Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Het wonder van de noten is een verhaal verteld door Alessandro Manzoni in De verloofden (Gli Sposi).
In een klooster woonde ene pater Macario. Op een dag kwam de pater, lopend over een landweg, langs de akker van een weldoener van het klooster. Bij een grote notenboom zag hij de man staan met vier boeren die op het punt stonden om met hun houwelen de wortels van de boom bloot te leggen om de boom uit te graven.
“Wat ga je doen met die arme boom?“ Vroeg de pater. “Wel pater de boom draagt al jaren geen noten meer en daarom ga ik er brandhout van maken”. “Laat hem staan” zei Macario, “hij zal dit jaar meer noten dan bladeren dragen”.
De eigenaar van de boom, die wist wie die woorden had gesproken, gaf de arbeiders opdracht de wortels weer met aarde te bedekken en riep tegen de pater, die alweer was doorgelopen “pater, de helft van de notenoogst is voor het klooster”.
Het gerucht van de voorspelling deed de ronde en iedereen kwam naar de notenboom kijken. En inderdaad, in de lente bloeide de boom dat het een lust was en in het najaar droeg hij noten in overvloed. De brave weldoener had niet de voldoening de noten af te staan, want nog voor de oogst stierf hij. De goede man had een zoon, die van een heel ander slag was. Bij de oogst kwam de bedelbroeder uit het klooster de beloofde helft van de noten ophalen. De jongen deed heel verwonderd en was zo brutaal te antwoorden dat hij nooit gehoord had dat de monniken noten konden maken. Weet je wat er toen gebeurde?
Op een dag had de zoon, een nietsnut, enkele vrienden van zijn soort uitgenodigd en terwijl ze zaten te brassen, vertelde hij de geschiedenis van de notenboom en maakte zich vrolijk over de broeders. Zijn kornuiten wilden de reusachtige berg noten ook wel eens zien en hij bracht hen naar de zolder. Maar luister: hij opent de deur, gaat naar de hoek waar ze de noten hadden neergelegd en terwijl hij zegt “kijk”, kijkt hij zelf en …. wat ziet hij? Een fraaie hoop verdroogde notenbladeren! Was dat geen mooi lesje dat hij kreeg? En het klooster leed er geen schade bij want na dat wonder bracht de noteninzameling zoveel op, dat een weldoener, die medelijden had met de arme bedelbroeders, een ezel aan het klooster schonk om te helpen de noten naar het klooster te brengen. Daaruit werd zoveel olie geperst, dat iedere arme mocht komen halen wat hij nodig had.
