Er is geen plek in de wereld die ik liever wilde zien dan Gallipoli, een stad gelegen in Puglia in Italië. De helft van mijn Italiaanse roots komt van daar – de andere helft van Abruzzo – en ik was er enkel eens geweest als baby. Helaas herinnerde ik me daar niets van, dus voor mij voelde mijn reis naar Gallipoli als een volledig nieuwe ervaring.
Hoge verwachtingen
Mijn grootouders langs mama’s kant groeiden er op, net als mijn oudste tante. Mijn grootvader was een van de migranten die in de mijnen in Houthalen-Helchteren in België ging werken. Daar werden mijn andere tantes, nonkel en ook mijn mama geboren. Hun zomervakanties spendeerden zij in Gallipoli en dus kent mijn mama de stad als geen ander. Zelfs na er al die jaren niet geweest te zijn.
We kwamen ’s avonds aan in Gallipoli. In het donker kon ik nog niet veel zien, waardoor ik nog niet ten volle besefte dat ik er echt geraakt was. Wel ontmoette ik al meteen mijn nichten – mijn oudste tante is uiteindelijk teruggekeerd naar Italië op jonge leeftijd en is er altijd blijven wonen – en dat was een heel fijn moment. Het voelde alsof ik er al honderden keren over de vloer geweest was.
’s Nachts lag ik wakker met het besef dat ik eindelijk zou zien welke plaats mijn grootouders hebben moeten achterlaten. Ik ben nog nooit zo nieuwsgierig geweest en had nog nooit zo’n hoge verwachtingen, na al die verhalen van familieleden die er wel al geweest waren. Tegelijkertijd voelde ik me enorm ver van België, 2.000 kilometer welbepaald, het verste weg dat ik ooit geweest ben.
Geen zee zo mooi
Het eerste wat mijn mama en ik deden na het overheerlijk ontbijt in ons gekozen (en geweldig) hotel M&F Hotel in Lido San Giovanni in Gallipoli was naar de zee gaan. Enkele traantjes vloeiden toch over mijn wangen, toen ik dat prachtige, schitterende azuurblauwe water zag. Er is geen zee zo mooi.
De zes dagen die we doorbrachten in Gallipoli verliepen min of meer hetzelfde. We maakten elke dag een lange wandeling naar Gallipoli vecchio, het historische centrum van de stad, waar ik pas echt mijn hart verloor. Daar is het waar romantiek en liefde heerst. Op een avond zagen we er de zon ondergaan, terwijl we genoten van lekkere pasta bij het restaurant Il Faro.
Later in de week aten we ook bij Trattoria Scoglio delle Sirene. Maar onze favoriete plek was toch Martunicci, waar we elke dag passeerden voor een extra cappuccino, zowel in Gallipoli vecchio als op de Corsa Roma, waar vooral winkels en restaurantjes gelegen zijn en waar ’s avonds veel leven heerst.
Met mama had ik een persoonlijke gids bij me. Ze leidde me doorheen alle straten die vervuld zijn met onze familiegeschiedenis. Mijn tante vergezelde ons geregeld, en ze legde ons ook in de watten met haar lekker eten. Ik heb mijn grootmoeder niet lang mogen kennen, maar dankzij mijn tante heb ik toch mogen ervaren hoe het voelt om bij ‘la nonna’ te gaan eten.
Lange zomers
Naast onze dagelijkse wandelingen naar Gallipoli vecchio en mijn tante in het nieuwe gedeelte van de stad, wandelden we ook langs de zee in Lido, gingen we naar de wekelijkse markt nog wat verder weg gelegen, leerde ik zelfs het kerkhof kennen (wat een heel andere beleving is in Italië dan in België) en de verschillende stranden. Een specifiek winkeltje in Gallipoli, genaamd Lolita, en de verkoper daar zullen me altijd bijblijven, ik kocht er dan ook heel mooie Italiaanse kleren.
De wandelingen langs de zee en de kleurrijke gebouwen maakten me niet alleen emotioneel door hun schoonheid, maar ook doordat ik wist dat het daar was waar mijn grootouders als kinderen rondgelopen hebben – al zag het er toen uiteraard heel anders uit – en waar mijn mama en haar zussen en broer lange zomers doorbrachten.
Verscheurd
Elke dag dat ik rondliep in de straten van Gallipoli kon ik niet stoppen met hopen dat er ergens een universum bestaat waarin mijn grootouders hun thuis niet moesten verlaten voor een beter leven, en dat mijn mama kon opgroeien daar waar ze altijd dicht bij de zon en de zee geweest zou zijn. Maar tegelijkertijd dacht ik ook elke dag aan België, dat kleine mooie landje dat ons gegeven heeft wat we hebben en ik ook nooit volledig zou kunnen loslaten. Mijn mama zegt het, net als mijn tante, dat zowel België als Italië een deel van ons zijn, dat wij ons altijd verscheurd zullen voelen tussen beide landen.
Los van mijn familiegeschiedenis in Gallipoli, is het sowieso mijn mooiste vakantiebestemming geweest tot nu toe. Eerst was dat Rome. Maar de romantische sfeer die er in Gallipoli heerst, is met niets te vergelijken. Je wordt er als het ware betoverd, door het water, door de straatjes, door het eten, en uiteraard door de zon (al is de extreme hitte daar zeker niet iets om jaloers op te zijn). Ik hoorde er constant het voor mij vertrouwde dialect en ook al herinnerde ik mij niets van mijn eerste bezoek als baby, toch voelde Gallipoli als het ware vertrouwd, alsof ik alle wegen al kende, alsof ik er ook altijd al heb thuisgehoord.
