Niet iedereen is avontuurlijk aangelegd. Toch jagen een aantal mensen hun droom achterna, ongeacht de gevolgen. Zo heb je mensen die jarenlang stiekem een droom hadden echt te gaan wonen in hun favoriete land Italië. Intussen heb je in alle regio’s van Italië wel Nederlandstaligen die zich daar definitief gevestigd hebben. Wat is hun verhaal? Hoe snel hebben ze zich aangepast? Wat missen ze het meest van hun thuisland? Volg deze reeks alleen op taste-italy.be !
Vandaag is het de beurt aan Olga, die lange tijd in Rome woonde, en nu in Abruzzo resideert.
Ruim vijftig jaar geleden ben ik in Den Haag geboren, ik groeide op samen met mijn tweelingzusje Monique. Het toeval wil dat ook zij een Italiaanse geliefde heeft die in Den Haag woont. Maurizio mijn man komt uit Ter-amo, Francesco de man van mijn zus uit Berg-amo. Amo betekent ‘ik houd van’ in het Italiaans. Tja, het moest gewoon zo zijn!
Prille liefde voor Italië
Als kind was ik gek op “Italiano dropjes” en Italiaanse muziek. Als tiener kocht ik een sweater met de opdruk “Baci da Roma”. Wist ik veel dat ik jaren later de ontwerper van dit kledingmerk zou ontmoeten op de modeacademie in Rome, waar ik werkte! Mijn vader studeerde voor interieurontwerper samen met Bruno Marinello (van het Italiaans ijssalon in Den Haag). Bruno vertelde ons veel over zijn Italië. Zo maakte ik kennis met Italië begin jaren ‘70. Als ik bij mijn vriendinnetje was, droomde ik weg bij een reportage in een Italiaans tijdschrift van haar moeder. Mooie Italianen op scootertjes voor het Pantheon, de plek waar ik 20 jaar heb gewoond.
Tijdens mijn“Vacanze Romane” in 1988 werd ik verliefd op een Italiaan en op Rome. Op mijn 23 jaar verhuisde ik naar de “eeuwige stad “, om samen te gaan wonen met een Italiaanse kunstenaar (mijn toenmalige liefde) aan de via della Minerva naast het Pantheon. Alles was bijzonder daar: mijn huis, mijn excentrieke vriend maar ook de buren, Nobelprijswinnaar en acteur Dario Fo met zijn vrouw Franca Rame, toen Italiaans parlementslid.
Kennismaken met een ander land en andere gewoontes
Ik kwam terecht in een religieuze familie. Twee ooms van mijn ex waren priesters, eentje in Napels en de ander in Santa Maria Maggiore in Rome. Ik herinner mijn eerste “pranzo domenicale” waar de hele familie bij elkaar kwam om uitgebreid te eten. Prompt viel ik aan tafel in slaap door het vele eten en de wijn! Het leven begon pas rond middernacht. Er werd meestal pas laat in de avond gegeten, rond een uur of elf. Niet ongebruikelijk voor Romeinen, maar voor mij een cultuurschok.
Vaak stonden er dan nog om een uur of twee ´s nachts vrienden of kennissen voor de deur die langs kwamen. Volgens mijn ex de normaalste zaak van de wereld! En ja, als ik uit het raam keek om te zien wie er nu in godsnaam zo laat nog aanbelde, dan merkte je dat het leven op het plein nog volop bruiste! Die nachtelijke bezoekjes van vrienden en kunstenaars duurden vaak tot in de vroege uurtjes, filosoferend over kunst en weet ik nog wat meer. Dikwijls gingen we gezellig nog maar een keer aan tafel en maakten we in de vroege ochtend een bord pasta klaar (vooral de simpele “aglio en olio“) en er was altijd nog wel een fles wijn te vinden.
De “nachtbrakers” wisten meestal ook te vertellen wie er die avond te vinden was op het plein en vaak was dat Roberto Benigni, acteur van o.a. ´La vita è bella´. Die heeft iets met het “ronde gebouw” en de hele omgeving hier, zozeer dat hij ooit op het festival van San Remo een lied over “il Pantheon” heeft gezongen.
Roma was echt een stad vol contrast. Sexy meisjes met veel make-up , hoge hakken en heel korte rokjes. Maar ook zuur kijkende nonnen en andere heiligen die daar achter liepen. Ik keek mijn ogen uit, uren kon ik voor “mijn Pantheon raam” staan en kijken naar ”La dolce vita Romana” dat langs liep! Volgens mijn Nederlandse vrienden, die ik vaak brieven schreef over het leven in “Bella Italia”, leek mijn leven een beetje op een fragment van een Felinifilm.
