
Bergamo, in het Noorden van Italië, associeerde ik alleen maar met trieste beelden in Coronatijd: een propvol ziekenhuis met oververmoeid personeel, een tekort aan bedden, slordig geïmproviseerde plaatsen in de gangen, ontredderde patiënten, rijen lijkwagens met doodskisten, onmenselijk verdriet …
Het tij keerde toen Steven Van Raemdonck van Taste-Italy in 2023 een boeiende voorstelling kwam geven over Bergamo tijdens mijn les Italiaans voor de 2de jaars. Ik geef Italiaanse les in het Cursuscentrum voor 1ste en 2de jaars in Heist-op-den-Berg en deze presentatie leek mij een aangename afwisseling met de (wees realistisch en eerlijk) soms toch saaie grammatica. Laat ons zeggen dat hier de eerste kriebels ontstonden om zelf op ontdekking te gaan. In mijn achterhoofd zat al een uitstap naar Verona, op bezoek bij onze vrienden die we alweer zes jaar niet meer gezien hadden.
Wie mijn vorige reisverslagen gelezen heeft weet ondertussen dat ik niet vlieg met Ryanair, dat ik verzot ben op treinreizen en proeven van de plaatselijke delicatessen. Niet spectaculair zal je zeggen. Me ne frego! Wij genieten van al deze kleine Italiaanse momentjes …
Onze vaste vriend “il treno”
De vorige jaren begonnen onze reizen steevast op een zonnige zomerdag. Dit jaar vertrokken mijn reisgenote Liliane en ik op 10 september 2024 “met” jas op een te frisse en winderige zomerdag, met onze vaste taxi (lees mijn partner, die de verre reizen een beetje links laat liggen) naar Aarschot. Maar die jas zou onze pret niet vergallen.
Om 13u02 treinden we naar Brussels Airport waar we aankwamen om 13u39. Gewillig openden de magische poortjes in de luchthaven zich. Spanning ten top. Rondhangen op de vlieghaven heeft zijn charme en hoort erbij, net als die veel te dure koffie. We zijn ondertussen bedreven in het reizen met alleen onze handbagage, om tijd te winnen. Bij de controle werden ze er echter uitgepikt, en weg was onze ingehaalde tijd. Resultaat: tandpasta mag je behouden, droogshampoo ben je kwijt!
Om 16u35 vertrok onze vlucht naar Milano Linate waar we landden om 18u. We merkten, zeer tot onze tevredenheid, duidelijk een positief temperatuurverschil. Met de shuttlebus was het nog een klein halfuurtje naar het station van Milano-Centrale. Ik ben hier niet meer naar het toilet geweest, dus geen herhaling van de hilarische toestand van vorig jaar (Zie vorig reisverslag naar Milano – Torino – Genova).
We kennen hier de weg, we voorzien genoeg tijd tussen de verschillende vervoersmiddelen. Zo konden we rustig om 20u05 de trein nemen naar Bergamo, waar we om 20u53 toekwamen. In vallende duisternis dan maar op zoek naar ons hotel.
Paus Johannes XXIII
Recht voor het station loopt de Viale Papa Giovanni XXIII. Paus Johannes XXIII werd geboren in de Italiaanse provincie Bergamo. De gemeente “Sotto il Monte Giovanni XXIII”, kreeg deze bijnaam vanwege zijn beroemdste zoon, Angelo Roncalli, de latere paus Johannes XXIII. Ze pakken er graag mee uit, hij lijkt wel een toeristische attractie. Scusa als deze uitspraak oneerbiedig klinkt.
Chaotisch Italiaans: de voorzijde van ons NH-hotel keek uit op de in- en uitrit van een grote ondergrondse parking. Che rumore! Ertussen was er een gezellig terras…
Met een gelukzalig gevoel van “thuiskomen” tussen Italiaanse klanken en opschriften droomden we verder: we waren er toch maar weer, in ons “bella Italia”.