Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
In de omgeving van Como woonde vele jaren geleden een pastoor met zijn huishoudster Mariolina. Ze had weliswaar enkele ondeugden, maar omdat ze het huishouden goed verzorgde nam de priester die maar op de koop toe.
Eén van die ondeugden was haar grote voorliefde voor de wijn die haar meester in de kelder bewaarde. Zo af en toe opende ze stiekem een fles van de beste wijn en om dit te verbergen sloeg ze daarna de fles in stukken, terwijl ze wat water over de vloer goot alvorens de pastoor te vertellen dat er een fles was gebroken. “Hoe kan het toch dat er zoveel flessen stuk gaan, Mariolina?”, vroeg de pastoor op een keer, hoewel hij best in de gaten had wat er gebeurde, maar haar niet al te hard wilde vallen omdat ze zowel het huis als de kerk onberispelijk schoon hield. “Wat wilt u mijnheer pastoor, het glas is niet meer wat het geweest is”, verontschuldigde ze zich.
Op een dag zei de pastoor haar: “Mariolina, ik wil dat je me vanavond iets goeds voorzet. Ik moet vandaag in Como zijn en ik zal twee mooie patrijzen kopen, die je voor me klaar moet maken”.
Zogezegd, zo gedaan, de twee patrijzen kwamen in handen van de huishoudster die er haar kookkunst op los liet. Maar toen het wild een prachtig bruine kleur had, kon ze de aanblik en de heerlijke geur niet weerstaan en ze at één van de twee patrijzen op. Zo blijft er tenslotte nog altijd één over, dacht ze bij zichzelf. Maar van het een komt het ander en voordat ze het zich realiseerde, had ze ook de tweede patrijs naar binnen gewerkt. Wat moet ik nu aan mijnheer pastoor zeggen, begon ze zich af te vragen.
Op dat moment werd er op de deur geklopt en stond er een zwerver die haar vroeg of ze iets voor hem te eten had. “Helaas, ik heb niets voor je “, antwoordde de huishoudster. “Maar het ruikt hier zo heerlijk naar gebraden vlees” – zei de man. “Luister, beste man – antwoordde ze vinnig – de pastoor houdt niet van gebedel. Nog maar kortgeleden, toen hij een bedelaar zoals jij betrapte, heeft hij hem voor straf beide oren afgesneden!” De arme stakker wist niet wat hij hoorde en bleef als versteend Mariolina aanstaren.
”Ik hoor iemand aankomen – ging de vrouw verder – dat moet de pastoor zijn die thuiskomt. Dus als je je oren wilt behouden, moet je maken dat je wegkomt”.
Terwijl de man er van door ging, kwam de pastoor binnen, die onmiddellijk naar zijn twee patrijzen vroeg.
”Oh, mijnheer pastoor, vraag me niets… ik ben wanhopig – zei de huishoudster. Net toen u arriveerde, is een bedelaar er met de patrijzen vandoor gegaan, terwijl ik ze net op tafel had willen zetten”.
De pastoor rende daarop naar buiten en zag de arme man wegvluchten. Hij rende achter de man aan, terwijl hij hem toeschreeuwde: “Laat me er tenminste één!” En de man, die dacht dat de pastoor het over zijn oren had, antwoordde: “Niets daarvan, noch het ene noch het andere!”
