Vierde en laatste deel van het verslag van Nora Peeters over haar reis naar Bergamo en Verona.
Op zaterdag gingen we op verkenning in het lagergelegen gedeelte van Bergamo, de città bassa, het moderne, commerciële en economische centrum van de stad. De Via XX settembre is “de” winkelstraat. (Met enkele “sjakossenwinkels” = hint naar vorige reisverslagen).
In de namiddag namen we opnieuw de kabelbaan naar de città alta om een ijsje te gaan eten bij La Marianna, waarvan gezegd wordt dat zij de uitvinders van de stracciatella zijn. Ik ben alleszins fan van de grote stukken chocolade in het ijs.
Piazza Vecchia. Liliane en ik zoeken, ieder voor zich, een aantal dingen op die we zeker willen gezien hebben tijdens onze reizen. Nadien vergelijken we onze keuzes en stellen wonderwel iedere keer weer vast dat die nauw bij elkaar aansluiten.
Zodoende hadden we ontdekt dat in de Cappella Colleoni het wapenschild van de familie Colleoni moest te vinden zijn met de afbeelding van drie bronzen testikels. Volgens de legende brengt het aanraken van de testikels geluk. De kapel is een renaissance grafkapel gebouwd in 1476 in opdracht van Bartolomeo Colleoni, als zijn mausoleum,. Het ontwerp is van Giovanni Antonio Amadeo en de kapel is gewijd aan Johannes de Doper. Ze bevindt zich op het plein van de kathedraal in Bergamo en leunt tegen de basiliek van Santa Maria Maggiore aan.
Eerlijkheidshalve moet ik hier toegeven dat we wel wat hebben moeten zoeken naar het zonet vermelde wapenschild. Dat bleek niet erg groot en bevond zich niet in de kapel. Maar meerdere schilden zijn verwerkt in het hek dat de afsluiting vormt rond de kapel. Wegens het vele wrijven heeft het schild ook een andere kleur gekregen. Kan je het nog gekker bedenken: twee, iets minder jonge Belgische dames op zoek naar bronzen Italiaanse testikels op een wapenschild, die geluk brengen…
Vorig jaar hebben we al een rondje gedraaid (op een tekening op de grond) op de testikels van de stier in Torino. Dat zou ook geluk brengen. Laat dat dan maar komen, of zullen we het dierenmishandeling noemen?
Torniamo a casa
Op zondag zijn we in Bergamo om 11u02 met de trein naar Milano-Centrale vertrokken, waar we om 11u50 aankwamen. We moesten niet lang nadenken waar we gingen eten. Terug naar “Papà Nicolà”, waar we vorig jaar lekker getafeld hadden. Onze vaste stek in Milano? Certo!
Rond 16u namen we de shuttle naar Milano Linate. Bij de heenreis moesten we onze bagage zelf in de bus plaatsen. Maar hier troffen we een sympathieke Italiaan (zijn er andere?) die gezwind onze valiesjes in de bus zwaaide.
Om 18u50 zou ons vliegtuig richting Brussel vertrekken. Na heel wat palaveren kregen we te horen dat Milaan in Brussel twee landingsbanen ter beschikking heeft. Eén van de banen was gesloten. Voor VIPS, zo werd in de coulissen gemompeld. Dat waren wij dus duidelijk niet. De piloot moest wachten op instructies uit Brussel vooraleer hij kon vertrekken. Beetje spannend: wij hadden nog wel een trein te nemen in Brussel… Uiteindelijk zijn we maar een uur te laat vertrokken en reed er nog een trein naar Aarschot waar mijn partner ons alweer trouw stond op te wachten.
Het kriebelhoestje was mee huiswaarts gekeerd en enkele niesbuien hadden zich erbij aangesloten. Woensdag begonnen mijn lessen terug in het Cursuscentrum. Veiligheidshalve heb ik een Covid-test gehaald, die onmiddellijk positief aangaf. Ik zal een weekje later starten met de muzikale Italiaanse taal…
Het Coronabeestje was eerder al moorddadig in Bergamo en er blijkbaar toch niet helemaal verdwenen. Gelukkig heeft mijn reisgenootje het niet overgepakt.
En zo dromen we alweer van een volgende Italiaanse reis … Bestemming?
