Zo hard had ik Marco, de lange Roemeen, nog niet zien rennen. Hij was boven aan het roken en leuteren met zijn maten, toen ze vanuit het studeerkamerraam Torti in zijn vracht‘waggel’ zagen aankomen (“È lui, è lui!” riep Festi opeens). Om niet de indruk te wekken dat ze maar wat zaten te lanterfanten (wat dus wel zo was), maakte Marco met zijn lange benen een spurt naar zijn vereenzaamde drilboor beneden. Hij was net op tijd weer aan het hakken toen Torti de weg naar onze poort afreed. Terwijl Torti parkeerde, legde Marco zijn werkzaamheden ‘tijdelijk’ stil om de baas te helpen met uitladen. Die Marco: altijd bereid een handje toe te steken, bravo!
De rest van de dag bleef Torti op wacht en drilde men braaf verder aan de gaten voor het toekomstige panoramaterras. In de keuken, het enige bewoonbare deel van het huis, zaten we zo ongeveer in het brandpunt van het lawaai. Uren en uren dreunde het in onze oren en trilde het in ons middenrif. Maar we konden wel wat hebben want boven waren de ramen de vorige dag eindelijk dichtgemaakt!
“Si chiude prima dell’inverno! Nog voor de winter sluiten graag!” riep ik destijds tegen Torti toen hij op het punt stond met het hakken van de vermaledijde gaten te beginnen. Daar moest hij toen om lachen, de oude baas, hij vond mij maar een buffone, een grappenmaker. Maar de acht tot tien dagen die hij ons toen in het vooruitzicht stelde, zouden er ongeveer veertig worden. Ons geduld was zwaar op de proef gesteld. Plannen, dat was duidelijk niet Torti’s forte. Zo staken uit de westmuur van onze villa nu al tijden zes kale steunbalken: drie voor elk van de twee balkons die erop zouden komen te rusten. Het wachten was op de marmerplaten die de vloeren van de balkons moesten vormen. Hoewel Torti het in de eerste week al vol trots met ons had over het logistieke kunststukje dat ervoor nodig was om deze marmi op hun plek te krijgen (“Viene la gru,” riep hij telkens en het duurde even voor we begrepen dat hij hiermee een hijskraan bedoelde), had hij de marmerplaten kennelijk te laat besteld. En straks zou hij niet meer verder kunnen met het terras, omdat dit het plaatsen van de platen zou belemmeren.
Torti’s oplossing bij dit soort stasi, oponthoud, was simpel: hij zou voorstellen om ook het toekomstige gastenappartement alvast in een puinhoop te veranderen, hoewel dat onze enige leefbare ruimte was. Weigerden we dat, dan begon Torti een hoop stampij te maken en dreigde hij zijn werknemers thuis te laten. Tot nu toe waren we er met behulp van Cassani nog altijd in geslaagd het onheil van slopen en breken in onze leefruimte af te wenden door een andere klus te verzinnen maar of dat ook nu weer zou lukken? Hopelijk kwamen de marmi nu snel.
Torti’s werklui werden geregeld gek van de onvoorspelbare plannen van hun baas. Aan het eind van de dag deelde Torti steevast mee wat hij de volgende dag zou gaan doen. We hadden ons er gaandeweg op leren instellen daaruit de conclusie te trekken dat hij dát dan in ieder geval niet ging doen want de volgende dag besliste hij altijd all’improvviso, volgens zijn waan van die dag. “Ha una patata in testa,” zei Mariano dan. “Hij heeft een aardappel in zijn hoofd.” Onze slimme en vaardige Marokkaan zag vaak al ruim vóór Torti hoe een bepaald probleem kon worden opgelost maar moest dan lijdzaam toekijken hoe Torti – zonder acht te slaan op de aanwijzingen van zijn meestermetselaar – nog een halfuur met het probleem bleef worstelen. Hij bleef dan maar mieren met zijn bibberende duimstokje, meten, nog eens meten, nee, het moest anders, opnieuw meten, van voren af aan. Ach ja, hij was ook al oud, misschien moest hij met zijn 74 jaar maar eens van zijn pensioen gaan genieten. Maar volgens mevrouw Torti ging dat niet gebeuren, haar man kon nu eenmaal niet stilzitten: “Vuole solo lavorare, lavorare, lavorare.” Daarbij zuchtte ze dan maar weer eens met vermoeide berusting. De honden en de kippen en de cactussen zouden nog wel even haar verantwoordelijkheid blijven.
Gelukkig konden wij nu boven puin gaan ruimen en gaan schoonmaken, witten en schilderen, zodat ons appartement eindelijk bewoonbaar zou worden. Eén deel van het bouwproject was daarmee af. Het was te hopen dat de rest zonder al te veel oponthoud zou verlopen, maar de eerste tekenen waren niet gunstig: er werd nog steeds sneeuw voorspeld, die binnen een paar dagen zou gaan vallen. Torti was al een aantal dagen aan het mopperen op onze ingenieur, die hem eerder van start had moeten laten gaan, zonder die verdomde DURC. Dan was hij nu al klaar geweest met het terras. Dat zijn stuurloze planning daar ook debet aan was, drong niet tot hem door. Patata in testa?
