Het spookstadje Craco, op een heuvel gelegen boven het dal van de rivier de Salandrello, opent het oog voor een spectakel aan ‘calanchi’. Deze feeërieke omgeving die zo adembenemend mooi is noopt je ertoe om even stil te staan en tijd te nemen om dit alles in je op te nemen.
Rond 540 v.C. sprak men van de ‘Montedoro’, bewoond door Grieken die van Metaponto, gelegen aan de golf van Taranto, naar het binnenland trokken. Onder het Romeinse bewind kozen de inwoners de kant van Hannibal tijdens de Punische oorlogen. Aartsbisschop Arnaldo stichtte de stad in de achtste eeuw en noemde haar ‘Graculum’. Craco werd langdurig door de kerk bestuurd, wat een grote invloed had op de bewoners. Uit die achtste eeuw zijn verschillende graven teruggevonden. Vanaf 1154 tot 1168 kwam de streek in handen van de Noormannen die op het hoogste punt een toren lieten bouwen. De huizen van het dorpje zijn dicht tegen deze oude Normandische toren gebouwd. In 1276 kwam hier een zetel van de universiteit en Attendolo Sforza liet er grote ‘ palazzi’ en het kasteel bouwen. De bevolking groeide aan en de stad kende een periode van welvaart en bloei. In 1293, onder Federico II, werd Craco een strategisch gelegen militair centrum en diende de toren als gevangenis. In 1656 kostte de pest heel wat mensenlevens en werd Craco geteisterd door plunderende bendes.
Begin de jaren 1800 was de stad zo gegroeid dat ze in twee districten ingedeeld werd, de hoog geleden stad met de ‘torre vecchia’, het kasteel en de ‘ chiesa madre’ of moederkerk en de laag gelegen stad aan de voet van de heuvel. De stad telde gemiddeld 1500 inwoners. Armoede en droogte, waardoor het moeilijk was om aan landbouw te doen, zorgden ervoor dat tussen 1892 en 1922 bijzonder veel mensen naar Noord- Amerika vertrokken op zoek naar een beter bestaan. Maar liefst 1300 inwoners verlieten Craco.
De 20e eeuw werd gekenmerkt door natuurlijke bedreigingen, aardverschuivingen, overstromingen en aardbevingen. Ten gevolge van de aardverschuiving van 1963 werden heel wat mensen geëvacueerd naar het laag gelegen Craco Peschiera en Craco Sant’ Angelo. Beide plaatsen bevinden zich elk aan een kant van de heuvel. Na de aardbeving van 1980 werd de stad volledig verlaten.
Inmiddels is de oude stad zwaar aangetast door natuurgeweld en grotendeels ingestort. Onder begeleiding van een lokale gids en met een helm op om je te beschermen tegen vallend puin kan ze bezoeken. Wandelend door de smalle straatjes van dit spookstadje voel je de mysterieuze sfeer die daar hangt. De enige overblijvende inwoners, die je trouwens vriendelijk begroeten, zijn de twee ezeltjes die er ronddwalen.
Men wil Craco behouden als ‘een monument’ maar de wetenschap bekijkt het als een laboratorium of ‘wetenschappelijk park’ in open lucht. Geologen brengen de verschuivingen van de grond en het verval van de plaats nauwkeurig in kaart.
Momenteel is het een echte filmlocatie. In 2004 werd Craco samen met Matera gebruikt voor de opnames van ‘The Passion of the Christ’ geregisseerd door Mel Gibson. Andere films hier opgenomen zijn ‘Cristo si è fermato a Eboli’ (1979), ‘King David’ (1985), ‘Il sole anche di notte’ (1990) en ‘Quantum of Solace’ (2008). Ondertussen hebben de immigranten van Craco in de VS de ‘Craco gemeenschap’ gesticht (2007).
Volgens een legende zou het dorp overigens verbonden zijn met de Tempeliers. San Vincenzo, de beschermheilige van Craco, zou hier gewond geraakt zijn samen met San Maurizio na een reis naar de heilige grond ten tijde van de kruistochten. Een bezoek aan Craco omringd door wonderschone natuur is een onvergetelijke belevenis.
Sluit je vandaag nog GRATIS aan als Italofan!
