Mythen, sagen en legendes vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
In het dorp Poggiridente vertelt men het volgende verhaal.
Op een dag was een meisje uit het dorp in een verlaten gebied niet ver van de contrade Surana. Ze zag daar op een gegeven moment iets bewegen langs de bosrand. Was het een dier of een mens? Ze kon het niet duidelijk genoeg zien want het bewoog snel tussen een aantal grote zwerfstenen door. Ze keek beter en plotseling leek het stil te staan en in het niets te verdwijnen. Het meisje was nieuwsgierig en naderde langzaam de plek waar het dier was verdwenen. Er was niets te zien, maar toen ze beter keek zag ze een bol wol op de grond liggen. Ze pakte die op en zag dat het prachtige wol was met een mooie kleur, het leek wel gouddraad.
Ze kon het nauwelijks geloven en een beter moment voor de vondst was er niet: ze stond op het punt te gaan trouwen en had nog geen trouwjurk. Daarom besloot ze de wol naar haar toekomstige schoonzus te brengen want dat was een handige naaister die de wol prachtig zou kunnen gebruiken om er een trouwjurk mee te maken. En zo gebeurde: de jurk was prachtig, schitterend, ze leek wel gemaakt van stof met gouddraad. Ze keek verlangend uit naar de dag waarop ze de jurk kon dragen en de nauwelijks verholen bewondering van haar vriendinnen en de verbazing van de genodigden te zien.
Eindelijk brak de dag aan waar ze zo lang naar uitgekeken had en waarin alle ogen op haar gericht zouden zijn, stralend in haar jurk. Groot was de bewondering van alle aanwezigen toen ze de kerk binnenkwam, begeleid door het bewonderende commentaar van de vriendinnen, onder het feestelijke geluid van het orgel, de trotse passen van haar vader en de tranen van de ouders.
Haar verloofde, die bij het altaar wachtte en de jurk nog niet had gezien, stond gefascineerd bij haar verschijning en ook de priester wendde een ogenblik zijn gezicht af van de paramenten om haar te bewonderen. Maar het kledingstuk, dat was geboren in de schaduw was gedoemd terug te keren tot de schaduw.
Op het hoogtepunt, dat wil zeggen op het moment van wederzijdse belofte van eeuwige liefde voor elkaar, begon de jurk tot ontzetting van de bruid en verbijstering van de aanwezigen uit elkaar te vallen. Deel na deel viel aan de voeten van de bruid. De mensen in de kerk keken elkaar aan, wisten niet wat te doen, de bruidegom zonk door de grond van schaamte en wist nog net op tijd zijn flauw vallende geliefde op te vangen. De ouders en uitgenodigden stonden op en begonnen één voor één de kerk te verlaten, ongelovig en verlegen met de situatie, terwijl de priester “Jezus, heb medelijden” uitte. Hier moest de duivel wel achter zitten, wat het meisje gezien had was beslist de schaduw van de duivel!
