Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Er waren eens twee broers: de jongste, Pinin, was een nietsnut die liever lui dan moe was. De oudste, Sdraela, was boer en getrouwd met een vrouw die alleen maar geïnteresseerd was in de belangen van het gezin.
Op een avond, terugkomend van een van zijn onbestemde wandelingen, wilde Pinin zijn broer eens opzoeken en ging hij tegen de avond naar diens huis. De vrouw van Sdraela zag hem in de verte aankomen en zei meteen tegen haar man: “daar komt die lapswans van een Pinin aan, haal vlug de kip van tafel anders verdwijnt die in zijn maag”.
Pinin klopte op de deur, kwam naar binnen en vroeg volgens de heersende gewoonte of er iets voor hem te eten was. “Je zal je tevreden moeten stellen met wat koude polenta” zei Sdraela. En Pinin zette zich aan tafel en at de polenta met een eetlust die meer exquise spijzen waardig was. Tegen dat de duisternis viel vroeg Pinin of er een plekje was waar hij zou kunnen slapen, maar in plaats van hem binnen te laten overnachten wees zijn schoonzus hem op een boom in het midden van het weiland tegenover het huis.
Pinin klom tot de eerste stevige takken, maakte het zich zo aangenaam mogelijk en probeerde in slaap te komen. Maar het lukt niet. Terwijl er een ijskoude wind opstak tegen middernacht, hoorde hij beneden zich stemmen aan de voet van de boom en Pinin spitste zijn oren om ernaar te luisteren. Eerst dacht hij te dromen want wat hij onder zich zag gebeuren was zo onwaarschijnlijk: een duivel, een heks en een tovenaar overlegden met elkaar en leken het over iets heel belangrijks te hebben. “Wat is er voor nieuws? vroeg de duivel aan de andere twee. “Ik heb de dochter van de koning betoverd en ook de dochter van de molenaar “, antwoorde de toverkol met een grijns van voldoening. “Bestaat er geen remedie voor deze personen? ” wilde de magiër weten. “De enige remedie tegen dit kwaad is het water dat uit de bron komt, hier bij de wortels van de boom. Maar buiten ons is er niemand anders die dit weet” besloot de heks.
Kort na een uur gingen de deelnemers aan de sabbat uit elkaar, de koude wind ging liggen en Pinin begon na te denken over wat hij gehoord en gezien had. Zodra de zon opkwam, zocht hij twee flessen die hij vulde met het water dat opwelde uit de kleine bron aan de voet van de boom en daarna ging hij op weg naar het dorp.
Eerst ging hij naar de molenaar waar hij de dochter in bed vond, lijkbleek en buiten bewustzijn, terwijl haar ouders wanhopig biddend aan het hoofdeinde zaten en de arts niet begreep wat het meisje mankeerde. “Laat haar wat van dit water drinken” riep Pinin tot verbijstering van de aanwezigen. Het meisje dronk en in de kortste keren herstelde ze volledig. De molenaar omhelsde Pinin van geluk en vroeg wat hij voor hem terug kon doen: het herstel van zijn dochter was hem alles waard. Maar Pinin zei alleen dat hij honger had en graag iets wilde eten. Daarop slachtte de molenaar een kip en maakte polenta, die door Pinin binnen enkele minuten verslonden werden.
Daarop groette hij de molenaar en ging op weg naar het kasteel. Een half uur later stond hij voor de ingang van het kasteel, waar hij door de wachters werd tegengehouden. “Wat kom je hier doen” vroegen zei hem. “Ik heb het middel waarmee ik de stervende dochter van de koning het leven kan redden” antwoordde Pinin. “Jij? Laat ons niet lachen. Dat is nog geen enkele geleerde dokter gelukt en dan zou een domme boer als jij het wel kunnen!“ zei de kapitein van de wacht. Maar pinin stond erop, verhief zijn stem, schreeuwde en dat kabaal trok de aandacht van de koning, die vroeg wat er aan de hand was.
“Laat hem door” beval de bezorgde vader, die besloten had alles te proberen om het leven van zijn geliefde dochter te redden. Pinin liet haar van het toverwater drinken en zie ook zij genas als door een wonder.
Onnodig te zeggen dat iedereen aan het hof verbluft was en de koning vroeg aan Pinin of hij de hand van de dochter wilde aanvaarden. Maar de boerenzoon zei dat hij zich niet geschikt achtte om met de dochter van de koning te trouwen en bedankte onder veel dankzeggingen voor het aanbod. De koning schonk hem daarop een grote som geld en zei hem bij het afscheid dat hij altijd welkom zou zijn aan het hof.
Pinin vertrok met zijn zak goudstukken en ging naar zijn broer Sdraela. Toen die hem zag aankomen, verborg hij alles wat op tafel stond en opende daarna de deur voor hem.
“Ik ben gekomen om je te betalen voor de koude polenta die je me laatst gegeven hebt” zei Pinin, terwijl hij een goudstuk op tafel liet vallen. Verbaasd vroeg Sdraela hem hoe hij aan zoveel geld kwam, waarop zijn broer het hele verhaal in kleuren en geuren vertelde.
Met de hoop hetzelfde geluk als zijn broer te hebben, verborg Sdraela zich nog diezelfde avond tussen de takken van de boom voor het huis en ging daar zitten wachten. Om middernacht verschenen er onder de boom dezelfde louche individuen als de avond ervoor. Sdraela zat ademloos te luisteren naar hun gesprekken: “Het gaat niet goed met onze zaken” begon de heks. “Ze hebben zowel de dochter van de molenaar als van de koning genezen. Iemand moet gehoord hebben wat we hebben gezegd” merkte de tovenaar op. “En misschien is die hier wel In de buurt om ons te bespioneren” besloot de duivel, terwijl hij omhoog tussen de takken keek. Sdraela, die merkte dat hij gezien was, zat als verlamd van angst, kon geen woord uiten en werd vermoord met de vork van de duivel. En Pinin? Die leefde gelukkig voor de rest van zijn leven met de vrouw van zijn broer.
Die goed doet, goed ontmoet.
