Niet iedereen is avontuurlijk aangelegd. Toch jagen een aantal mensen hun droom achterna, ongeacht de gevolgen. Zo heb je mensen die jarenlang stiekem een droom hadden echt te gaan wonen in hun favoriete land Italië. Intussen heb je in alle regio’s van Italië wel Nederlandstaligen die zich daar definitief gevestigd hebben. Wat is hun verhaal? Hoe snel hebben ze zich aangepast? Wat missen ze het meest van hun thuisland? Volg deze reeks alleen op taste-italy.be !
Vandaag brengen we u het verhaal van Marije die in Trentino woont.
Ciao a tutti! Mijn naam is Marije en ik woon sinds 2002 in het mooie Italia! Op enkele kilometers van het Idromeer, nog net in Trentino. Voor mijn avontuur in Italië begon had ik nooit overwogen om in het buitenland te gaan wonen, laat staan Italië, waar ik nog nooit was geweest. Ik ben in 1981 in Assen geboren, heb daar tot mijn negende gewoond en ben daarna verhuisd naar Raalte in Overijssel.
Na de middelbare school ben ik de bloemistenopleiding gaan volgen en werkte in een schitterende bloemenzaak. Maar het kriebelde. Dit was niet wat ik mijn hele leven zou gaan doen. Creatief zijn dat zit wel in mijn bloed, maar de bloemenwereld was het niet. Nu ben ik zelfstandig ondernemer en moeder van een heerlijke tiener, dat had ik 20 jaar geleden nooit durven dromen!
Seizoenswerk
Op een dag vertelde een collega van mij dat haar schoonzusje in Italië seizoenswerk aan doen was en dat haar baas nog personeel zocht. Een week later stond ik met een koffer en buskaartje van de Euroliners in Zwolle op het station, klaar om te vertrekken. Ik was 19. Mijn ouders zaten ergens in Spanje. Ik heb een fax gestuurd naar het hotel dat wanneer ze zouden terugkomen van de vakantie ze mij niet zouden aantreffen. Maar dat ik in Italië zou zijn voor enkele maanden. Nu zou je een appje doen maar destijds ging het nog old school!
En zo begon mijn reis naar het Idromeer in Italië! Achttien uur in de bus en ik sprak geen woord Italiaans. Het restaurant waar ik aan het werk zou gaan, was van Nederlandse eigenaren en de klanten waren grotendeels Nederlands en Duits. Als er al eens een verdwaalde Italiaan kwam, dan nam mijn baas die voor zijn rekening, zo vertelde hij bij het gesprek aan de telefoon.
Ik heb een ontzettend leuke tijd gehad en heb dit drie seizoenen gedaan. Zomers in Italië, ’s winters in Nederland waar ik na het eerste seizoen terug ben gegaan naar de bloemenzaak. De andere jaren heb ik andere banen gehad om de tijd te overbruggen.
Vertrek naar Italië
In het seizoen van 2002 heb ik mijn ex-man leren kennen. Dat was heel spannend, want ondanks het feit dat ik daar al drie seizoenen zat, was mijn Italiaans niet goed. Ik sprak het eigenlijk niet, ja enkele woordjes. En mijn ex-man sprak alleen Italiaans. Dat heeft hilarische momenten opgeleverd. En zoals ik besloten had om naar Italië te gaan, zo heb ik ook besloten om in Italië te blijven. Dit keer geen fax naar mijn ouders maar een telefoontje: ‘Pap en mam, ik blijf in Italië’. Het was stil aan de andere kant van de lijn. Dat was best even moeilijk. Maar al gauw kwam ‘Als jij gelukkig bent, zijn wij dat ook’.
Ik ben nog even drie weken in Nederland geweest om alles te regelen. Daarna is mijn ex-man mij komen ophalen met de auto. Wat was hij zenuwachtig! Met een propvolle Peugeot 206 reden we weer terug naar ‘huis’. Mijn hele leven zat in die auto. Uiteindelijk zijn we in 2008 getrouwd. In 2010 heb ik een fantastische zoon gekregen, maar helaas was de liefde niet sterk genoeg. In 2018 zijn onze wegen gescheiden, maar we hebben gelukkig een hele goede band waarvoor ik erg dankbaar ben.
Olandesina
Velen vroegen mij toen onze scheiding bekend werd, ga je nu terug naar huis?!. Nee, Italia is mijn huis! En ik kan onze zoon toch niet van zijn vader weghalen?! Nee, dat is nooit een optie geweest. Ik vond het niet moeilijk om Nederland om te ruilen voor Italië. Heb geen grote moeite gehad om me in mijn nieuwe leven te passen. Ik heb het geluk dat ik niet op mijn mondje ben gevallen en sociaal ben. Zo had ik al gauw een leuke vriendenkring en veel nieuwe kennissen opgedaan. Ik werd vrij snel opgemerkt en opgenomen in de gemeenschap en was al gauw ‘l’Olandesina’ van het dorpje. Nog steeds trouwens.
