Ik ben Nadine, 56 jaar in april, afkomstig uit Zomergem, Oost Vlaanderen in België. Ik ben gehuwd met een fantastische echtgenoot Peter en heb 2 schatten van zonen, Lorenzo 34 en Angelo 30.
Al sinds mijn 8ste kwam ik naar Italië op vakantie samen met mijn ouders. Naarmate ik ouder werd, werd ik echt verliefd op dit prachtige land – niet voor niets La Bella Italia – en de prachtige taal waar ik uren kon naar luisteren. En natuurlijk niet te vergeten het lekkere eten… Ik kocht me dus al snel een boekje italiaans voor op reis, waar ik dan enkele zinnetjes en woordjes uit leerde en die ik dan gebruikte bijvoorbeeld op restaurant.
Ik herinner me nog alsof het gisteren was, hoewel het al meer dan 40 jaar geleden is, dat ik op restaurant een ijsje met aardbeien bestelde. Jawel, zonder boekje in het italiaans bestelde ik un gelato con fagiolini… De ober keek me vragend aan, vroeg het nog eens en ik bevestigde het opnieuw. Hij had natuurlijk door dat ik niet wist wat ik bestelde. Daarop nam hij me mee naar de keuken en vroeg me toen fagiolini? terwijl hij mij de sperziebonen liet zien… Toen ik onmiddellijk rood aanschoot en me schaamde dat ik dit gevraagd had, liet hij me de fragole zien, de aardbeien dus. Zoiets vergeet je niet gauw!
Droom van verhuis
Met het ouder worden had ik steeds meer het gevoel dat, eenmaal we de grens van Italia overschreden hadden, ik écht thuis kwam. Zo groeide al snel het idee dat ik daar ooit op een dag wilde wonen. Ik leerde mijn echtgenoot heel vroeg kennen en toen we huwden, nu 35 jaar geleden, wilde ik eigenlijk al de stap zetten om naar Italië te verhuizen. Hij en mijn schoonouders zagen dit natuurlijk niet zitten. Italië: zover ?? Ze waren nog nooit in het buitenland geweest, en dus bleven we dan toch maar in België. Toch kon ik Peter er van overtuigen om tenminste naar Italië op reis te gaan, elk jaar opnieuw. En ja hoor.. ook hij werd stilletjes aan verliefd op dit prachtige land!
Onze zonen heten Lorenzo en Angelo – inderdaad, Italiaanse namen! “Als we niet in Italië gaan wonen, dan brengen we Italië toch een beetje naar hier”, dacht ik. Ik heb altijd gezegd: als onze kinderen groot genoeg zijn en op hun eigen benen kunnen staan, dan vertrekken we!
En zo begonnen we op reis wanneer we een immokantoor voorbijliepen, al eens te kijken wat er te koop stond. Zo is onze zoektocht stilletjes aan begonnen. In 2009 was het dan zover, we gingen voor de eerste keer naar Le Marche. We werden onmiddellijk verliefd op de regio, die nog niet door het massatoerisme ontdekt is, en op de vriendelijke en gastvrije mensen hier. Onze zoektocht begon naar een huis “waar een beetje werk aan mocht zijn”, zoals mijn man het toen mooi verwoordde.
Boerderij in Le Marche
We vonden een oude boerderij op een domein van 4000 m2 met olijfbomen – waar we onze eigen olijfolie van maken – inclusief prachtig uitzicht. Initieel plan was dat we deze boerderij gingen verbouwen. Maar al snel kwamen we tot de conclusie dat dit een immens werk zou zijn. Er zaten geen funderingen onder het huis, het dak was slecht, gescheurde muren… kortom er was niet zo veel goeds meer aan. Toen we de prijsoffertes binnen kregen, vielen we achterover. Nu stond er nog een annesso (bijgebouw) en we besloten om die eerst te slopen en te herbouwen voor ons als vakantiehuisje. Zo hadden we een plek om naar toe te komen. De grote woning gingen we dan beetje per beetje wel in orde brengen…
Uiteindelijk hebben we die woning ook afgebroken, en hebben we er zelf een nieuwe woning – houtskelet met façadesteen errond – zelf gebouwd. Aangezien Peter timmerman is, was dit voor ons de goedkoopste en beste oplossing. Deze woning is nu ingedeeld in 3 vakantiehuisjes die we nu verhuren. Op die manier is onze droom werkelijkheid geworden en wonen we sinds 2016 in Le Marche!
Mijn man pendelt wel nog heen en terug om te gaan werken in het bedrijf van onze zoon, die ons bedrijf overgenomen heeft, om zo een beetje pensioen op te bouwen. Spijt hebben we nog geen moment gehad… Of toch ? ja we hadden deze stap al 10 jaar eerder moeten zetten!
Vakantiehuisjes
We hebben 3 vakantie huisjes/appartementen onder de naam Sotto la quercia, onder de eik. We hebben hier namelijk een prachtige eik van meer dan 400 jaar oud. De huisjes hebben elk een naam:
il sorriso – de glimlach – hiermee verwijzen we naar de gastvrijheid van de Marchigiani;
il sogno – de droom – omdat dit onze droom is die we leven;
en il sole – de zon – omdat hier de zon veel schijnt.
Eerlijk gezegd, heb ik me niet moeten aanpassen. Voor mij was de verhuis naar Italië als thuiskomen, want elke keer na een vakantie in Italië wanneer we terug naar België moesten, dan weende ik. Ons leven hier is gewoon ‘anders’, met minder stress. We houden van de mentaliteit van de mensen hier, en hebben een permanent vakantiegevoel. De streek, de taal, het eten.. bieden zoveel meer. Het weegt niet op tegen de nadelen. Daar moet ik al even heel goed over nadenken… Misschien is de sociale zekerheid in België wel beter, en van de burocratie hier houden we ook niet zo. Want italianen houden nu eenmaal van papiertjes. Kortom: veel meer voor- als nadelen!
Het grootste gemis zijn vanzelfsprekend mijn kinderen, zeker nu in Coronatijd. Het is immer niet makkelijk om te reizen nu. Mijn oma die nu 94 wordt en die ik niet meer kan bellen omdat ze zeer hardhorig is, mis ik ook. Het zegt genoeg: als ik eens in België ben, wat maar één of twee keer per jaar is, dan wil ik na enkele dagen al terug naar hier komen. Een terugkeer is dan ook niet aan de orde. Zeg nooit nooit natuurlijk… maar in normale omstandigheden denk ik van niet!
Hier voelt het als mijn thuisland en hier wil ik nog lang en gelukkig leven!
Je kunt Nadine contacteren via haar facebookpagina of haar website
