Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Er was eens een man die altijd pijp rookte en die daarom door iedereen ‘pijpmans’ genoemd werd.
Op een dag, terwijl hij met zijn zak op de rug wandelde, ontmoette hij een oude vrouw, die vroeg waar hij heen ging. Der man antwoordde dat hij op zoek was naar naastenliefde en de vrouw die de Madonna was in vermomming, vroeg hem om drie wensen uit te spreken en zij zou er voor zorgen dat die vervuld werden.
Totaal verrast stamelde Pijpmans waar hij altijd al over droomde: “Ik zou willen dat mijn tabakszak altijd gevuld was, dat ik altijd te eten en te drinken zou hebben en altijd zou winnen bij het spelen”.
“Het verbaast me dat je niet het allerbelangrijkste hebt gevraagd, het Paradijs”, zei de vrouw, die Pijpmans voor een tovenares hield.
“Ach zei de man, op deze manier zie ik daar toch alvast iets van”.
Nadat hij had geconstateerd dat zijn rugzak inderdaad goed gevuld was met rookwaar en levensmiddelen, het vatte hij zijn wandeling.
Tegen de avond kwam hij een luxe koets tegen aan boord waarvan een koning met zijn dochter zat en hij vroeg hen nederig of ze hem konden helpen aan een nachtverblijf.
“Ik zou je graag onderdak willen aanbieden in mijn villa hier in de buurt – zei de koning- maar dan kan niemand ’s nachts blijven want er wonen daar een paar duivels die iedere nacht een hels kabaal maken”.
“Ik verzeker u, heer, dat ik nergens bang voor ben” antwoordde Pijpmans meteen.
“Nu, hier dan, de sleutels van de villa en veel sterkte” zei de koning nadat hij hem had gewezen waar de woning stond.
Onze man koos in de ruime villa een kamer uit, stak de haard aan, at en dronk alsof hij hier thuis was en stak daarna op zijn gemak zijn pijp aan, zodat de kamer zich vulde met de rook.
Kort na middernacht klonk er een luid lawaai door de schoorsteen. Al snel klonk er een “boem”, dat zich telkens herhaalde, terwijl er een been uit de schoorsteen verscheen.
“En waar heb je het andere gelaten?” vroeg onze gast. Nog meer lawaai volgde en daarna kwam ook het tweede been tevoorschijn.
“En je armen? “, “Boem”… en daarna kwamen de armen. “En waar heb je je hoofd gelaten? Zei de brutale Pijpmans.
En dit keer verscheen er een duivel.
“Nu ben je verkocht” grinnikte de duivel terwijl hij een stapel kaarten aan de zwerver toonde. “Als je verliest, krijg ik je ziel”.
Het spel begon en de duivel verloor. “Omdat je verloren hebt, stop ik je in mijn rugzak en wee je gebeente als je eruit durft te komen”, riep Pijpmans. De duivel gehoorzaamde.
Er ging een half uur voorbij en voorafgegaan door rumoer, verscheen er weer een duivel.
“Je hebt mijn kameraad verslagen, maar dir keer kom je er niet zo makkelijk af” zei deze.
Het spel begon weer en opnieuw verloor de duivel het, waarop ook deze bij zijn soortgenoot in de zak terechtkwam.
Daarop kwam de derde duivel, die er zeker van was dat hij de anderen zou kunnen bevrijden en de ziel van Pijpmans in bezit nemen, maar ook hij werd verslagen en verdween in de zak.
Nu hij eindelijk niet meer lastiggevallen werd, viel Pijpmans tenslotte in slaap, maar na enkele uren werd hij alweer wakker door het geschreeuw van een van de duivels die gevangen zat in zijn rugzak.
“Als je me vrijlaat, schenk ik je een zak vol goud” riep de duivel.
“En ik doe er een zak goudstukken bij” zei de tweede. “En ik doe er een zak met zilver bij” beloofde de derde.
Pijpmans dacht er ven over na en liet ze toen vrij, nadat ze ieder hun belofte waren nagekomen.
“Verdwijn dan nu en vertoon je nooit meer in dit huis” donderde Pijpmans. De drie zwoeren plechtig en gingen er daarop vandoor.
De volgende arriveerde de koning en vond zijn gast in een uitstekend humeur, vrolijk en gehuld in wolken pijptabak en dat verbaasde hem zeer. Pijpmans vertelde hem wat er die nacht was gebeurd en toonde de koning de kostbare schatten die hij had verdiend en schonk deze aan de koning. De koning was zo verheugd hiermee dat hij hem zijn dochter ten huwelijk gaf en hem tot ridder benoemde.
Er verstreken nog vele jaren tot een engel aan Pijpmans verscheen die vertelde dat voor hem het uur was gekomen. De man wist echter de engel over te halen om hem nog tien jaar te geven.
Toen deze periode verstreken was, kwam de engel terug, waarop Pijpmans nog eens vijf jaar vroeg en ook deze keer zijn zin kreeg.
Nadat ook deze vijf jaar voorbij waren kwam de Heer in persoon naar Pijpmans met het verzoek om voor altijd de ogen te sluiten.
“Ziende dat u persoonlijk bent gekomen, Goddelijke Majesteit, zal ik u gehoorzamen en zo stierf Pijpmans.
Hij pakte zijn oude rugzak en ging naar de hemelpoort, maar Petrus liet hem niet binnen omdat hij, toen hij de mogelijkheid had gehad, er geen gebruik van had gemaakt.
Zo werd Pijpmans dus naar de Hel gestuurd, maar zodra de duivels hem al uit de verte herkenden, sloten ze de deur en lieten hem ook daar niet binnen.
Daarop ging hij terug naar de Paradijspoort en wachtte daar af tot de deur openging om een goede ziel binnen te laten. Daarop gooide hij zijn rugzak naar binnen en vroeg Petrus of hij even binnen mocht komen om die terug te halen. En Pijpmans is daar nog altijd.
