Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
De coniferenbossen van het Valsassina zien er vaak uit als echte, uitgestrekte wouden. Een dik pak naalden bedekt de grond als een natuurlijk tapijt en verspreidt een intense geur van hars. Hier en daar zijn er open plekken waar de zon kan doordringen en alleen daar kun je gras vinden.
Op een septemberavond, toen de dagen al kort werden, was Catharina op een van die open plekken om gras te snijden dat ze met haar draagmand naar haar geiten zou brengen. Het was al vrij laat, de schaduw van de Alpen viel al over het bos en een bleke maan kwam al op terwijl Catharina het laatste gras verzamelde, toen ze iets ongebruikelijks zag. Boven de kruinen van de bomen die haar omringden, zag ze een helder schijnsel. Het licht leek te verschijnen en verdwijnen afhankelijk van de plaats vanwaar je keek.
De vrouw stond verbaasd te kijken en dacht dat het misschien de zielen van de doden waren en daarom mompelde ze gedurende de hele terugtocht naar het dorp gebeden voor de overledenen.
De volgende ochtend vertelde ze wat haar was overkomen aan een buurvrouw, die daarop diezelfde avond nieuwsgierig en ook wel wat angstig, naar het weitje ging waar Catharina het vreemde licht had gezien. En ook zij zag het vreemde licht en raakte diep onder de indruk.
De derde avond gingen alle vrouwen van Deleguaggio er heen om stomverbaasd naar het licht te kijken, dat steeds duidelijker werd naarmate de avond viel. Men begon allerlei verhalen te bedenken om het licht te verklaren, waaronder de onderstelling dat het een ziel in nood was, zoals die van Carlin, verpletterd door de grote wilg die hij om wilde kappen. En de vrouwen liepen terug naar het dorp onder het bidden van de Rozenkrans.
Het verhaal over het lichtschijnsel kwam natuurlijk ook de mannen ter ore en hoewel ze er niets van geloofden, besloten er twee om zich op die plaats met enkele vrouwen te verstoppen tot het vallen van de nacht. Maar ze zagen absoluut niets en terwijl ze voor een naderend onweer naar het dorp terug renden, schreven ze het verschijnsel toe aan de vrouwelijke fantasie. Vanaf dat moment werd het een argument voor discussies, zo zeer dat het de inwoners van Deleguaggio verdeelde in groepen die wel of niet geloofden in het mysterieuze licht.
Op een dag besloot een zekere Johannes, de enige man die er wel enig geloof aan hechtte, om de zaak nu eens tot op de bodem uit te zoeken. Tegen het vallen van de avond ging hij naar de open plek in het bos, zag daar inderdaad het schijnsel en liep in die richting door het bos. Het licht kwam steeds dichterbij en toen hij het bos uitkwam, zag hij dat het nu van beneden kwam onder aan de helling bij een kloof. Hij liep ernaartoe en zag tot zijn verbazing een waterbron waarin het licht van de maan weerkaatste tegen de lucht.
Daarmee was het raadsel eindelijk opgelost en vanaf die tijd werd de bergkloof, die onder de Laris naar Piancalade liep, het lichtkanaal genoemd.
