
Mythen, sagen en legendes vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
In het dorp San Matteo in het Val d’Arigna vertelt men vaak over de optocht van skeletten uit de begraafplaats die door de dorpsstraten trok. Weliswaar had niemand die echt gezien, maar het verhaal bleef rondgaan.
Toen, laat in de herfst, het was al donker, ging een vrouw nog even naar buiten om te de dieren in de stal te verzorgen. En zij zag bij het schaarse licht van de maan dat er iets bewoog in de buurt van het kerkhof. Ze bleef verschrikt staan, keek beter, het waren geen menselijke wezens, want ze waren heel mager. En ze kwamen haar kant op. Op een zeker moment, het was huiveringwekkend, maar dat waren echt de skeletten waar de mensen het altijd over hadden.
Ze haastte zich naar binnen, verliet de stal en sloot de huisdeur goed af. Voor geen goud ter wereld, zou ze die nacht haar huis nog verlaten. Ze wachtte tot de dag was aangebroken, ging eerst in de stal kijken of alles daar in orde was en ging daarna snel naar het dorp om aan alle vrouwen uit het dorp te vertellen wat haar was overkomen. Ze was altijd een vrouw van weinig woorden en geen type dat onzin vertelde en werd dus meteen geloofd.
Daarop kwamen de mannen uit het dorp bij elkaar om zich te beraden over wat ze zouden doen. De macabere processie van geraamtes vormde een bedreiging waartegen meteen iets ondernomen moest worden voordat de doden het aan zouden durven om de inwoners van het dorp te bedreigen. Wat te doen?
Ze moesten laten zien dat ze niet bang waren. Zo was het dat ze de volgende nacht zich verzamelden, gewapend met knuppels, in afwachting van de stoet van geraamtes. En inderdaad om middernacht kwamen ze uit het kerkhof en liepen in de richting van het centrum van het dorp. Op een teken van de oudste liepen de mannen samen de geraamtes tegemoet. De geraamtes, geraakt door de klappen die ze kregen, trokken zich terug. Ze vertrokken welteverstaan met gebroken botten en sindsdien bleven ze onder de grond en lieten zich nooit meer zien in de straten van San Matteo.
Dit verhaal werd verteld door de oudleerling van de lagere school in Piateda in een stencil ‘Leggende delle Nostre Valli’, 1976. Vrije bewerking van de versie van M. dei Cas.