Hoe kom ik in godsnaam in Gallipoli terecht? Een oud stadje in de regio Puglia en van Griekse oorsprong. De huidige naam is afgeleid van het Griekse Kalepolis, wat mooie stad betekent.
La bella città ligt op een klein schiereiland dat de Ionische zee inpriemt. Gallipoli in Turkije bestaat ook. De Turkse versie is vooral bekend van de mislukte invasie van de geallieerden in de Eerste Wereldoorlog. Het is me weleens overkomen dat ik uitkeek naar een T. V-film met als titel Gallipoli… Oei, ik zag alleen maar vechtende soldaten in een niemandsland.
Dus vergis je niet!
Een 15-tal jaren geleden zag ik Gallipoli voor het eerst, tijdens een dagtripje en niet wetende dat dit ooit mijn tweede thuis zou worden. Het kleine, oude stadje met de smalle straatjes, de zilverkleurige straatstenen, de barokke basiliek, het middeleeuws kasteel en zoveel meer lieten een blijvende indruk na.
Il castello
Ik had niet echt een link met Italië, hoewel… Mijn zus woonde in die tijd in Sorrento en werkte als gids in Capri, Ischia, Pompeï en Napels natuurlijk. Hoe zegt men het? “Eerst Napels zien en dan sterven”.
Voor mij is het: “Eerst Gallipoli zien en dan sterven “. Wel, mijn zus is misschien de aanzet geweest om Italiaans te leren en om me wat meer te verdiepen in de Italiaanse cultuur.
De jaren gingen voorbij en ik studeerde Italiaans op de avondschool. Was best pittig. Per caso (per toeval) leer ik Vito kennen. Een op-en top Italiaan, afkomstig van Nardò, op 10 min uten van Gallipoli en gepensioneerd docent Italiaans. ´Un uomo fiero` die afwisselend in België en in Italië woont. Hij werd ‘il mio professore privato’ en is dat nog steeds.
Nog niet GRATIS geregistreerd als Italofan? Doe het dan meteen!
Verdwenen koffer
Mijn drang om eens terug te keren naar Gallipoli werd steeds groter, en ik boekte een vlucht naar Brindisi. Ik zou er vijf weken, alleen, verblijven om mijn schools Italiaans bij te spijkeren. Mijn lieve echtgenoot gaf me die vrijheid.
De vlucht met de gerenommeerde luchtvaartmaatschappij Alitalia viel in eerste instantie niet zo goed uit. Bij aankomst in Brindisi bleek mijn koffer van de aardbol verdwenen te zijn.
Ik voelde de paniek uitbreken en kreeg het nog benauwder door de verzengende, vochtige hitte op de luchthaven. Gelukkig kwam Vito me oppikken en kon ik zodoende informatie vragen over mijn achtergebleven koffer. Niente di fare, niets aan te doen, morgen terugkomen, zei de loketbeambte van de Ufficio Bagagli Smarriti (letterlijk vertaald: kantoor van de verdwaalde bagage).
Daar stond ik dan, geen koffer en ik voelde me net als mijn verdwaalde koffer, helemaal alleen. Het enige wat ik bij had, was mijn kleine rugzak en mijn laptop. Op weg naar Gallipoli stelde de vrouw van Vito voor om wat kledij van haar in bruikleen te geven. Ik weigerde dit resoluut nu ik eens de kans kreeg om echte Italiaanse kleren, schoenen, handtassen, lingerie enz. te kopen. Daar kon mijn man in deze penibele situatie toch niets op tegen hebben. Ik dacht voortdurend aan mijn kleren maar vergat dat er nog veel andere zaken in mijn koffer zaten die eigenlijk veel belangrijker waren en ei-zo-na levensnoodzakelijk waren.
Palazzo Zacheo
We rijden bij valavond Gallipoli binnen via il ponte dier de nieuwe met de oude stad (la città vecchia) verbindt. Ik krijg een prachtig zicht op de vissershaven, het verlichte castello en de ontelbare wapperende vlaggetjes in de zwoele zeelucht. Even denk ik dat het morgen wel een belangrijke feestdag moet zijn, me nog niet bewust dat er bijna elke dag un giorno di festa is. Vito heeft voor mij een kamer geboekt in Palazzo Zacheo gelegen in het hart van de oude stad.
Dit achttiende-eeuwse palazzo werd als bruidsschat in 1822 aan Luca Tommaso Zacheo gegeven. De inkomgalerij is imposant met een lunetgewelf versiert met mythologische scenes ontleend aan de graveringen in Ercolano. Aan de gevelzijde bevindt zich een prachtige balkon en een barokke veranda. Perfect voor een Italiaanse serenade waarbij ik natuurlijk de schatrijke dochter van de ene of de andere`marchese´ ben.
Terug met mijn voeten op de grond, zoek ik mijn kamer op. Het interieur is prachtig met veel oog voor detail en met Italiaanse allure. Ik ben doodmoe, maar wil nog gauw skypen met mijn achtergebleven echtgenoot. Daar begint het al: adapter zit in de verdwaalde koffer. Het zal een telefoontje worden en er zullen er nog veel meer volgen door die stomme koffer. Mijn telefoonoperator heeft toen veel geld aan mij verdiend. Geen adapter maar ook geen toiletgerief, pyjama, make-up spullen, medicatie enz.
De volgende dagen telefoneer ik ontelbare keren naar Ufficio Bagali Smaritti. Geen koffer!
Ik ga shoppen, want ik ben vanuit een regenachtige dag in Brussel vertrokken met jeans en trui. Gelukkig is het nog saldi of solden.
Nog steeds kennen me de mensen daar als la donna senza valigia.
