In deze reeks stellen we de allergrootste campionissimi uit het Italiaanse wielrennen aan jullie voor. Italië speelde al van in de beginjaren een vooraanstaande rol in het internationale wielrennen. Het land bracht tal van de meest legendarische kampioenen voort. Bewijs: in de top 20 van de all time ranking vinden we zomaar eventjes negen Italianen terug. Desondanks speelt het land nu al verschillende jaren niet meer mee in de wielertop.
De volgende campionissimo die we hier voorstellen is Michele Bartoli
Michele Bartoli (Pisa, 27 mei 1970) was beroepswielrenner van 1992 tot 2004. Hij behoorde tot de wereldtop in de grote wielerklassiekers. Hij behaalde 51 zeges.
Michele Bartoli, il guerriero of De krijger, schaarde zich in een illuster rijtje wielrenners door vijf grote wielerklassiekers te winnen. Bartoli won namelijk één keer de Ronde van Vlaanderen, twee keer Luik-Bastenaken-Luik en twee keer de Ronde van Lombardije. Verder won Bartoli nog grote eendaagse wedstrijden als het Kampioenschap van Zürich, de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl en de Omloop Het Nieuwsblad en werd hij Italiaans kampioen.
In 1996 en 1998 behaalde Bartoli telkens brons op het WK op de weg. Ook won hij twee etappes in de Ronde van Italië, droeg hij de roze trui en won hij Tirreno-Adriatico. Bartoli won het eindklassement van de Wereldbeker wielrennen in 1997 en 1998 en eindigde nog vijf keer in de top tien van dit klassement. Van 10 oktober 1998 tot 6 juni 1999 was Bartoli nummer één op de UCI Wereldranglijst Wielrennen. Hij reed in zijn carrière voor ploegen als MG–Technogym, Mapei en Fassa Bortolo.
Karakteristiek aan Bartoli was zijn aanvallende zij het soms nerveuze manier van koersen. Eind november 2004 stopte hij op 34-jarige leeftijd als beroepswielrenner bij het Deense Team CSC wegens rugklachten. Na zijn actieve loopbaan is Bartoli werkzaam als coach. Dit onder meer van Nairo Quintana en Egan Bernal.
Bartoli heeft een vijf jaar jongere broer, Mauro (°1975). Ze reden in 1998 (min of meer) samen, bij Asics-CGA. Zijn broer Mauro liep namelijk stage bij de ploeg, terwijl Michele dat jaar het uithangbord was.
