Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Het was in de zomer van het jaar 760. Aan het eind van de middag keerden de deelnemers aan de drijfjacht van Algiso, vermoeid terug naar huis. De jongeman was zeer tevreden met de twee wilde zwijnen die ze gedood hadden en reed in een rustige draf terug. De jachtstoet bevond zich in de buurt van het meer van Oggiono op weg naar het kasteel op de Monte Barro, toen er onverwacht een enorm groot wild zwijn uit het bos tevoorschijn kwam. Op het gezicht daarvan gaf Algiso zijn paard de sporen en begon de achtervolging, gevolgd door zijn mannen.
Het dier had afmetingen zoals je maar zelden zag en wat de jagers het meest verbaasde was de snelheid en handigheid waarmee het zwijn zich door het struikgewas bewoog en zijn achtervolgers wist te verwarren.
Algiso werd gegrepen door de onbedwingbare wens het te achterhalen en dwong zijn paard tot een onwaarschijnlijke snelheid. Ze leken iedere vermoeidheid afgeworpen te hebben door de energie waarmee ze zich op de achtervolging stortten. Ondanks zijn omvang sprong het zwijn over greppels en slootjes, langs hellingen en klom het met onwaarschijnlijk gemak over moeilijk begaanbaar terrein.
Al snel werd de uitgeputte groep achtervolgers kleiner tot Algiso er als enige in slaagde het dier niet uit het oog te verliezen. De tocht ging Civate voorbij tot de kerk van Sint Benedictus en toen Algiso daar aankwam bevond hij zich onverwacht op slechts enkele meters van het dier dat rustig uitgestrekt lag, zo te zien in het geheel niet moe en met een houding als wachtte hij op de ruiter.
Algiso trok zijn pijl en boog met de bedoeling het zwijn te doden, maar precies op dat moment werd het donker voor zijn ogen tot hij geheel blind was. Zo bleef hij onbeweeglijk in het zadel, denkend dat hij wellicht in een droom verkeerde en al spoedig wakker zou worden. Hij wachtte, en tijdens dat wachten hoorde hij de gezangen van de benedictijnen uit de nabijgelegen kerk. Het lukte hem echter niet om maar enig geluid voort te brengen om hun aandacht te trekken.
Er gingen momenten voorbij die eeuwig schenen te duren, daarna hoorde hij stemmen om zich heen en voelde hij behulpzame handen die hem uit het zadel hielpen. Tenslotte slaagde hij erin om te praten en vertelde hij over het kwaadaardige beest dat hem tot hier gelokt had en wat er gebeurde toen hij het probeerde te treffen. Een benedictijn kwam hem water brengen uit de bron binnen het klooster en waste hiermee herhaaldelijk de ogen van Algiso. Beetje bij beetje begon op wonderbaarlijke wijze zijn gezichtsvermogen terug te komen. Op dat moment begon hij in te zien hoe mooi de kleuren waren van de zonsondergang, het omringende land en het meer. Van het duivelse dier was geen spoor meer te vinden.
Terug in het kasteel vertelde Algiso de hele gebeurtenis aan zijn vader, die verbaasd en bewogen achterbleef; zozeer geraakt dat hij op de plaats van de plotselinge blindheid van zijn zoon een kerk liet bouwen, gewijd aan Sint Petrus en een abdij voor de benedictijnen. Op die manier verrees naast de bron de abdij van Civate.
Ook nu nog bestaat de bron en het is een traditie dat degenen die haar komen bezoeken met het water hun ogen wassen.
