Het Valchiavenna is het dal van de rivier de Mera, die vanuit de Alpen in zuidelijke richting stroomt en uitmondt aan de noordpunt van het Comomeer. De belangrijkste plaats is Chiavenna, aan de voet van de Alpen. Bij dit dorp beginnen twee routes naar Zwitserland, één over de Splugapas, de ander over de Maloja en Julierpas. Rond Chiavenna en de verschillende zijdalen spelen talloze legendes, waarvan je er hier een kan ontdekken.
Het valt op dat er veel verhalen zijn waarin heksen of duivels een rol spelen. Dit komt ons nu ongeloofwaardig over, maar voor de mensen in die vroegere eeuwen was dit niet het geval. Heksenvervolgingen (inquisitie) vonden in dit hele gebied veelvuldig plaats. Talloze vrouwen eindigden dan ook op de brandstapel.
De geest van de man die de grenssteen verplaatste
In het verleden werd het verplaatsen van het merkteken die de grens van een bergweide aangaf, gezien als een ernstig vergrijp. In meerdere legendes wordt verhaald over straffen voor de geesten van deze zondaars. Eén van die verhalen is het volgende.
In de buurt van Campodolcino zwierf de geest rond van een man die toen hij nog leefde, in de nacht de granieten grenssteen verplaatste die zijn grondstuk scheidde van dat van zijn buurman. De straf hiervoor kwam na zijn overlijden: zijn geest was ertoe veroordeeld om iedere nacht te proberen de steen weer uit te graven en terug te leggen op de oorspronkelijke plaats. Nacht na nacht was hij tot zonsopkomst bezig met dit werk, maar hoe hard hij ook werkte, nooit slaagde hij erin.
Een ander verhaal over dit onderwerp staat bekend als De man in het groen:
De man in het groen
Heel lang geleden dwaalde er op nachten bij volle maan een figuur achterop een schimmel langs de kiezelstenen van de rivier de Liro. Het paard had een groen zadeldek en de man was ook geheel in het groen gekleed: een groene jas, groene kniestukken en haren, terwijl hij voortdurend riep: “waar moet ik ze laten?”. Als de mensen dit hoorden, sloten ze zich op in hun huizen en hielden de adem in van angst.
Op zo’n avond met volle maan, liep tegen middernacht een jongen van een jaar of twintig over het wagenpad van Ténti naar Corti. Hij was stomdronken want hij had in Chiavenna een hele reeks crotti bezocht en zich daar stevig te goed gedaan. Toen de jongen de kreten van de groene man hoorde, riep hij, zonder er bij na te denken: “maar breng die naar waar je ze hebt meegenomen”. Daarop sprong de man onmiddellijk van zijn paard en begon rond te dwalen over het terrein en het hier en daar om te woelen tot hij klaar was en met paard en al verdween in het niets.
In het verleden had hij de grensstenen van zijn terrein verplaatst en hoewel hij dit voor zijn dood gebiecht had, moest hij de stenen terugbrengen naar hun oorspronkelijke plaats en bleef hij verbannen naar de plaats van zijn zonde tot iemand hem met die woorden verloste en toestond het voorgeborchte in te gaan.
