Saar liet een kort blafje horen en ik schrok wakker. Ik keek naar de wekker aan: KWART OVER ACHT! Over een uurtje moesten we bij de notaris zijn! Waarom was die wekker niet afgegaan?
Ik stootte Nico wakker en sprong uit bed, deed snel een kattenwasje en schrokte een bord cornflakes naar binnen. Nico liet Saar nog even uit; die goeie Saar die ons op tijd had gewaarschuwd om op te staan! Intussen vulde ik op de cheque voor Colombo een megabedrag in, het resterende bedrag van de koopsom. Het leek me een beetje raar dat je een dergelijk groot bedrag met een niet-gegarandeerde cheque kon afdoen, maar volgens Olita waren er geen problemi. Zei hij, toen ik hem ernaar vroeg.
We kwamen tegelijk met het echtpaar Colombo bij het notariskantoor aan. Binnen wachtten we tot het 9.15 uur was en toen verscheen er een zeer breekbaar oud dametje, dat ons nauwelijks aankeek, kromgetrokken door het vele studeren op de aktes. Ze wenkte ons om naar binnen te komen. Olita was er niet, ondanks eerdere toezeggingen dat hij als ‘vriend’ van de verkopers aanwezig zou zijn. Als makelaar kon hij namelijk niet verschijnen want over zijn bemiddeling is provisie en dus ook belasting verschuldigd. En die belasting hadden we juist niet betaald om de overdrachtskosten niet nog hoger te laten oplopen.
Zonder veel poespas begon onze notaio de geprepareerde akte voor te dragen, nomi, cognomi, codici fiscali (altijd weer die codice fiscale!). Bij onze namen vermeldde de akte dat we verklaarden de Italiaanse taal machtig te zijn. Nadat ze dit voorgelezen had, keek de notaris ons over haar leesbril met vragende ogen aan. Wij zwegen in alle talen, maar knikten plechtig dat ons Italiaans tegenwoordig vloeide als nooit tevoren. Ik zwaaide met mijn hand naar mevrouw Colombo, zo van ‘nou ja, così così, zozo’ en zij lachte weer. Ik zag meneer Colombo ondertussen al naar mijn chequeboekje loeren, dat zichtbaar in mijn plastic mapje met documenten zat. Zat hij te likkebaarden?
De notaris nam de tijd. Niet alles begrepen we, ondanks onze ‘vloeiende’ talenkennis. Er volgden nog wat correcties. Frazione Spegna? Nee, Spagna. We kwamen bij de hypotheek van de familie Colombo: was die wel afbetaald? Jazeker, beweerde Colombo. Maar het originele bewijs van de bank zat er niet bij. Dat had Olita. Die er niet was. Nergens te bekennen en onbereikbaar. En hij had het ook niet in het dossier voor de notaris gestopt. Zou alles nu vastlopen? Nee, want gelukkig hadden wij het bij ons. Olita zou ons provisie moeten betalen in plaats van andersom!
De notaris praatte langdurig verder en ik verloor geleidelijk de draad van het formele betoog. Maar opeens drong het tot me door dat het over de betalingen ging. Colombo keek alweer schuins naar mijn cheque. Ja, ja, hij komt eraan, maak je niet zenuwachtig, dacht ik.
Maar toen kwam de aap uit de mouw: Colombo wilde een gegarandeerde cheque, niet een normale, alledaagse, zoals die voor kleine bedragen gebruikelijk is. Dat kon ik me voorstellen. Waarom had ik naar die fannulone, nietsnut geluisterd in plaats van naar een echte deskundige? Nu begrepen we ook waarom hij er niet was: al zijn stommiteiten kwamen hier boven tafel en daarvan wilde hij liever geen getuige zijn.
Gelukkig bleek de notaris meegaand en mocht ik even naar het op loopafstand gelegen postkantoor gaan om onze cheque te laten garanderen. Bij het postkantoor was het weer pensioen-uitbetaaltijd, maar was ik toch snel aan de beurt. Als het nu maar goed gaat, dacht ik paniekerig. Even een cheque van twee ton laten garanderen… Maar het viel mee: de lokettist vroeg een paar details en na wat invulwerk en een controle van onze bankrekening had ik een gegarandeerde cheque in handen! Wat een efficiëntie: leve de BancoPosta!
Snel liep ik terug naar het notariskantoor, waar we de koopakte alsnog konden tekenen. Thuis, terwijl we net aan het toosten waren, belde Olita. Geestelijk had ik me al op hem voorbereid. Ik kon hem dus in soepel Italiaans zijn vet geven. Ik had tenslotte niet voor niets onder notariële ede verklaard dat mijn Italiaans vloeiend was! Niet dat Olita begreep dat wij zo boos op hem waren: er waren immers geen problemi?
Ik liet hem in zijn waan, maar besloot ook dat ik hem nooit meer wilde zien. En zo werden wij mede dankzij onze waakse hond de eigenaren van een kast van een huis in Italië. En die wekker? Die stond op 7:45 p.m. afgesteld in plaats van 7:45 a.m. Verdomde Angelsaksen.
