Een droom van velen, maar moeilijk uitvoerbaar: wonen in Venetië.
Ofwel ben je er geboren – en loop je weg van de drommen opdringerige toeristen of moet je op zoek naar werk. Ofwel ben je multimiljonair en koop je jezelf een palazzo. Waar je dan maximum twee weken per jaar verblijft. Maar wie wilt weten hoe de vroegere –weliswaar zeer gegoede- Venetiaan woonde, kan daar ook nu nog een vleugje van opsnuiven. Er is natuurlijk het alom bekende
, het achttiende eeuwse palazzo met de Tiepolo schilderijen. Minder bekend, minder ‘oogverblindend’, maar wel zeer interessant en ‘echter’ zijn het Palazzo Fortuny en het Palazzo Mocenigo. Gebouwd als woonhuis dus, en niet als museum.
Palazzo Fortuny
Het bekendste is het Palazzo Fortuny. Het gebouw stamt uit het midden van de vijftiende eeuw. Het kwam in verval, werd opgedeeld in verschillende appartementen en verloor even al zijn glorie. Beneden was er even een smids werkplaats. In 1898 kocht de Spaanse artiest Mariano Fortuny de zolder van het gebouw op. Hij ontwierp er samen met zijn geliefde de prachtige geplooide stoffen en de nog steeds gegeerde gedraaide lampen waarvoor Fortuny gekend is. Beetje bij beetje kocht hij het hele gebouw terug, en herstelde hij het in zijn oude schoonheid. Het Palazzo is nu alleen open tijdens tentoonstellingen.
Axel Vervoordt stelt er om de twee jaar zijn collectie tijdens de Biënnale in voor. Het is steeds de moeite waard om er indien mogelijk even binnen te lopen. Laat u niet afschrikken door de donkere ongezellige inkomhal, en doe de moeite om de niet-gerestaureerde trap op te klimmen. U wordt beloond met een prachtige ‘piano nobile’ waar het door glasramen gefilterde licht langs twee zijden binnenstroomt. De muren zijn behangen met wandtapijten, foto’s en schilderijen. U krijgt zicht op een klein binnentuintje, u wandelt door een vroegere ‘badkamer’ -alleen de kraantjes zijn er nog- kortom u kan het zich enigszins voorstellen. Hoger klimmen kan ook, de kamers worden kleiner, donkerder, comfort is er niet meer bij. Charme des te meer.
Palazzo Mocenigo
Een andere mogelijkheid is een bezoek aan het weinig gekende museum in verband met textiel, kostuums en parfum: het Palazzo Mocenigo. Het gebouw werd heropgebouwd in de 17de eeuw, en was de geboorteplaats van verschillende doges. Het is prachtig gerestaureerd en herbergt op de benedenverdieping een tentoonstelling over parfums. Ingrediënten, verschillende geuren, verschillende bereidingsmethodes. U kan zelf aan de slag en ingrediënten combineren. Via een indrukwekkende trap –deze maal wel prachtig gerestaureerd- komt u op de piano nobile, waar alle kostuums uit de voorbije eeuwen in verschillende settings terug te vinden zijn. Nauwe keurslijfjes, grote hoepelrokken, heren in kleurrijke broeken en jassen, om van de pruiken nog niet te spreken. U ziet de dames en heren dansen, eten en converseren, telkens in hun prachtige kostuums.
Het grondplan van het gebouw bleef bewaard. U loopt dus door ontvangstruimtes, salons, eetkamers en slaapkamers. Van tijd tot tijd schuift men met de opstelling van de aangeklede poppen. Enkele jaren geleden werd het hele gebouw grondig onder handen genomen. En misschien was het vroeger nog net iets boeiender: om van de ene zaal naar de andere te lopen, kwam u soms door bijvoorbeeld een aftandse badkamer: waar de meid dan ooit warm gestookte emmers water, die ze eigenhandig naar boven sleepte, in een kuip leeggoot om mevrouw te plezieren. Een kijkje achter de schermen van zo’n gegoede familie gaf enkele jaren geleden nog meer inzichten.
