Het was nacht en ik lag in bed in de slaapkamer van het toekomstige huurappartement. Buiten stormde het, alweer. Ik begon te malen over hoe ik hem (of Cassani) straks voor de zoveelste keer zou moeten aansporen om op te schieten met die ramen voor de bovenverdieping. Het door de smid aangeleverde ijzeren frame was door Torti en zijn mannen – na een eerste mislukte poging – naar tevredenheid van Cassani aangebracht, het stucwerk was af en de drempels voor de deuren waren geplaatst. Dus zou de smid het keukenraam en de twee openslaande deuren kunnen monteren, zodra hij ze klaar had. De smid, wanneer kwam die eigenlijk?
We hadden van Torti begrepen dat hij eerst moest komen meten. Waarom, vroegen we ons af, de ramen moeten immers in de lijsten die de smid zelf gesmeed heeft. Of niet soms? Gisteren was hij tot onze alsmaar stijgende ergernis niet verschenen ondanks de toezegging die Torti ons gedaan had. Waarom niet? Ik moest Torti de prioriteit van dit onderdeel aan zijn verstand zien te brengen zonder me opnieuw te laten afschepen met zijn gratuite smoesjes. Vandaag moest de smid komen, niet domani, maar subito!
Maar Torti had kennelijk een engeltje op zijn schouder of mevrouw Torti had een kristallen bol, waarvan Torti haar de werking had uitgelegd, want ook vanochtend ontsnapte hij weer aan mijn tirade. Hij was direct na aankomst met Cassani weer weggegaan, naar we later begrepen om bij hem thuis zes eieren te gaan halen. Wij hadden er vanochtend ook zes gekregen: Torti’s kippen hadden volgens hem un sedere di oro, een gouden kont. En terwijl hij weg was, kwam daar warempel de smid aanrijden!
Dat kwam wel goed uit, want nu konden we hem mooi uithoren over de stand van zaken met de ramen, zonder dat Torti er zijn eigenwijze hoofd tussen kon steken. Hij kwam de maten opnemen, zei de smid, want het materiaal was intussen binnengekomen. Hij ging nu meteen aan de slag, beloofde hij ons. Hoopvol vroegen we of dat betekende dat de ramen er volgende week in zouden zitten. Nou, zo eenvoudig lag dat niet! Hij ging nu de kozijnen in elkaar zetten en het glas bestellen en dat nam weer wat dagen in beslag. Natuurlijk! Glas, dat moet besteld worden, dat weet iedereen. Wij waren een en al begrip. Neem gerust je tijd, beste ijzerslager.
Niet veel later keerde Torti met Cassani en gouden eieren terug op de plaats des onheils. We vroegen ons af wat die twee onder het eieren rapen allemaal besproken hadden. Was Torti stiekem bezig onze ingenieur voor zijn karretje te spannen? Je wist het maar nooit hier, het was voor een buitenstaander nu eenmaal lastig om de onderlinge verhoudingen tussen ‘die Italianen’ in te schatten.
Cassani begon met een inspectie van alle lopende zaken. De smid nam de maten op van de door hem zelf gesmede en nog te smeden kozijnen. Het gesprek kwam op de nog te leveren smeedijzeren ringhiere, de balustrades voor de balkons. We wilden graag zelf het ontwerp kiezen, benadrukten we. Als we niet uitkeken, zouden Torti en Cassani dat zonder ons besluiten. Ik had Torti pas nog gewezen op een heel overdadig uitgewerkt hek bij een huis hier in de buurt, om hem te sarren. Het was een disegno esagerato, een overdreven ontwerp, maar Torti nam mijn woorden serieus en was bang dat ik zoiets ingewikkelds echt voor onze balkons wilde. Hij begon meteen tegen Cassani over de kosten te sputteren. Ten slotte kwam het gesprek op de luiken die voor de openslaande deuren van de balkons moesten komen. Voor de ramen van alle huizen in Italië zijn luiken aangebracht, die de bewoners ’s avonds echt dicht doen. Dat die Nederlanders (wij) ’s avonds de luiken openlaten, dat vinden de Italianen van de zotte. Dan kun je zo naar binnen kijken!
Die luiken, in het Italiaans persiane geheten, moesten in ons geval articolate zijn, dat wil zeggen: gescharnierd. Ze moesten dubbel kunnen vouwen want anders zouden ze nooit helemaal open kunnen: daarvoor was de deuropening te breed in verhouding tot de diepte van het balkon. Je bleef dan met twee dode hoeken zitten waarvan je nooit gebruik zou kunnen maken en dat leek ons uiteraard niets. Scharnierende luiken die we in tweeën konden vouwen, dat leek de oplossing. Maar volgens Torti werd het dan allemaal te zwaar (of werd het hem te duur?). Gelukkig dacht onze ingenieur Cassani daar anders over.
Het einde van de raamloze periode kwam dan toch eindelijk in zicht, na meer dan anderhalve maand wachten. Volgens de weersvoorspellingen was dat niets te vroeg: de eerste sneeuw zou aan het eind van volgende week gaan vallen.
Sluit je vandaag nog GRATIS aan als Italofan!
