Niet iedereen is avontuurlijk aangelegd. Toch jagen een aantal mensen hun droom achterna, ongeacht de gevolgen. Zo heb je mensen die jarenlang stiekem een droom hadden echt te gaan wonen in hun favoriete land Italië. Intussen heb je in alle regio’s van Italië wel Nederlandstaligen die zich daar definitief gevestigd hebben. Wat is hun verhaal? Hoe snel hebben ze zich aangepast? Wat missen ze het meest van hun thuisland? Volg deze reeks alleen op taste-italy.be !
Na heel wat Nederlandse vrienden brengen we u vandaag het verhaal van de Vlaamse Micheline die in Aosta woont.
Ik ben Micheline De Maeyer, deze zomer 55 jaar. Ik ben afkomstig uit Sint-Niklaas (Oost Vlaanderen België), maar woon sinds 1988 in Aosta. Aosta is de hoofdstad van de Aosta Vallei, in de Alpen in het noordwesten van Italië. De regio ligt aan de Italiaanse kant van de Mont Blanc, en aan de grens met Zwitserland. Aosta is in de lage landen helaas niet bekend (toch niet in de reisbureaus). Toch is het, na Rome, de tweede stad in Italië met de meeste Romeinse overblijfselen.
Verliefd op Valle d’Aosta
Toen ik negen jaar was, ben ik voor de eerste keer op vakantie geweest in Frankrijk, Zwitserland, Italië, Oostenrijk en het toenmalige Joegoslavië. Ik was al vlug verliefd op Italië: de taal, het eten, het klimaat, de cultuur, de sfeer en noem maar op.
Op mijn tiende ben ik voor de eerste keer in de Aosta Vallei op skivakantie gegaan. Helaas brak ik de derde dag mijn been, en heb ik de rest van de vakantie op mijn kamer met lego gespeeld… Toch was ik verliefd op de bergen en de Aosta Vallei, en zo ben ik gedurende jaren zowel in de kerst- als zomervakantie naar hier gekomen. Ik droomde toen al om ooit in Italië te komen wonen om een hotel uit te baten! Toen ik 14 jaar was, had ik me in de zomervakantie een Assimil boek gekocht om Italiaans te leren, en via een klant van mijn vader, had ik de bijhorende cassetten gekregen.
Eens ik afgestudeerd was, moest ik dus een beslissing nemen. Ik was immers bang dat ik, eens een job te hebben in Belgie, mijn droom niet meer zou kunnen verwezenlijken. Tijdens de zomer 1988 ben ik drie maanden in de Aosta Vallei op vakantie geweest in de hoop een job te vinden. Dat bleek niet zo simpel. Toen ik in oktober 1988 terug in België was, kreeg ik al vlug telefoon dat ik in Aosta aan de slag kon! Zo ben ik met mijn auto propvol naar hier vertrokken. Nu zou ik de moed niet meer hebben om zo een grote stap te zetten, maar toen was ik echt overtuigd van mijn beslissing. Ik heb er nog geen minuut spijt van gehad.
Britse touroperator
De eerste 2 jaar heb ik van alles gedaan, om toch mijn brood te verdienen: verkoopster, babysit, barista en opdienster. Ik zie gelukkig alles als een ervaring. In 1990 ben ik aan de slag geraakt als receptionist/secretaresse in een hotel. Na enkele jaren was ik front office manager. Tot ik eind jaren negentig hier toevallig voor een Engelse touroperator, die skivakanties organiseerde in de Aosta Vallei, ben beginnen werken als Resorts Administration Manager.
Voor dat bedrijf heb ik uiteindelijk 21 jaar gewerkt, tot de Covid-19 crisis me zonder job gelaten heeft. Momenteel hoop ik dus zo vlug mogelijk een nieuwe ervaring te beginnen. Zelfs dit laatste heel moeilijke jaar heb ik er uiteindelijk nooit aan gedacht om terug naar België te vertrekken. Ook al ben ik me meer dan ooit bewust dat de sociale zekerheid, het sanitaire systeem, bureaucratie enzovoort veel beter werken in België dan hier in Italië.
Maar ik zou in het thuisland het klimaat, de bergen, het eten en gewoon de levensgewoontes van hier missen. Ik heb me in Italië nooit een vreemde gevoeld, ook al heb ik me dat wel dikwijls gevoeld tegenover de Engelsen waarmee ik werkte. Tot vorig jaar ging ik tweemaal per jaar terug naar België, waar ik me ik nu meestal niet echt meer Belg voel!
Gedurende de jaren hebben de mensen hier uit de streek me dikwijls gevraagd waarom ik juist hier in Aosta ben komen wonen, want volgens velen valt hier niks te beleven !?! Wie hier geboren is of woont, en niet van bergen of natuur houdt, zou ik misschien nog een beetje kunnen begrijpen. Maar volgens mij is het gras bij de buren altijd groener.
Nog niet GRATIS geregistreerd als Italofan? Doe het dan meteen!
Ciao ciao straat
Nu is het hier de laatste maanden door de Covidsituatie inderdaad een beetje zoals in België. Maar normaal gezien is het hier naar Belgische normen op een bepaald uur van de dag precies alle dagen weekend. Ik woon namelijk in de autovrije straat in het historisch centrum van Aosta, waar veel cafeetjes zijn. In een normaal jaar is het hier rond 19 uur eender welke dag aperitiefuur. Mijn Belgische vrienden zeggen al jaren dat ik in de “Ciao Ciao” straat woon, omdat je hier altijd iedereen tegenkomt. Ook degenen die beweren dat het hier een slecht klimaat is, zou ik graag een tijdje in België of Engeland zien wonen… In 33 jaar Aosta herinner ik me wel de zomer van 2014, toen het echt wel heel juli tot half augustus grijs en nat weer geweest is, maar dat is gelukkig een uitzondering geweest.
Ik vind natuurlijk ook andere streken in Italië heel mooi. Sardinië, Sicilië en al de kleine eilandjes, Puglia, Calabrië, Rome, Toscane, de Dolomieten, Treviso enzovoort… Maar om constant te wonen heb ik het hier naar mijn zin, ook omdat ik op een dagje met de auto in België geraak. In het zuiden denk ik trouwens niet te kunnen wonen, en ik zie het liever gewoon als vakantiebestemming.
Eeuwige vakantie
In mijn vrije tijd voel ik me hier immers altijd op vakantie, misschien omdat ik in een toeristische omgeving woon, omdat het hier een aangenaam klimaat is, en omdat ik van de bergen hou. Mijn lievelingssport is dus alpinisme skiën. Gelukkig heb ik dat dit jaar toch kunnen doen. Dit in tegenstelling tot alpine skiën aangezien de skiliften helaas nooit opengegaan zijn dit seizoen. Vroeger ging ik in de zomer op vakantie naar zee, maar de laatste jaren, trek ik ook in de zomer de bergen in. Of ik fiets de bergen in, om fit te blijven tegen wanneer het weer tijd is voor het skiseizoen.
Soms denk ik dat ik altijd geluk gehad heb om een leuke job te hebben. Ook al kent de toeristische sector geen vrije weekends of vrije feestdagen, en nu in een erge crisis verkeert. Ik droom al jaren om zelf iets te beginnen, omdat ik verschillende talen ken, en veel connecties heb. Maar ik vrees dat het een droom zal blijven.
Wie Micheline wilt contacteren, kan contact zoeken via haar Facebookpagina
