Wie geeft er nu bewegingsoefeningen aan bejaarden die verblijven in een klein rustoord in Gallipoli?
Wel, al vijftien jaar ga ik naar een bejaardenhuis gerund door nonnetjes. De oudjes zijn echt, echt oud. Een aantal boven de 100 jaar en zelfs ééntje is 104 jaar. Volgens mij zijn de mediterrane keuken en hun levenswijze de belangrijkste componenten om zo oud te kunnen worden.
Er zijn enkel signore in het rusthuis, geen signori ! Dus koppeltjes zijn er niet te vinden in dit heiligdom.
Het rustoord bevindt zich op loopafstand iets buiten de oude stad. De nonnekes van de congregatie Le Suore degli Angeli verzorgen de oudjes in een familiale sfeer maar vooral in een kerkelijke, katholieke sfeer. Nooit zag ik zoveel kruisbeelden, madonna´s, Jezusbeelden, paternosters of afbeeldingen van de Paus in een bejaardentehuis.
De nonnekes, nog steeds gekleed in hun habijt , “amuseren” de bejaarden met eucharistievieringen en kerkelijke programma’s op T.V. Deze laatste bevindt zich op een opvallende plaats in de leefruimte waar men niet langs kan kijken. De paternosters worden stilletjes door hun krampachtige en verrimpelde handen bewogen.
De oudjes zitten op een rijtje (meestal in een rolwagen) vlak tegenover de grote T.V. Hun tengere schouders zijn bedekt met gebreide capes in schreeuwende kleuren, zelfs in de zomer. La Suore Superiore (Moeder Overste) houdt alles nauwkeurig in het oog en let erop dat ze geen enkele eucharistieviering overslaan. Bijna werd ik ook “nonneke”.
De leefruimte ziet er wat triestig uit. Maar gelukkig zijn er wel grote ramen met zicht op de blauwe zee. Volgens mij is er toch nog nooit een oudje naar buiten gegaan voor een wandeling of zo. Animatie is er niet en het eten (rantsoen) is pover. In de kamers bevinden zich twee ijzeren bedden, een vergeelde wasbak en toilet.
Nog niet GRATIS geregistreerd als Italofan? Doe het dan meteen!
Maar als hun bezoek komt is het KERMIS in huis! Elke dag zit de leefruimte vol met familieleden. Zussen, broers, kleinkinderen, achterkleinkinderen, nichtjes, achternichtjes, neven, achterneven, verre ooms of tantes… Kortom de hele stamboom komt op bezoek.
Niet te geloven! Dan is het een gekwetter van jewelste, de ene familie al drukker dan de andere. I loro gesti delle mani (hun hand-en vingerbewegingen) worden bij het babbelen bijna synchronisch en vooral snel uitgevoerd. Ga maar eens op Google om deze handbewegingen te bekijken. Elke beweging heeft een betekenis, echt grappig. Ikzelf heb geprobeerd om deze onder de knie te krijgen maar….te moeilijk voor mij.
Er wordt uitgebreid verteld over i piatti (de overheerlijke Italiaanse gerechten). Families wisselen recepten uit waar ik eigenlijk geen jota van begrijp. Hun dialect is niet te verstaan en de talrijke onbekende streekproducten sporen me niet aan om zulke recepten uit te proberen. De oudjes vinden dit allemaal geweldig en geven suggesties bij oeroude recepten uit hun kindertijd. In Italië gaat het altijd over eten, zelfs in een rustoord. Wat de families allemaal meebrengen doet je watertanden.
Als we ochtendgymnastiek houden, is het steeds met Italiaanse muziek op de achtergrond. De liedjes uit de jaren 60, 70, die hits kennen ze bijna allemaal. Wat dacht je non ho l´età, la bambola , i treni di Treni di Tozeur en nog zoveel andere.
Het is echt gezellig daar met mijn oudjes.
