Het oudste restaurant (trattoria) van Italië bevindt zich in Milaan. En het is niet alleen de oudste trattoria van Italië, maar zelfs de op één na oudste van Europa, na de Stiftskeller St. Peter in Salzburg. Een record.
Velen in Italië hebben in de loop der jaren geprobeerd de titel ‘oudste trattoria van Italië’ te claimen, maar tevergeefs, want de Antica Trattoria Bagutto heeft genoeg documenten om het te bewijzen, in tegenstelling tot anderen. Het heeft zelfs een pagina op Wikipedia verdiend, en terecht.
1284
Dit restaurant bestaat namelijk al sinds 1284, toen het nog ‘Locanda pia delle 4 Marie’ heette.
Volgens de geschiedenis bestond het zelfs al in de tijd van het Romeinse Rijk, op wat toen de consulaire weg Cremona-Milaan was, en diende het om de karavanen van kooplieden en Romeinse soldaten die de stad Mediolanum bereikten, te verfrissen.
Het eerste geschreven document dat het bestaan van de oude Hostaria del Bagutto bevestigt, dateert evenwel uit 1284. De naam is afgeleid van de Milanese dialectterm Begutto, wat Bagordo of Ingordo betekent. (1)
Aan het einde van de 16e eeuw werd op kaarten die bewaard worden in de Curia Arcivescovile di Milano de Osteria del Bagutto aangegeven als eigendom van de Borromeos. In het begin van de 18e eeuw waren de Markiezen Raineri de nieuwe eigenaars. Uiteindelijk ging de eigendom in het begin van de 19e eeuw via een erfenis over naar de Priori di Brera die het beheer van de nu beroemde Antica Trattoria del Bagutto voortzette. Daarna volgden verschillende families van Lombardische herbergiers zoals de Merlini, de Vismara, de Mandelli… tot op de dag van vandaag.
Authentieke elementen
Ondanks de vele noodzakelijke transformaties die door de eeuwen heen hebben plaatsgevonden binnen deze eeuwenoude boerderij, zijn er nog steeds verschillende details bewaard gebleven zoals de grote open haard met fresco erboven en het oude granieten bassin waar de glazen van de herberg werden gespoeld. In het oude houten plafond zit een opvallend gat. Het is een deurtje met een slot, waardoor degenen die boven woonden het konden openen en communiceren met de herberg beneden, een soort ’telefoon’ uit die tijd. Wie hier binnenkomt zal merken dat deze karakteristieke elementen nog steeds aanwezig zijn, wat bewijst dat de tijd hier heeft stilgestaan.
Wat brengt de toekomst
De huidige uitbater Sciura Gemma zet de traditie al vele jaren voort, uit liefde voor de plek. Makkelijk is het niet want elke dag gaat er wel iets kapot, elke dag is er wel iets dat gerepareerd of vervangen moet worden. Hij heeft jaren geleden geprobeerd de herberg te kopen, tevergeefs. De eigenaars van het hele huisje, twee oudere en eenzame zussen zonder erfgenamen, willen niet verkopen, ze willen hier sterven.
Wie weet wat er met het pand gebeurt als ze sterven, waarschijnlijk gaat de erfenis naar de kerk (ze zijn erg vroom). Die onzekerheid is jammer, want het is een plek die bewaard moet blijven. Als deze muren konden spreken, wie weet hoeveel ze zouden vertellen. Door de eeuwen heen is het door generaties, families, historische figuren bezocht. Napoleon stopte hier ook voor een verfrissing in 1807, toen hij Francesco Melzi D’Eril benoemde tot hertog van Lodi. Terwijl alles er omheen steeds veranderde, stond het er gewoon. Fascinerend.
Verwacht geen geweldige gastronomische gerechten, het is een eenvoudige en echte traditionele keuken die doet denken aan de keuken uit grootmoeders tijd. Het interieur heeft een gedateerde inrichting die zijn beste tijd heeft gehad, maar dat draagt bij tot de chamre. Misschien moet er iets veranderd worden, uiteindelijk is het prima zo.
Hopelijk blijft het nog lang bestaan.
(1) bagórdo (ant. bigórdo) s. m. [van Provenc. ant. beort ‘soort draaimolen’; v. bagordare]. – 1. ant. a. Speer gebruikt bij toernooien. b. Een optocht van ridders ter ere van een personage of een dame (ook wel schermutseling of steekspel genoemd). 2. in het algemeen gebruik, feestvreugde, zwelgpartij: fare b.; zich overgeven aan feestvreugde.
