Deng! Deng! Deng! Porca miseria, houdt dat gedreun dan nooit op? Dat dacht ik nadat een aanhoudend gebonk tegen de muur van de slaapkamer mij midden in de nacht had gewekt. Voor we naar bed gingen, was het al stevig gaan waaien maar nu klapperden de luiken er helemaal lustig op los. We hadden ze toch allemaal stevig dichtgedaan? Of was het de regenpijp, die de bouwvakkers hadden losgemaakt, die nu danste in de wind en tegen de noordgevel stootte?
Nu ik wakker was, begon ik te malen over Torti. Hoe ik hem morgen bij zijn kladden zou moeten grijpen om hem nog eens duidelijk te maken dat hij de drie open gaten in de gevel aan het eind van elke werkdag beter dicht moest maken. Want we hadden ondanks onze eerdere waarschuwingen en ondanks alle goede bedoelingen van Torti en manschappen toch waterschade geconstateerd. Natuurlijk uitgerekend in de geheel fris gewitte en geschilderde slaapkamer waarin we nu lagen. Een van de weinige ruimtes in ons huis waar Torti niets te zoeken had en die we dus al veilig konden opknappen. Dachten we. Maar gisteren was er op de zo mooi gelatexte muur een grote vochtvlek verschenen. Dat was schrikken.
Waarschijnlijk was er regenwater via de net aangebrachte drempel in de muur gesijpeld en naar beneden gelopen. Als voorlopig lapmiddel hadden we een dikke laag folie over de openliggende drempel gelegd, maar de echte oplossing was dat de gaten goed waterdicht gemaakt moesten worden. Gelukkig was het nu buiten droog want een combinatie van storm en regen zou pas echt rampzalig zijn. Torti moest meteen iets gaan doen om verdere waterschade te voorkomen, dat was wel duidelijk. Maar hoe kreeg ik hem zover? Eigenwijs als hij was, zou hij zeker tegensputteren en bezwaren opperen. Wat zou ik dan moeten antwoorden? En zo maalden mijn gedachten maar door.
Deng! Dat was de regenpijp weer. Hoe laat was het? Half zes. Om een uur of half acht werd het licht en ontwaakte mijn bedgenoot ook door het gedreun. Hij ging op onderzoek uit. De regenpijp bleek de boosdoener niet te zijn; de oorzaak van het lawaai was een raampje in de cantina dat de bouwvakkers open hadden laten staan. Dank jullie wel! Niet veel later hoorden we Torti aankomen en ik sprong overeind om hem direct bij zijn kladden te grijpen. Dat was maar goed ook want hij kwam alleen maar langs om zijn spullen tegen de storm in veiligheid te brengen. De steiger op gaan, dat leek in dit ontij geen goed idee: je hoefde alleen maar uit balans te raken en een windvlaag zou je naar beneden doen storten, DURC of geen DURC. En men was juist begonnen met het maken van de steunbalken voor de balkons, vanaf de bovenste laag van de steiger. Dat kon vandaag echt niet worden voortgezet. Maar mijn nachtelijke spookgedachten kwamen gelukkig niet uit. Torti begreep dat het waterprobleem acuut was en kwam meteen in actie. Onze bouwhelden timmerden alles nog beter dicht en maakten de afdichting stormbestendig. De drempels dekten ze met folie af. Meer leek er op dit moment niet aan te doen.
Maar nog wat dagen later zagen we dat de waterschade zich had uitgebreid tot de met veel pijn en moeite geprepareerde noordmuur van dezelfde slaapkamer. Op het mooie ouderwets rustieke stucwerk di una volta waren vochtplekken verschenen die ongetwijfeld zouden gaan schimmelen en zwart zouden gaan uitslaan. De hele muur zou opnieuw moeten worden gestuukt en, erger nog, moeten worden kaalgekrabd. Die verdomde Torti met zijn belofte over de ramen die binnen een week geplaatst zouden zijn, nee, binnen drie weken, nee, binnen acht weken, nee, wanneer eigenlijk?
We lichtten onze ingenieur in: misschien zou hij Torti onder druk kunnen zetten om vaart te maken met het sluiten van de openingen. Toen Torti en Cassani beide aanwezig waren, werd de oorzaak van de wateroverlast snel duidelijk: de regenpijp! Die was weliswaar niet de oorzaak van het nachtelijke geknal maar wel van de waterschade. De pijp was losgemaakt van de afvoer die aan de dakgoot zat en die afvoer spoot het regenwater in een sierlijke boog tegen de gevel. Water dat zich op het halve dak, een oppervlakte van meer dan vijftig vierkante meter, verzamelde. En dat urenlang. De muur van de slaapkamer op de bovenverdieping was bagnato, drijfnat en al dat water zakte via de muur naar de slaapkamer beneden. Even de afvoer uit de dakgoot van de muur af draaien en het probleem was verholpen. Drie seconden werk na dagen stortregen. Wij waren niet blij.
Maar ook Torti was niet blij zoals we de komende dagen nog zouden merken, nu we achter zijn rug de ingenieur hadden ingeschakeld om hem terecht te wijzen.
