Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Dit verhaal speelt zich af gedurende een nacht van de 31ste december zeer lang geleden, tijdens een strenge winter. Iedereen bleef thuis in de warmte en de dieren in het bos zochten een beschutte plek. Alle mensen wachtten met smart op het verdwijnen van de verschrikkelijke koude. Bergen en dalen waren bedekt met een dikke laag sneeuw en de wegen waren vrijwel onbegaanbaar.
Aan de voet van een heuvel, onderscheidde men vaag het lichtschijnsel van een boerenwoning met stal en uit de schoorsteen steeg een witte rook omhoog. In dit huis woonde een welgestelde boer, alleen en kinderloos, bezig met zijn geliefde tijdverdrijf: het tellen van zijn geld.
Zoals op talloze avonden had hij het keurig uitgestald op de grote ronde tafel in het midden van de kamer en was hij bezig met het te verdelen in keurige stapeltjes, naar gelang waarde, metaalsoort en afmetingen.
Terwijl hij zich wijdde aan de zorgvuldige sortering van zijn schatten, hoorde hij kloppen op de massieve houten voordeur. Maar omdat hij geen bezoek verwachtte en dacht dat hij zich vergiste, ging hij weer door met de aanbidding van zijn bezit.
Het kloppen werd echter herhaald en dus besloot hij toch maar eens te gaan kijken. Echter voordat hij naar de deur ging, borg hij snel al het geld van de tafel op in een oud kleed.
Toen hij de deur op een kier had geopend, zag hij met moeite in het zwakke schijnsel van zijn lantaarn wie daar voor hem stond: het was een zeer vermoeide, stokoude man, gewikkeld in lompen.
”Goede man, ik ben een arme reiziger die honger heeft en kou lijdt, wilt u me alstublieft helpen?”, zei hij tegen de boer. Maar die antwoordde onbewogen: “Nee, ik heb niets, verdwijn” en hij stond op het punt de deur dicht te gooien toen de oude, die zijn hand om de deur klemde, aanhield: “Alstublieft, geef me tenminste een plak brood, zelfs droog zal het voor mij een lekkernij zijn”. “Dring niet aan – zei de boer – ik heb niets weg te geven”.
Buiten begon een sneeuwstorm op te steken en enkele vlokken waaiden het huis in, terwijl de oude smeekte: “Het is zo verschrikkelijk koud, geef me tenminste een oude zak om me wat te bedekken. Deze lompen zijn onvoldoende”. “Schiet op, genoeg nu” riep de boer ongeduldig, maar de oude stakker kwam met een laatste verzoek: “Als u me dan een stok wilt geven, voor u een ding van niets, dan kan ik daarop leunen terwijl ik verder zoek naar een huis waar ze me gastvrijheid willen bieden”.
”Ik heb geen stokken, ik heb niets en je begint me te vermoeien. Smeer hem!”, antwoordde de boer onbarmhartig en dat zeggend gaf hij de oude zo’n harde duw dat deze bijna in de sneeuw viel. Vervolgens schoof hij de grendels voor de deur. Hij bleef een paar tellen staan om de ergernis over het gesprek wat te laten zakken en keerde vervolgens weer terug naar de grote tafel om opnieuw te gaan genieten van zijn geliefde geld. Maar toen hij de doek losmaakte, bleef hij als versteend staan en slaakte een kreet: in plaats van het goud- en zilvergeld lagen er slechts wat droge bladeren.
De boer herstelde nooit meer van dit verschrikkelijke avontuur en dwaalde de rest van zijn leven door het dal waar hij voortdurend aan iedereen vertelde wat hem was overkomen. Vandaar dat het lange tijd gebruikelijk was om bij oudejaarsnacht buiten een stuk brood, een zak en een stok te leggen voor een reiziger die langs mocht komen.
