Nu we de trotse eigenaren van het huis op de heuvel waren wilden we er regelmatig naartoe om te zien wat we eventueel al zouden kunnen doen aan opruim-, schoonmaak- en repareerwerk. Maar doordat makelaar Olita niet bij de overdracht door de notaris aanwezig was geweest, hadden we de sleutels van het huis nog niet in handen. Die had de familie Colombo bij Olita achtergelaten. Om de sleutels te bemachtigen, moesten we dus toch weer bij de fannullone langs. Olita moest nog een hele tijd rommelen in allerlei laden en kastjes voor hij eindelijk de sleutels tevoorschijn wist te halen. We gingen meteen naar ons huis.
Toen we eenmaal de Ponte della Becca gepasseerd waren, leek het wel of het landschap ruimer en lichter werd. Aan de horizon zag je de contouren van de eerste heuvels en links en rechts verschenen al wat wijngaarden. Af en toe zagen we aan het eind van lange oprijlanen prachtige villa’s liggen. De toren van het kasteel van Cigognola keek ons met haar zwaluwstaartkantelen vriendelijk aan. We reden nu door het dal van de Scuropasso, een torrente, een bergstroompje dat vooral in de lente na hevige regenbuien behoorlijk kan kolken.
We sloegen de weg in die heuvelop slingerend naar ons huis leidde. Vandaag gingen we de nutsvoorzieningen proberen aan te sluiten: gas, water en licht. Vlak voor de officiële overdracht hadden we met signor Colombo nog de eindcontrole gedaan. Was alles nog in dezelfde staat als toen we de compromesso tekenden? Had Colombo zich gedragen als een buon padre di famiglia, een goede vader van zijn familie, zoals dat officieel heet? Tot nu hadden we hem nog niet veel horen zeggen, maar hij bleek een vriendelijke oude baas. Hij was bereid ons alles zonder spoor van haast of ongeduld uit te leggen. Voor het aansluiten van de elektriciteit zou een telefoontje naar de energieleverancier ENEL volstaan, zo vertelde hij.
In een put onder de oprit zat een pomp, zei Colombo, die het afvalwater van de keuken op de eerste verdieping naar de hoger gelegen afvoerleiding aan de andere kant van het huis pompte. En die afvoerleiding was weer aangesloten op het riool. Alle badkamers waren aangesloten op een septische tank, die eveneens op het riool aangesloten was. Nessun problema! Verder waren de elektriciteitsleidingen helemaal opnieuw aangebracht en was alles volgens de regels: tutto a norma. Aldus Colombo vlak voor de overdracht. We gingen het zien.
Inmiddels hadden we onze grote grijze kolos bereikt. Telkens als we de grote inbraakveilige deur van het huis openden, merkten we hoe koud het binnen nog was. Stiekem speelden we al met het idee om een keertje in ons nieuwe bezit te gaan overnachten. Er hing echter een onaangename rioollucht, doordat alle wc’s en wasbakken droogstonden. We moesten de waterleiding aangesloten zien te krijgen. Een vriendelijke ambtenaar van het gemeentehuis van Montecalvo gaf ons de nummers van het waterleidingbedrijf en van een gas- en elektriciteitsbedrijf. Het bellen van de diverse callcenters baarde ons een beetje zorgen. We vreesden dat niet alleen de taal een barrière zou zijn maar ook het beruchte gebrek aan klantvriendelijkheid van de Italiaanse nutsbedrijven. We hadden een aantal standaardzinnen voorbereid en konden de dames van het belcentrum dus vertellen waar het om ging. Dat dachten we althans. De callgirls luisterden eerst ook wel, maar gingen dan heel snel praten of verbonden je soms onverhoeds door. Met een collega die hetzelfde deed: eerst ademloos luisteren en dan ratelen. Soms vingen we midden in al het geratel een herkenbare vraag op. Maar meestal hadden we het antwoord niet paraat en tegen de tijd dat we het hadden opgezocht, had de beldame alweer opgehangen. Uiteindelijk ging het beter en na verschillende telefoontjes wisten we welke gegevens we paraat moesten hebben en zo kwamen we steeds verder. Nadat we alle gegevens, waaronder de onvermijdelijke codice fiscale, verstrekt hadden, zei men dat we over vijf dagen luce, elektriciteit, zouden hebben. Hoera! Nu nog gas en water.
Bij het aansluiten van gas was er het bijkomende probleem dat de contatore bij het huis weggehaald was. Was dat wel helemaal a norma, buon padre Colombo? De tubi, leidingen, lagen er wel, maar er moest eerst wel een nieuwe meter geplaatst worden. Na wat heen en weer gepraat en na lang wachten met leuke Italiaanse canzoni in het oor, maakten we een afspraak voor donderdagmiddag. Het aanvragen van een aansluiting aan de acquedotto, de waterleiding, ging echter wonder boven wonder heel vlot. De telefonistes begrepen ons meteen, wisten waar Montecalvo lag en zelfs de frazione Spagna was hun niet onbekend. Helaas vertelden ze dat er voor het water ook geen contatore aanwezig was. En er moest boter bij de vis: eerst moesten we betalen, daarna zouden we pas water krijgen. “Komt u morgenochtend maar langs in Stradella. Vóór tien uur. Dan regelen we daar het contract en de betaling,” riep men doortastend aan de andere kant van de lijn. Dan zou men de watermeter ook op donderdagochtend aansluiten. Dat beloofde weer een leuk dagje uit naar de Oltrepò!
