Het is geen toeval dat Italië en snelheid zo vaak in één adem worden genoemd. Merken als Ferrari, Lamborghini en Maserati heeft voortgebracht. Zelfs de Vespa vertegenwoordigt de liefde van de gemiddelde Italiaan voor vrijheid en snelheid. Geen wonder dat ruim 100 Italiaanse autocoureurs ooit achter het stuur kropen van een auto in de hoogste klasse van het autoracen, de Formule 1. Niet allemaal waren ze even succesvol. In deze reeks maken we plaats voor de bekendste en succesvolste F1-racers uit Italië. Vandaag: Alessandro Nannini.
Alessandro Nannini is een voormalig Italiaans autocoureur en politicus. Wellicht is zijn zus, zangeres Gianna Nannini met de hese stem, minstens zo bekend. Alessandro is bijgevolg ook zoon van banketbakker Danilo Nannini uit Siena.
Benetton
Hij werd op 7 juli 1959 geboren in Siena. Hij maakte zijn rallydebuut in 1978. Kort daarna kwam hij uit in de Formule Fiat Abarth, waarin hij de editie van 1981 won. In 1982 wijdde hij zich aan het Europese Formule 2-kampioenschap, ingehuurd door Minardi. In 1986 debuteerde hij in de Formule 1, opnieuw bij Minardi. Ondanks talloze opgaves en bijna geen resultaten, vooral te wijten aan het minder competitieve materiaal dat Minardi aan de start bracht, wist Nannini bekend te worden om zijn doorzettingsvermogen en snelheid. Hij bouwde een reputatie op als een van de meest veelbelovende jongeren van zijn generatie.
Het was geen toeval dat hij de aandacht trok van Benetton, dat hem een contract aanbood voor het seizoen 1988. Nannini behaalde daar zijn eerste punten en podiumplaatsen. Tijdens de Grote Prijs van Groot-Brittannië, verreden in de regen, werd hij derde aan het einde van een sprankelende race. In de GP van Spanje bevestigde hij dat resultaat.
In 1989 nam Nannini de rol van eerste coureur van het team over van onze landgenoot Thierry Boutsen, die naar Williams was overgestapt. Hij versierde onder andere twee derde plaatsen (San Marino en Britse GP’s) en een tweede plaats (GP). Bovenal werd hij uitgeroepen tot winnaar van de Japanse GP na de diskwalificatie van Ayrton Senna. Dat was zijn eerste en meteen ook laatste overwinning in de F1.
Het daaropvolgende seizoen werd Nannini ploegmaat van drievoudig wereldkampioen Nelson Piquet. Zijn persoonlijke resultaten bleven bemoediged, met twee derde plaatsen bij de GP’s van San Marino en Spanje en de tweede plaats bij de GP van Duitsland.
Ongeluk
De piloot uit Siena was intussen opgemerkt in Maranello, zozeer zelfs dat hij op de shortlist stond van favorieten om de Ferrari van 1991 te besturen. Tot grote verbazing en ongeloof van de fans weigerde Nannini het contractvoorstel, blijkbaar vanwege onbevredigende voorwaarden. Hij gaf er de voorkeur aan om bij Benetton te blijven.
Op 12 oktober 1990 kreeg Alessandro Nannini een ernstig helikopterongeluk dat carrièrebepalend was. Zijn helikoper maakte een slechte landing op zijn landgoed. De piloot werd uit het toestel geslingerd door de gewelddadige impact. Eén van de rotorbladen sneed zijn rechteronderarm af.
Na een delicate operatie slaagden artsen erin om het ledemaat opnieuw te implanteren. Maar de revalidatie verliep traag en moeizaam en de functionaliteit van de arm was helaas aangetast. Het was duidelijk: Nannini’s F1-avontuur was ten einde.
Later waagde Alessandro Nannini zich aan coureursraces. Hij nam in 1992 deel aan het Italiaanse toerwagenkampioenschap achter het stuur van de Alfa Romeo 155. Met het bedrijf Biscione nam hij in 1993 deel aan de Deutsche Tourenwagen Masters (DTM, waarin collega-piloot Michele Alboreto het leven liet) achter het stuur van de 155 V6 TI. In 1997 stapte hij over naar Mercedes-Benz, waarmee hij deelnam aan het FIA GT-kampioenschap. Daarna verliet hij de racerij voorgoed om zich bezig te houden met het familiebedrijf, met name het bekende banketbakkersbedrijf.
Op 22 maart 2011 kondigde Alessandro Nannini zijn kandidatuur aan voor de lokale verkiezingen als burgemeester van Siena voor de centrumrechtse coalitie. Hij werd verslagen door de centrumlinkse kandidaat maar werd wel gemeenteraadslid.
