onze codes probeerden we nu dus la residenza, ons inwonerschap van de gemeente Montecalvo, te verkrijgen, nodig om te voorkomen dat we straks heel veel meer belasting zouden gaan betalen. Voor wie niet bij een Italiaanse gemeente ingeschreven staat, geldt namelijk een veel hoger tarief.
Het in te vullen formulier was groot maar de verdere formaliteiten bleken erg beperkt. Dat was in Pavia wel anders. Maanden geleden hadden we onze hele doopceel moeten lichten om als inwoners van Pavia ingeschreven te kunnen worden: codice fiscale uiteraard, paspoort, verzekeringsbewijs, creditcard, huurcontract, enzovoort. We kregen wel een soort voorlopige verklaring maar of die inmiddels definitief was, wisten we niet: de gemeente had ons daarover nooit een bericht gestuurd. En om ons te kunnen laten inschrijven in Montecalvo hadden we een dergelijke verklaring wel nodig.
We gingen dus maar eens navraag doen. Bij het eerste loket van het gemeentelijke administratiekantoor (waar we tijden geleden onze gegevens al hadden ingeleverd) wist men van niets: “Daar ga ik niet over, ik maak alleen het dossier. Wat de andere afdelingen ermee doen weet ik niet en daarmee heb ik niets te maken. U moet bij het loket zus en zo zijn, daar aan de overkant van de hal,” was het afwerende antwoord op ons vriendelijke verzoek. Maar bij het gewraakte loket ‘zus en zo’ kwamen we niet verder want daarachter zat een oliedom en ongeïnteresseerd wicht. Er ontspon zich de volgende dialoog:
“Een verklaring van inwonerschap? Ja, dat kan, dan moet u de volgende documenten inleveren: codice fiscale, paspoort, huurcontract, enzovoort.”
“Maar dat hebben wij allang ingeleverd!”
“Toch moet het.”
“Zijn we dan nog niet ingeschreven?”
Daarop begon het wicht wat op haar toetsenbord te tikken en verscheen er een soort verklaring van inwonerschap bij haar op het scherm.
“Jawel, uw aanvraag is geregistreerd, maar voor een verklaring moet u alles opnieuw inleveren.” “Maar er is al een dossier van ons waarin al die gegevens staan!” antwoordden we daarop verontwaardigd.
“O ja? Nou, dat moet hier eerst langskomen en dat is nog niet gebeurd.”
“Maar is het dan maanden onderweg van de ene kant van de hal naar de andere?”
“Weet ik niet, ik heb het niet,” antwoordde het wicht ten slotte.
We beseften dat we zo niet verder zouden komen. Hoe moesten we ooit inwoner van Montecalvo worden?
“Dus we zijn wel officieel inwoner van Pavia?” vroegen we nog maar eens, in de hoop dat we met een mondelinge verklaring misschien wel verder zouden kunnen.
“Ja hoor, kijk maar,” was het verrassende antwoord. “Kijk maar hier op het scherm. Willen jullie een afdrukje?”
Onze monden vielen open! Daarover hadden we het toch al een kwartier of niet soms?
“Het kost wel één euro twintig per afdrukje hoor,” zei het onnozele wicht nog alsof ze ons door de prijs alsnog zou kunnen afschrikken. Nee laat maar, te duur! We kochten ieder onze verklaring en gingen in totale verwarring, maar heel erg opgelucht weg: we hadden nu tóch de verklaring die we niet konden krijgen!
In Montecalvo verliep alles gelukkig soepel en zonder wachttijd: dat is het grote voordeel van een piepkleine gemeente. Binnen een uur waren we ingezetenen van Montecalvo Versiggia! Als je in Italië een huis wilt kopen, zorg dan dat het in een kleine gemeente ligt!