Film & Moda
Via een vriend kwam ik bij een filmbureau terecht. Zo af en toe werd ik uitgekozen voor een kleine film of een rolletje in een reclamespot. In deze periode ontmoette ik bijzondere mensen, acteurs en regisseurs. Een ander leuk baantje was “stand in” zijn voor Nicole Kidman tijdens de opname voor de film Portrait of a lady van Jane Campion. Drie maanden filmen op de mooiste locaties in Italië, af en toe een praatje met Shelley Winters, John Malkovich en zelfs met Tom Cruise, de intussen ex van Nicole.
Voor een modebedrijf paste ik kleding. Daar ontmoete ik Frida Giannini (ex Gucci). Dankzij haar kwam ik bij de Modeaccademie in Rome terecht. Tien jaar heb ik daar met plezier gewerkt! Een prachtig gebouw vol creatieve mensen, tegenover de Engelenburcht, achter Piazza Navona. Wonen in het centrum van Rome was een geweldige ervaring, ik heb de mooiste plekjes ontdekt waar weinig toeristen kwamen. Ik voel mezelf bevoorrecht dat ik deze stad beter heb leren kennen.
Het plattelandsleven in de “Marcuzzo”
Na 20 jaar samen met de Romeinse kunstenaar was het tijd voor iets anders, en besloot ik mijn biezen te pakken! Ik verbleef een tijdje bij een vriendin, een kunstenares in een kasteel, niet ver bij Atri vandaan, in Abruzzo. Hier, tijdens een etentje heb ik mijn huidige echtgenoot Maurizio ontmoet, een architect uit Teramo. We wonen even buiten de stad Teramo in een oude garage die omgebouwd is tot loft. Voor ons huis liggen de Monte Gemelli. Iets vederop ligt de burcht Civitella del Tronto en Ascoli Piceno.
Breken en bouwen op unieke locatie
In mijn nieuwe woonplaats was ik een tijdje actief voor de lokale VVV. Abruzzo en de Marche zijn authentieke, verrassende streken. Het leven is gemoedelijk, de locals gastvrij en de natuur is overweldigend. Zee en bergen liggen dichtbij. Hier staan mooie oude panden te koop, ideaal als tweede woning. Vaak een landhuis van de kennis van een vriend of de boerderij van een oude tante op plaatsen die alleen insiders kennen.
Veel buitenlandse klanten zijn geïnteresseerd in een tweede huis, maar lopen vast in de Italiaanse bureaucratie. Vaak begeleid ik buitenlanders op hun zoektocht naar een huis in deze streek. Ik heb een kleine portfolio met huizen op unieke plekjes. Wanneer het huis is gevonden doet Maurizio de restauratie of bouwt een nieuw huis. Voor veel klanten is het een verademing als ik samen met hen een weg baan door de taaie bureaucratie en taalbarrière.
Studio Maurizio De Siati is een Italiaans-Nederlands Architectenbureau (midden Italië) die op vakkundige wijze helpt met het bouwen of verbouwen van een huis. Een professioneel team, waaronder een ingenieur, landmeter en aannemer, helpt u op een eerlijke en degelijke manier met het realiseren van uw droomwoning in Italië.
Gastvrijheid en geduld
Hoe heerlijk het leven hier in Italië ook is, Den Haag blijft trekken. Natuurlijk mis ik ontzettend mijn tweelingzusje Monique, familie en vrienden. Het toeval wil dat ook zij een Italiaanse liefde heeft en een Italiaans restaurant. De voordelen van het leven in Italië zijn voor mij dat de Italianen over het algemeen vriendelijk en gastvrij zijn. Ze passen zich gemakkelijk aan en zijn flexibel. Ik heb hier geleerd om geduldiger te worden! De vrijheid en de ruimte in mijn streek zijn geweldig. Je kunt uren wandelen zonder iemand tegen te komen. Het eten en de wijnen zijn super!
De andere zijde van de medaille is de heimwee, vooral nu in het coronatijdperk. Ik erger me ook aan de afval die ik soms in de natuur en op straat tegen kom: vreselijk!
Regelmatig kom ik voor familiebezoek en werk naar Nederland. Mijn zus en zwager hebben een restaurant in Den Haag waar ik diverse zaken voor regel. Het leven in Italië is hier goed, ik hou van de natuur en mijn Italiaanse lieverd!
Olga Bibi Segaar woont al meer dan 30 jaar in de Abruzzen. Vaak komt ze nog in haar geboortestad, Den Haag. Samen met haar zusje en Italiaanse zwager is ze eigenares van Italiaans restaurant Gran Tour in Italia. Je kunt Olga contacteren via haar facebookpagina.
