Burano is een eiland in de Lagune van Venetië, bekend om de vele bontgekleurde huizen. Ieder huis heeft een eigen kleur. Het eiland is bekend om de traditie dat de vrouwen (veelal buiten) kantklossen als de mannen weg zijn om te vissen. Kant uit Burano is mede daardoor een zeer kostbaar en gewild handelsproduct geworden. Minder bekend zijn de legendes die verbonden zijn met het eiland.
De beschermheiligen van Burano
In het jaar duizend vonden enkele mannen van het eiland een grote drijvende stenen kist. Er wordt gezegd dat de kist uit Mainz kwam en door de wateren van de haven van Sant’Erasmo voer. Zelfs de sterkste mannen op het eiland slaagden er niet in om het miraculeuze object over de kust te trekken, maar vier kinderen wel, dankzij hun zuiverheid en onschuld.
De kist bevatte de lichamen van Sant Albano, Santo Dominico en Sant’ Orso en een vat wijn, ook wel bekend als de ‘Bottazzo di S. Albano’. Vanaf dat moment werden de drie relikwieën, samen met de heilige Barbara, de beschermers van het eiland.
De vondst van het kistje wekte afgunst op bij de Muranesi (inwoners van Murano) omdat zij dachten dat het ‘wonderbaarlijke krachten’ had. Ze stalen het kistje daarom, maar toen het eenmaal naar hun eiland was gebracht, had het geen buitengewoon effect meer; vandaag de dag bevindt de ‘bottazzo’ zich in de kerk van San Donato in Murano en is in steen gegraveerd.
Het wapen van de heilige Albano
Het relikwie van St Albano was oorspronkelijk gemaakt van goud, maar vanwege de pestepidemie en dus om de kosten van de plaag te dekken, werd het omgesmolten en vervangen door een koperen arm die oxideerde en bruin werd, zodat het ‘brasso de pègoa’ (pekarm) werd genoemd, een naam die door de Muranezen en Venetianen werd gebruikt om de inwoners van Burano te bespotten.
Luisterend naar de verhalen van de oudere bewoners van het eiland, is er een andere versie van deze legende. Het schijnt namelijk dat er op een dag een juwelier op het eiland landde, die de Buranelli, die toegewijd waren aan hun beschermheiligen, voorstelde om hem al het goud te brengen dat ze in huis hadden en dit om te smelten tot een gouden arm ter ere van Sint Albano. De eilandbewoners namen het voorstel gewillig aan en lieten het werk uitvoeren. De zomer brak aan en met de eerste verzengende hitte begon er een zwarte substantie uit het gouden beeld te lekken. Zo ontdekten de buranelli dat ze bedrogen waren, want de arm, die van massief goud had moeten zijn, was in plaats daarvan gevuld met pek. Ondertussen was de juwelier weggelopen en de Buranelli werden het lachertje van de eilandbewoners in de buurt.
Legende van de Kant
Een van de beroemdste legendes van Burano vertelt hoe een oude visser die verloofd was met een bruidegom werd verleid door het gezang van zeemeerminnen tijdens een zeereis naar het oosten. De man weerstond hun betoveringen en kreeg een cadeau van de koningin, die gefascineerd was door zijn trouw. De zeemeermin sloeg met haar staart tegen de zijkant van het schip en uit het schuim, dat ontstond door de beweging van het water, vormde zich de bruidssluier voor de jonge bruid.
Toen de trouwdag aanbrak, gaf hij het cadeau aan zijn verloofde, die werd bewonderd en benijd door alle jonge vrouwen op het eiland, en zij begonnen het kant van haar sluier na te maken met steeds dunnere naald en draad, in de hoop een nog mooier borduurwerk te maken voor hun trouwjurk.
Meer info over Burano kan je hier vinden.
