Niet iedereen is avontuurlijk aangelegd. Toch jagen een aantal mensen hun droom achterna, ongeacht de gevolgen. Zo heb je mensen die jarenlang stiekem een droom hadden echt te gaan wonen in hun favoriete land Italië. Intussen heb je in alle regio’s van Italië wel Nederlandstaligen die zich daar definitief gevestigd hebben. Wat is hun verhaal? Hoe snel hebben ze zich aangepast? Wat missen ze het meest van hun thuisland? Volg deze reeks alleen op taste-italy.be !
Vandaag is het de beurt aan Paul, die in Umbria woont.
Ik ben Paul Lippens. Al van de allereerste keer dat ik naar Italië kwam, voelde ik mij hier onmiddellijk gelukkig. Het was 1987 en ik was iets meer dan een jaar afgestudeerd als ingenieur. Ik kwam naar Bologna met een groep collega’s om aan een conferentie rond halfgeleiders deel te nemen. Het was nochtans niet de meest aangename reis want om kosten te besparen had onze werkgever een nachtbus vanuit België gecharterd. Gedurende mijn individuele rondreis met de rugzak na de conferentie kreeg ik hevige diarree. Op dat moment sprak ik nog geen Italiaans. Het was een hele opdracht om bij een apotheker in Firenze de juiste medicatie te krijgen, want in die tijd sprak bijna niemand in Italië een vreemde taal. Bovendien was het gedurende de hele reis bloedheet: ricordo di caldo (warmterecord) lazen de krantenkoppen; het was dan ook al midden september.
Die reis was voor mij de aanleiding om in avondschool Italiaans te studeren. Want naar dit land wilde ik in de toekomst opnieuw afreizen. Met een Italiaanse collega uit Milaan ging ik een weddenschap aan: hij begon in Leuven Nederlands te leren en ik stortte mij in hetzelfde instituut op het Italiaans.
Een paar jaren later en nu mét de nodige taalkennis begon ik voor vriendengroepen reizen naar Italië te organiseren: Umbria, Toscana, Liguria, Lazio … Telkens als ik weer in het land aankwam, voelde het aan als thuiskomen. In mijn vrije tijd werd ik wat later ook reisleider bij een grote touroperator en Roma. Maar ook Sicilia en Puglia werden mijn specialiteiten.
Definitief verkassen
Zo rijpte langzaam het idee om op latere leeftijd naar de laars te verkassen. Toen ik mijn partner Bart leerde kennen, maakten wij regelmatig reizen naar dit prachtige land. Ook Bart was al van in zijn kindertijd verliefd op Italië. Op een bepaald moment in onze professionele carrières begonnen wij op te zien tegen de dagelijkse files. Maar ook de zinloze interne bureaucratie in grote bedrijven gingen vervelen, net als het voortdurend reizen in het kader van mijn job.
Wij besloten op zoek te gaan naar een pand in midden-Italië waar wij een bed & breakfast zouden kunnen uitbaten. Op basis van onze aangename vakanties rond het Lago di Bolsena in Lazio, wilden we daar gaan wonen. Helaas vonden wij maar geen geschikt huis. Wij waren ook in Toscana en Umbria op zoek. Uiteindelijk vonden wij in die laatste regio een historische Casa Colonica (groot pachtershuis) uit 1882 met een schitterende tuin op een paar honderd meter van een oude borgo (authentiek gehucht ontstaan rond een burcht).
De notarisakte voor de aankoop van ons huis in Castello delle Forme – 19 km ten zuiden van Perugia in de gemeente Marsciano – werd getekend in december 2016. Wij begonnen onmiddellijk met de verbouwingen. Ruimtes werden herschikt, moderne badkamers werden ingebouwd. Het grote panoramische terras werd volledig vernieuwd en de oude ‘fondi’ (eigenlijk stallingen op het gelijkvloers) werden omgetoverd in een receptie en een gastensalon. Wij legden ook een parking aan en een mooie toegang naar het huis. Bart ontfermde zich volledig over de binneninrichting. Het werd een schitterende blend van authentieke elementen (‘cotto’ vloeren, oude balkenplafonds, de oorspronkelijke haarden, …) en modern comfort.
Zoutoorlog
Op 1 juli 2017 konden wij onze bed & breakfast, die wij ‘Cum Grano Salis’ doopten, openen. Zelfs al hadden wij nauwelijks promotie kunnen voeren, dat eerste gedeeltelijke seizoen hadden wij toch al aardig wat gasten. In de daarop volgende jaren nam ons klantenbestand gestaag toe. De naam van onze verblijfsstructuur (‘met een korrel zout’) verwijst naar de belangrijke rol die Castello delle Forme speelde in de zoutoorlog tussen Paus Paulus III en Perugia (1545).
Die oorlog ontstond omdat Perugia – dat binnen de Pauselijke Staten lag – weigerde om een zouttaks ingevoerd door Paus Paulus III te betalen en voortaan zijn zout kocht bij de stadsstaat Pisa. Paulus III begon daarom een belegering van Perugia, daar onder andere in geholpen door de familie Della Corgna die de eigenaar was van het ‘Castello delle Forme’. De strategische ligging op een heuvel boven de Tibervallei bood immers bescherming én voldoende bevoorradingsmogelijkheden met landbouwproducten voor de troepen.
Sagra’s en concerten
Ondertussen zijn wij hier goed ingeburgerd en onze gasten appreciëren niet alleen het mooie huis maar vooral het feit dat wij de streek op ons duimpje kennen. Zo organiseren wij regelmatig een gezamenlijk bezoek aan een ‘sagra’ – dat is een eetfestijn in openlucht ter gelegenheid van een patroonsviering in een dorpje, een concertbeleving (jazz, klassiek of opera) in openlucht of in een historische kerk of theater of een etentje bij Italiaanse vrienden thuis. Het gaat er ons vooral om onze gasten het authentieke Italië te leren kennen, buiten de toeristische hotspots.
Umbria, met zijn rijkdom aan eeuwenoude historische evenementen (palio’s, processies en stoeten) is daar dé geknipte regio voor. Daarom richten wij enkele keren per jaar begeleide reisjes in waarbij we de deelnemers een totaalbeleving aanbieden (kunst, natuur, gastronomie, geschiedenis, evenementen). Die excursies gaan soms richting Toscana, Lazio en Le Marche. De centrale ligging van ons huis laat immers toe om een groot gebied van midden-Italië in minder dan anderhalf uur rijden te bereiken.
Naast mijn activiteit voor de bed & breakfast blijf ik actief als consultant voor bedrijven uit de materialensector. Mijn klanten zitten verspreid over drie continenten. Maar nagenoeg al dit werk kan ik online uitvoeren. Vanuit mijn bureautje, met zicht op een eeuwenoude olijfboom en met de Tibervallei op de achtergrond, stuur ik dan marktstudies of kostenberekeningen de wereld rond.
Eigenlijk missen wij België niet echt, op een aantal typische voedingswaren na, die hier niet te krijgen zijn. Perensiroop bijvoorbeeld, of kruidenkoek, lichtbruine suiker, witte asperges, frieten van de frituur. Maar onze gasten brengen die graag mee uit België (op de frieten na dan). En onze naaste familie komt natuurlijk graag logeren!
Je kunt Paul bereiken via de website van zijn b&b
