Niet iedereen is avontuurlijk aangelegd. Toch jagen een aantal mensen hun droom achterna, ongeacht de gevolgen. Zo heb je mensen die jarenlang stiekem een droom hadden echt te gaan wonen in hun favoriete land Italië. Intussen heb je in alle regio’s van Italië wel Nederlandstaligen die zich daar definitief gevestigd hebben. Wat is hun verhaal? Hoe snel hebben ze zich aangepast? Wat missen ze het meest van hun thuisland? Volg deze reeks alleen op taste-italy.be !
Vandaag brengen we u het verhaal van de Wim en Kristin die in Le Marche wonen.
Verhuizen naar Italië… hoe haal je het in je hoofd? Je hebt een goed draaiende zaak in België. Je komt niks tekort, en Italië is bovendien een land in economische crisis!
Iemand zei ons vroeger ooit eens: “Je vindt altijd wel een reden om het niet te doen…” En dus dachten we, ach ja, gewoon doen kan je nog altijd als je dood bent, dan ben je dood-gewoon… En trouwens, eigenlijk was het allemaal een beetje voorbestemd.
Het ging namelijk zo:
Ik , Wim ( Hubert is de familienaam, om het moeilijk te maken) ben zelf opgegroeid in Koningshooikt bij Lier. Amper drie kilometer van mijn deur, langs dezelfde weg, woonde Kristin (Hermans) , die ik echter leerde kennen op vakantie… in Italië, aan het Lago Maggiore.
Heel dikwijls samen weer de laars in getrokken, eerst de meren, dan Toscane, Ligurië, Umbrië, Puglia… Altijd voor twee weken. Langer kon niet, we hadden ondertussen immers een eigen zaak: LB Visateljee, een vishandel/traiteur en er was dus werkelijk altijd wel werk aan (en in) de winkel.
Italofan? Sluit vandaag nog aan!
Na 28 jaar werd het tijd voor een nieuwe uitdaging. Italië bleef maar aan die mouw trekken. Onze twee dochters, Sanne en Lien, stonden ondertussen heel stevig op eigen benen en hadden er geen probleem mee ons voortaan als nieuwe nomaden heen en weer te zien reizen. En zo vonden wij in 2014 dus Capotorto, in Le Marche, een regio die de laatste jaren terecht veel aan populariteit heeft gewonnen, maar tegelijk toch zeer authentiek blijft.
Capotorto was al een bestaande Italiaanse b&b met drie kamers in een recent gerestaureerde hoevewoning uit de achttiende eeuw, gelegen in de heuvels rond Urbino. Midden in de natuur, de kust op minder dan 25 km. We verbouwden het aanwezige yogazaaltje tot twee appartementen met elk twee slaapkamers. De oude vijgenboom moest plaats ruimen voor een zwembad. Geen ramp overigens, er staan er gelukkig nog wel een aantal andere in de tuin.
Als het gaat over verbouwen in Italië, hoor je dikwijls de wildste cowboyverhalen. Blijkbaar moet er altijd wat misgaan. Geen idee hoe het komt, maar bij ons verliep alles vlotjes. Akkoord, voor alles wat je doet, heb je een zegeltje (bollo) en een stempeltje nodig. Maar tegen de tijd dat we het water in het zwembad lieten lopen, hadden we uiteindelijk toch ook alle vergunningen rond… gelukkig.
In het voorjaar van 2015 ontvingen we al onze eerste gasten. Zalig. Veel uren kloppen, dat wel. Als je een uitgebreid en afwisselend ontbijt wil aanbieden, kruipt daar tijd in. Maar Kristin doet niks liever. En geef toe, aankomende gasten verwelkomen en samen bij goed weer onder de portico in een prachtige omgeving een wijntje drinken en een hapje eten… echt moe word je daar niet van, toch ?
Het leuke aan onze mengformule van kamers en appartementen, is ook de afwisseling wat gasten betreft. In het voor- en najaar krijg je voornamelijk koppels over de vloer. Jonge mensen zonder kinderen, of iets oudere die zelf niet meer voor kinderen hoeven te zorgen. In juli en augustus wordt het dan weer heel levendig met jonge gezinnen.
