Mythen, sagen en legendes vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Er was een tijd, nog niet eens zo lang geleden, dat men het Val di Mani na zonsondergang liever meed. Het was een prachtig dal, met kastanjebomen, watervalletjes en eeuwenoude muurtjes, maar er hing iets… vreemds. Mensen hoorden gefluister in de wind, voetstappen op verlaten paden, en soms verdwaalden herders in hun eigen land alsof de paden zichzelf verplaatsten.
De ouderen zeiden dat het geesten waren – de zielen van mensen die ooit in het dal hadden geleefd, maar geen vrede vonden. Sommigen hadden nooit afscheid kunnen nemen, anderen wachtten nog op een woord van berouw of liefde. Hun verdriet hing als mist in het dal.
Tot op een dag een jonge priester het dorp binnenkwam. Don Sebastiano, een man met zachte ogen maar een vastberaden stem. Hij was geen gewone priester. Hij luisterde meer dan hij preekte, en hij begreep dat sommige dingen niet met heilig water, maar met verhalen genezen moesten worden.
Toen de dorpelingen hem vertelden over de geesten, trok Don Sebastiano alleen het Val di Mani in. Hij bad niet luid, hij zwaaide niet met kruisen – hij ging zitten op een steen in het midden van het dal, en begon een verhaal te vertellen. Niet aan mensen, maar aan de wind.
Hij vertelde over het Val di Togno, het dal aan de overzijde van de bergkam. Een dal waar het altijd iets stiller was, waar het water rustiger stroomde, en waar, zo ging het verhaal, oude zielen welkom waren. Hij sprak liefdevol over een plek waar verdriet kon zakken als mist in de ochtendzon, waar herinneringen niet langer pijn deden, maar zacht werden als mos op steen.
Hij sprak drie nachten lang, en elke nacht werd het stiller in Val di Mani.
Op de vierde ochtend hing er geen mist meer in het dal. De paden waren weer duidelijk, de wind was warm, en het gefluister was verdwenen.
