Mythen, sagen en legendes vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Lang geleden, toen de winters nog bijtend waren en de bossen rond Teglio ondoordringbaar, fluisterden de herders over een duister wezen dat zich schuilhield tussen de dichte struiken van de berghellingen. Ze noemden hem de Boeman van Teglio.
Niemand wist precies wat hij was—een mens, een beest, of iets daartussenin. Hij liep op twee benen, maar zijn rug was krom als die van een wolf, en zijn handen waren klauwachtig, met nagels die leken op dorre takken. Volgens de verhalen voedde hij zich met kinderen die zich te ver van huis waagden, en zijn hol lag diep verscholen onder het kreupelhout, waar geen zonlicht doordrong.
Overdag is hij onzichtbaar, verstopt in de dichte bosjes, stil als een steen. Maar als de zon ondergaat en het laatste licht verdwijnt achter de bergen, sluipt hij tevoorschijn. Eerst hoor je alleen de wind tussen de takken… dan het gekraak van droge bladeren… en dan, plots, niets meer. Want de Boeman is stil. En als je hem hoort, is het al te laat.
Herders die hun schapen te dicht bij het bos brengen, vinden soms alleen sporen — een omgevallen hek, bloed op het gras, een afdruk van iets dat geen menselijke voet kan zijn. En kinderen… kinderen worden gewaarschuwd. “Blijf uit het bos,” zeggen de oude vrouwen, “of de Boeman van Teglio neemt je mee. En als hij je meeneemt, kom je nooit meer terug.”
Maar er is ook een ándere versie van het verhaal, die enkel in de schaduwen van Teglio zelf verteld wordt. Niet over een bloeddorstig monster, maar over een ondeugende boeman—een schim, gehuld in een lange zwarte mantel, met een masker van hout en hoorns van een geit. Deze Boeman had een ander soort honger: hij leefde op schrik, op angstige blikken en verstijfde ledematen.
’s Avonds, vlak voor het luiden van de avondklok, sluipt hij rond de kerk van San Rocco, verschuilt zich in portieken, achter grafstenen, of boven op het dak van de sacristie. Dan springt hij tevoorschijn, slaat een gil uit als een geknepen fluit, en verdwijnt weer in het donker. Niemand raakt ooit gewond, maar de schrik blijft dagenlang hangen.
Sommigen zeggen dat beide boemannen één en dezelfde zijn. Anderen fluisteren dat de wrede boeman slechts een oude herinnering is, en de nieuwe een speelse geest, geboren uit de angst van weleer.
Wat de waarheid ook is, kinderen in Teglio leren nog steeds:
Blijf uit de bosjes… en loop ’s avonds niet alleen langs San Rocco.
