30 maart is het 5 jaar geleden dat Gianmaria Testa is gestorven aan de gevolgen van kanker. Deze singer-songwriter (of beter: cantautore) schreef eenvoudige maar bijzondere liedjes, waarmee hij het alledaagse leven portretteerde van de mensen rondom hem. Gianmaria Testa werd slechts 57 jaar oud.
Zelf heb ik Gianmaria Testa eerder toevallig leren kennen, in de tijd dat ik nog CD’s ging lenen bij de plaatselijke bibliotheek. Plots zat er een CD tussen de nieuwe aanwinsten van een mij nog onbekende muzikant. Wat een openbaring was dit. Heel toevallig bleek dat hij enkele weken later zou optreden in Bree, waar ik dan ook prompt ben naartoe gegaan. Net als elke goede cantautore was hij live nog beter dan op plaat. Hij hield van de interactie met het publiek, ook al sprak hij enkel Italiaans. Daarom had hij ook altijd een tolk bij de hand.
Hoe talentvol hij ook was, hij zou nooit een grote bekendheid genieten als andere Italiaanse cantautori zoals Fabrizio de Andrè, Francesco De Gregori of Paolo Conte. Dat had diverse redenen. Buiten het feit dat hij relatief jong is gestorven, was hij ook een laatbloeier in het muzikale vak.
Gianmaria Testa werd geboren in een landbouwersfamilie nabij Cuneo op 17 oktober 1958. Voor hij begint aan zijn muzikale carrière, werkt hij eerst als stationschef in Cuneo. Gianmaria leert de muzikale stiel trouwens volledig autodidactisch. Als hobby maakt hij na de werkuren liedjes van de verhalen die de treinpassagiers hem brengen. Pas in het begin van de jaren ’90 heeft hij genoeg moed verzameld om naar buiten te komen met zijn liedjes en wint hij prompt de Premio Musicultura voor nieuw talent in 1993 én 1994. In 1995 kan hij zijn eerste plaat opnemen in Frankrijk, genaamd Montgolfières. Het is pas als hij speelt in Parijs voor een uitverkocht Olympia dat hij ook aandacht krijgt in eigen land.
Montgolfières is het eerste van in totaal zeven studio-albums, waarvan het laatste, Vitamía, verschijnt in 2011. Daarnaast maakte hij twee live albums, eentje geheel alleen met zijn gitaar, Solo Dal Vivo (2008) en eentje met band, Men At Work (2013). In 2019 verschijnt Prezioso, een postuum album dat werd samengesteld door zijn weduwe Paola Farinetti bestaande uit privé opnames.
De laatste jaren hield hij zich vooral bezig met het schrijven van kinderboeken. Enkele weken na zijn dood verscheen zijn laatste boek, Da Questa Parte Del Mare. Hierin schrijft hij het verhaal van de gedachten, de vertellingen, de situaties die geleid hebben tot het ontstaan van alle liedjes van het gelijknamige album uit 2006. Het voorwoord was van zijn goede vriend en bekend auteur Erri De Luca.
In mei 2015 werd bij hem een hersentumor gevonden die niet operabel bleek te zijn. Op 30 maart 2016 verscheen dan op zijn Facebookpagina de tekst “Gianmaria se n’è andato senza fare rumore. Restano le sue canzoni, le sue parole. Resta il suo essere stato uomo dritto, padre, figlio, marito, fratello, amico.” (Gianmaria is zonder ophef heengegaan. Wat blijft zijn zijn liedjes, zijn woorden. Wat blijft is de rechttoe rechtaan man die hij was, de vader, zoon, echtgenoot, broer en vriend.)
Preferisco così
Senza troppo rumore
Come quando si sta soli
Dietro una porta a guardare che spiove
uit Preferisco Cosi, Gianmaria Testa
