Daar gingen we dan. Na jaren op campings te hebben gestaan met onze caravan, hadden we deze omgeruild voor een tent. Mijn man was klaar met het rijden met de caravan. En omdat we wel de vrijheid van het kamperen wilden hebben, kwam er dus een tent. We zouden het een jaartje proberen, want eigenlijk zag ik het niet zo zitten. Het werd mij dan net wat te primitief.
Zag het al helemaal voor me, dat ‘gehannes’ met tentstokken, luchtbedden oppompen, niet mijn eerste keuze. Maar groot voordeel was nu natuurlijk wel dat we lekker door konden rijden.
En of alleen een tent nog niet genoeg was, besloten we ook maar gelijk naar een ander soort camping te gaan dan dat we gewend waren. De keuze was gevallen op Podere Sei Poorte in het noorden van Le Marche. Wat kleinschaliger, weg van de massa, heel ruim opgezet, natuur en rust… Allemaal dingen waar we nog niet eerder van geproefd hadden tijdens onze vakanties. “Als we het dan toch anders doen, dan maar helemaal alles over een andere boeg”, was zo’n beetje het devies.
Houden van rotkrekels
We vertrokken in juli, gelijk aan het begin van de schoolvakantie. De weg naar de camping toe was mooi. Ergens ook blij dat we geen caravan mee hadden. We kozen een plek uit, die niet normaal groot was. De kinderen konden zelfs een badmintonveldje op de plek maken.
Ja en toen begon het, was dit nou wat we wilden? Daar zaten we dan, voor onze tent. Wat akelig rustig. Wat maken die krekels een rotherrie. Waarom kan ik met niemand een praatje maken tijdens de afwas? Ja, we moesten echt even wennen aan de rust op de camping.
Ik had dan ook niet verwacht dat ik na een paar dagen al van het geluid van die rotkrekels hield, en dat ik het stiekem wel lekker vond dat ik gewoon kon zingen onder de douche zonder dat iemand er last van had.
Ja, echt waar, we hebben het er heerlijk gehad. Eigenlijk vond ik het fijnste op deze camping dat je rust en drukte op één plek kon vinden. Rust, bij je tent en de drukte bij het zwembad of bij het lekkere restaurant.
Hutje mutje genieten
Na twee weken op Podere Sei Poorte te hebben gestaan, vertrokken we weer richting het noorden. We hadden nog een weekje vakantie en zouden eigenlijk aan het Lago di Caldonazzo verblijven. Maar vanwege de weersvoorspelling toch maar gestopt waar de zon nog scheen.
In Emilia Romagna bij Camping Tahiti een prachtige, luxe camping. Ook hier zochten we een plekje uit, maar hier was het meer: “waar past de tent tussen”. En wat een drukte hier! Geen krekels, maar lachende mensen en muziek van de animatie. ‘Hutje mutje’ naast elkaar, groot opgezet en de enige natuur hier op de camping waren de zelf aangelegde palmbomen.
We waren hier eerder geweest, toen was het me niet eens zo opgevallen, maar nu de overgang van ‘rustige camping’ naar druk, ik vond het verschrikkelijk.
Eenmaal gesettelt, hebben we ook hier genoten. Van de vele kinderen die zo aansluiting hadden, van de buren in ons straatje waar we tijdens de regen samen mee schuilden onder hun partytent en van de spontane barbecues die ontstonden. Waar we op Podere Sei Poorte vroeg naar bed konden terwijl we luisterden naar de krekels, werd er op Tahiti opgebleven tot de animatie klaar was.
Maar vraag je me nu, wat was leuker… Waar heb je meer genoten??? Zeg het maar, beiden hebben hun charme. We hebben in elk geval een fijne vakantie gehad in onze tent. En ja, de tent is gebleven!
