
Mythen, sagen en legendes vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Vrij bewerkt naar de versie van Massimo dei Cas
Het verhaal gaat over de wijsheid van de bewoners van het dal d’Arigna. Die wijsheid, die eruit bestaat dat men zijn eigen fouten wist te herkennen. De hoofdpersoon van het verhaal is een jonge vrouw, Catherina, die zoals alle vrouwen in Fontaniva hun geld verdienden met weven. Het meisje was verloofd met een verstandige jongen, Michele.
Maar ook de wijste personen kunnen soms hun hoofd verliezen en in verzoeking raken. En de verzoeking van Catharina kwam door de fascinerende gelaatstrekken van een jongeman die niet uit het dorp was en op een dag in Fontaniva verscheen. Hij kwam daar niet om er te blijven, maar alleen om aan de meisjes uit het dorp zijn sieraden te tonen die hen zouden betoveren.
Toen hij Catharina zag deed hij of hij verliefd op haar werd en toonde haar zijn mooiste sieraad: een ketting van rood koraal. Het meisje zei nee en de geheimzinnige verkoper verliet het dorp. Maar wat er moest gebeuren, was al gebeurd. Hij had op duivelse wijze (en hij was natuurlijk de duivel) de ziel van het meisje veroverd, waardoor ze de onweerstaanbare behoefte kreeg om in het bezit te komen van het sieraad dat hij haar had laten zien.
Het meisje kon aan niets anders meer denken dan aan de ketting en tenslotte besloot ze om alles aan haar verloofde Michele te vertellen. “Pas als ik die ketting zou bezitten, zou mijn geluk compleet zijn.” Daarop besloot hij om haar de ketting te geven. Maar daarvoor had hij veel geld nodig, geld dat hij nooit als boer in het dorp zou kunnen verdienen. Dus moest hij elders gaan werken en hij besloot naar Frankrijk te trekken. En zo gebeurde het. Hij vertrok en werkte zo hard hij kon.
Na maanden had hij het geld verdiend waarmee hij die ketting kon kopen. Hij stuurde deze meteen op naar zijn geliefde. Catherina straalde van vreugde. Vanaf dat moment had ze alleen nog ogen voor de koraalketting en leek Michele wel helemaal vergeten, terwijl hij toch zijn geboortedorp verlaten had om zijn liefde voor haar te tonen!
Ze deed de ketting meteen om haar hals, bekeek zich in de spiegel en toonde alle vriendinnen het unieke juweel. Zo brak de avond van deze gedenkwaardige dag aan. Catherina dacht dat de dag geen verdere verrassingen meer zou kunnen hebben, maar ze vergistte zich. Toen ze de ketting weer af wilde doen toen ze naar bed ging, lukte het haar niet om die los te trekken. Ze probeerde van alles. Zelfs met een schaar lukte het niet.
En juist toen ze in volledige verwarring was, hoorde ze een stem. Een ernstige en strenge stem die haar zei dat ze zou moeten boeten voor de zonde van ijdelheid die ze had begaan. En ze zou moeten boeten door zonder ophouden te weven tot de terugkomst van Michele, die echter door het harde werken ziek geworden was. Alleen als hij terug was, zou de ketting los gaan en zou de zonde worden vergeven.
Catharina begreep dat het de Heer was die tot haar had gesproken en dat ze zich als een zot had gedragen door het hoofd te verliezen voor het domste ter wereld, de ijdelheid. Ze schaamde zich bij de gedachte aan Michele, die alles had gedaan voor haar frivoliteit. En ze werkte op haar beurt met grote inzet in de wens haar schuld te kunnen aflossen.
Haar inspanning werd beloond, Michele werd beter en keerde weer terug naar Fontaniva om haar te omhelzen. Bij die omhelzing brak de ketting en vielen de kralen op de grond en rolden alle kanten op. Eindelijk was Catherina vrij om Michele te trouwen, haar echte juweel en de rest van haar leven met hem door te brengen.
En zo gebeurde het, de jaren verstreken maar Catherina vergat nooit wat er gebeurd was en als ze haar vroegen wat het geheim was van haar rust antwoordde ze zonder aarzelen: de bescheidenheid.