Gelukkig ben ik geen stamppot andijvie-fan en voor boerenkool blijf ik ook niet thuis. De Nederlandse keuken mis ik totaal niet. Al moet ik zeggen dat de snackbar en afhaalchinees soms wel erg handig en lekker zijn. Maar dat valt niet onder de Nederlandse keuken toch?! Ik kon me wel vinden in de pasta wereld.
Al die jaren heb ik bij mijn ex gewerkt. Hij heeft een autogarage en benzinepomp. Ik deed een gedeelte van de boekhouding en serveerde benzine. Maar daar werd ik niet gelukkig van. Totaal geen voldoening. Dus langzaam ging ik dingen doen waar ik blij van werd, en dat was het organiseren van van alles en nog wat. Ik rolde de toeristische sector langzaam in, mede doordat ik vier talen spreek. Het Italiaans ging me intussen heel goed af en ik leerde snel.
Eigen bedrijf
Op een gegeven moment stond ik gewoon op de vakantiebeurs in Utrecht om dit geweldige gebied te promoten! Hoe stoer vond ik dat! Ik wist dat ik hier verder mee wou en heb in 2018 mijn bedrijf Zero Limits Italia opgericht. Ik werk nu samen met aanbieders van allerlei activiteiten voor toeristen, veelal outdoor. Voor het Nederlandse bedrijf Holli-day.com ben ik kort gezegd verantwoordelijk voor de zones Idro, Ledro en het noorden van het Gardameer. Daar bied ik aan hotels, campings, infopoints enz een systeem aan waar zij voor hun gasten tickets & tours kunnen uitprinten en reserveren.
Verder organiseer ik van alles. Ik werk samen met een Nederlandse weddingplanner en doe nog steeds de vakantiebeurzen in opdracht van het toeristenbureau. Daarnaast ik bepaalde gebieden in opdracht van de gemeente en ben altijd op zoek naar wat nieuws om aan te bieden. Zo ben ik gisteren wezen hiken met Husky’s! Echt geweldig! Mijn zoontje gaat vaak mee op avontuur, hij vliegt met mijn drone alsof het niks is en maakt leuke filmpjes en foto’s voor mij. Elke dag is weer een verrassing qua werk.
Helaas is mijn sector, zoals velen, zwaar getroffen met de komst van Covid. Een onzekere periode en nog steeds. Op economisch gebied is het om te huilen, maar ik wil positief blijven en geef niet op. Tijdens de zware lockdown van enkele maanden in het voorjaar van 2020 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een droom die al jaren in mijn nachtkastje ergens onder het stof lag eruit getrokken. Binnen twee weken was Lake Idro Travel online. Een platform waar men alle informatie over de omgeving kan vinden, een accommodatie kan boeken, mijn persoonlijke ervaringen en avonturen lezen… Een soort van toeristenbureau online.
Dat miste deze omgeving naar mijn idee en de reacties die ik kreeg op mijn nieuwe project bewezen dat des te meer. Het was best riskant, investeren in iets waarvan je niet weet of het überhaupt aanslaat. Plus ik was alleen, kon niet ergens op terugvallen. Maar ik ben blij dat ik de stap heb gezet, en ben eigenlijk ook best trots op mijzelf. Uiteraard is het niet het moment nu, maar ik weet zeker als de sector, hopelijk snel, weer gezond is dat het een succes wordt!
Gezonde heimwee
Voordelen en nadelen van het niet meer in Nederland wonen, of van het in Italië wonen. Daar moet ik lang over nadenken… Ik kan er geen echt antwoord op geven. Ik ben gelukkig in Italië, en vind het fijn om even naar ‘huis’ te gaan in Nederland, maar ben ook blij als ik weer ‘thuis’ in Italië ben. Misschien toch een nadeel, dat je soms gebeurtenissen moet missen. Dat je er niet bij kan zijn. Of dat mijn familie belangrijke momenten hier moeten missen. Dat vind ik wel een nadeel ja.
Mis je Nederland, die vraag krijg ik best vaak nog, ondanks het feit dat ik mijn halve leven al hier woon bijna. Volgende week word ik 40! Vind ik altijd een lastige vraag. Ik noem het altijd maar ‘gezonde heimwee’. Tuurlijk mis ik mijn ouders, mijn broer en zijn familie. Mijn vrienden….maar het leven is in de tussentijd daar ook verder gegaan en het is niet meer zoals ik het heb achter gelaten.
Sommige momenten zijn wel moeilijk, dan wil je graag even naar huis. Al is het maar voor een uurtje om een knuffel te geven aan diegene die het moeilijk heeft of om er zelf eentje te krijgen als het allemaal niet gaat zoals je zou willen. Maar dat kan niet, dus ik denk daar ook nooit te lang over na eigenlijk.
Teruggaan naar Nederland is echt niet iets wat op mijn agenda staat voor de komende twintig jaar. Of langer. Mijn leven is hier, ik heb alles opgebouwd in Italië, zelf… Dat zou ik in Nederland nu nooit meer kunnen.
Je kunt Marije contacteren via haar website of de Facebookpagina van haar zaak
