Alberik, de nieuwe heerser over Rome, was ambitieus, maar in tegenstelling tot Marozia was hij zich bewust van de grenzen van zijn macht, die zich alleen uitstrekte over het Ducato Romano. Hij consolideerde zijn positie en bezorgde de bewoners een periode van rust en vrede die ze lange tijd niet meer gekend hadden.
In 933, een jaar na zijn vlucht, deed Hugo een poging om de stad die hij door een opwelling van woede was kwijtgeraakt te heroveren, met de bedoeling zich tot keizer te laten kronen. Hij belegerde Rome, maar zonder resultaat. In 936 probeerde hij het opnieuw, wederom vergeefs. Een cholera-epidemie decimeerde zijn leger en dwong hem tot een akkoord met Alberik, dat tot stand kwam door tussenkomst van de abt van Cluny, Odo. Hugo bezegelde de overeenkomst door de hand van zijn dochter Alda, uit zijn eerste huwelijk, aan zijn stiefzoon te geven. Met deze list hoopte hij Rome weer binnen te komen en Alberik te kunnen verjagen, maar die rook onraad en nodigde hem niet eens uit voor de bruiloft.
Onder het bewind van Alberik waren de pausen niet meer dan marionetten, die zich uitsluitend bezig mochten houden met religieuze zaken. Ze hadden niks met hem op, ook al hadden ze hun uitverkiezing aan hem te danken. Paus Stefanus zette een samenzwering tegen Alberik op, maar liep tegen de lamp en werd gevangengezet.