Druk is het echter nooit: we hebben immers een zee van ruimte. Plonsen kan in het zwembad, rustig een boekje lezen of luieren in een van de hangmatten doe je aan de vijver, in de tuin, aan de bosrand…. Er is altijd wel ergens een plekje waar je ongestoord je ding kan doen. Veel van de gasten zijn ondertussen vaste vrienden geworden, die hier eigenlijk een beetje “thuiskomen”. En met wie we dan samen uit eten kunnen in de plaatselijke restaurantjes of een pint gaan drinken in Bar del Parco, in het dorp. Een bar met speelweide en sportveldjes waar werkelijk iedereen iedereen kent.
Integreren is hier echt niet moeilijk. Kristin kent vrijwel iedereen in het dorp en heel het dorp kent “ La Cri “. Italianen korten namelijk elke naam af. En omdat de naam Wim nu eenmaal veel moeilijker ligt (soms is het Vim, soms Jim …) ben ik voor de meesten gewoon “il marito della Cri”.
Misschien hebben we wel het grote voordeel dat wij de enige Belgen in de buurt zijn. Ook geen andere Nederlanders, Engelsen of Duitsers… Niet dat we daar wat tegen hebben uiteraard, maar automatisch zoek je dan gemakshalve toch die (bijna-) taalgenoten op, waardoor je in het kliekje van de buitenlanders belandt. En het waardevolle contact met de echte Italiaan misloopt… en da’s toch wel jammer.
Uiteindelijk heb je het voor een groot deel zelf in de hand. Je kan voor je inkopen naar het (voordelige, anonieme) grootwarenhuis aan de rand van de stad. Maar zelf kopen we ons fruit liever bij Manuella in het dorp. Olijfolie bij Massimo de levensgenieter, die je om 10 uur ’s morgens een zelfgemaakte spumante inschenkt en dan vraagt of je niet even zijn zeven varkens wil zien (verrukkelijke hammetjes!).
Olessia van de fattoria tovert met tomaatjes, pepertjes, rozemarijn, maakt heerlijke confituurtjes en sapjes. En als je langsgaat nodigt ze je meteen uit voor een miniconcertje in de boomgaard. “Breng zelf maar wat hapjes mee, dat doen de andere vrienden ook, kunnen we lekker delen…”.
Op Capotorto aan de bosrand staan zeventien bijenkasten. Die zijn dan weer van Sergio de loodgieter. Hij had thuis te weinig plaats, en wij zijn heel blij met de verrukkelijke honing. Zo hadden we ook een stuk weiland op overschot. Dat wordt dan weer een paar keer per jaar gemaaid door buurman Gianni, de Sardijnse schapenboer. Zijn pacht betaalt hij met pecorino. Tweemaal per week maken ze verse ricotta, nog warm als je hem koopt. Ga dat maar eens zoeken in de supermarkt…
Wat toch wel belangrijk is als je er over denkt om te emigreren: zorg dat het een positieve keuze is. Ik bedoel maar, wij wilden niet kost wat kost wèg uit België, wij wilden gewoon heel graag nààr Italië. Verhuizen mag geen vlucht zijn, dan kom je bedrogen uit.
Of we wat missen uit België? Kleinzoon Nino natuurlijk, maar die komt regelmatig op bezoek om de boel op stelten te zetten. Verder echt niks… tenzij misschien de eerste (Hollandse, oeps, niet eens Belgisch….) maatjes en vooral de Heilige Wei van Werchter. In de zomermaanden zijn er weliswaar verschillende festivals in Italië, de afstanden zijn wel wat groter. En in de zomer is het hier “vollen bak”, dus moeten we die aan ons laten voorbijgaan. Maar we krijgen er enorm veel voor in de plaats.
Ooit terug naar België? Nu af en toe voor enkele weken. Voor we verhuisden hadden we altijd ingeschat dat we ongeveer zeven maanden per jaar in Italië zouden verblijven en vijf maanden in België. Uiteindelijk blijken die vijf maanden letterlijk slechts vijf weken te zijn.
Dus definitief terugkeren zit er zeker niet aan te komen. En eigenlijk zijn we daar ook helemaal niet mee bezig. Gasten zeggen ons soms dat wij hier honderd jaar kunnen worden. We zullen het wel zien.
Hoe dan ook, “il marito della Cri” volgt la Cri, en die denkt er nog niet aan, in geen honderd jaar!
Je kunt Wim en Kristin contacteren via de website van hun zaak
