Het Eurovisiesongfestival bestaat sedert 1956, en Italië was er van bij de start bij. Nochtans heeft in de loop der jaren de liefde van Italië voor dat songfestival zijn hoogtes en laagtes gekend. Het festival dat populairder is dan eurosong, is vanzelfsprekend het festival van San Remo. Meer nog, tijdens het eerste decennium in het bestaan van het Eurovisiesongfestival was het voor Italië gebruikelijk om aan te treden met de winnaar van het San Remo-festival.
In de beginjaren van het songfestival, en ook in de vroege sixties, was Italië niet bijzonder succesvol met zijn inzendingen. Enige uitzondering: de reeds besproken deelname in 1958 van Domenico Modugno, die een derde plek wist te veroveren met zijn Nel blu dipinto di blu. En ook de inzending in 1963 van Emilio Pericoli deed het prima met zijn Uno per tutte. Hij bereikte een tweede plek op luttele punten van de winnaar.
In 1964 stuurde Italië dan Gigliola Cinquetti naar het Eurovisiesongfestival. Cinquetti was pas 16 jaar, en trad in Kopenhagen aan met het lied Non ho l’età. Daarmee had ze een maand eerder, naar Italiaanse traditie, het San Remo-festival gewonnen. Cinquetti’s inzending bracht de zaal in vervoering. Het songfestivalpubliek was in die tijd eerder ingetogen van aard. Een beleefd applausje op het einde van het lied was zowat het beste wat je mocht verwachten.
Niet zo bij Gigliola. Na haar optreden barstte een daverende ovatie los met aanhoudend gejuich. Cinquetti mocht zelfs nog even terugkeren op het podium om een tweede buiging te maken. Toen was al zo goed als duidelijk dat Italië voor het eerst het songfestival zou gaan winnen. En inderdaad leidde de puntentelling in 1964 niet tot de typische nek-aan-nek races tussen deelnemers. De Italiaanse inzending kreeg van acht landen het maximum aantal punten. De ganse tijd stond Non ho l’età bovenaan het scorebord. Uiteindelijk behaalde Italië de overwinning op het songfestival met bijna drie keer zoveel punten als de nummer 2. Deze prestatie is tot op heden een unicum, en zal dat wellicht blijven. Het huidige puntensysteem laat zulke scores immers niet meer toe.
Na het songfestival van 1964 groeide Non ho l’età uit tot een groot succes in de Europese hitparades. Cinquetti nam het lied ook op in ander talen, waaronder het Spaans, het Duits en het Japans. Helaas zijn de originele beelden van de overwinning van Cinquetti op het songfestival verloren gegaan. Dat gebeurde begin jaren zeventig, toen bij een brand in het gebouw van de Deense omroep DR heel wat opnames werden vernield. Wat je hieronder ziet, is een clevere compositie van korte opnamestukjes en stille beelden, in combinatie met de originele klankband van de radiouitzending.
Cinquetti nam ook een tweede keer deel aan Eurosong, precies tien jaar later. Met het liedje Si werd ze tweede. In 1991 zagen we haar opnieuw terug, dit keer als presentatrice van het festival.
