Via onze reeks “Italiaanse Regisseurs“ nemen we jullie graag mee naar cinema in Italië! We stellen jullie voor aan enkele regisseurs die films hebben gerealiseerd die tot de beste behoren uit de filmgeschiedenis.
Federico Fellini (geboren op 20 januari 1920 te Rimini) is niet alleen één van de beroemdste Italiaanse regisseurs in de geschiedenis, maar ook één van de meest bekroonde. Hij verzamelde onder andere vier Oscars (plus één voor Lifetime Achievement), een Palme d’Or, een Gouden Leeuw voor Lifetime Achievement en talloze andere prijzen.
In 1939 verhuisde hij naar Rome – waar familie van zijn moeder woonde – om naar de universiteit te gaan. Na enkele maanden trad hij toe tot de redactie van Marc’Aurelio, een Italiaans satirisch magazine.
Met Alberto Lattuada maakte hij in 1950 zijn regiedebuut in “Luci del Varietà”, een film die het niet zo bijster goed deed aan de kassa. Twee jaar later bleek “Lo sceicco bianco” ook niet echt in de smaak te vallen, de film kreeg zelfs eerder verpletterende kritiek. 1953 was meer succesvol met het autobiografische “I vitelloni”, zowel in Italië (in Venetië won het de “Leone D’Argento”) als in het buitenland, een succes dat het jaar daarop bevestigd werd door “La strada”, dat zelfs een Oscar won voor beste buitenlandse film.
Dezelfde Award ontving Fellini ook voor “Le Notte di Cabiria”, met Giulietta Masina in de hoofdrol. Fellini maakte een comeback vanaf 1960, toen hij achtereenvolgens zijn grootste meesterwerken produceerde. Met “La Dolce Vita” won hij de “Palme d’Or” in Cannes en de “David di Donatello”. In deze film schittert Marcello Mastroianni als society journalist met ambities om serieuze schrijver te worden. Toch kiest hij voor de lucratieve roddelpers, op zoek naar de nieuwste schandalen en roddels van de high society in Rome in de jaren 50. De film werd wereldberoemd door onder andere de legendarische scene in de Trevifontein te Rome met Mastroianni en Anita Ekberg.
Vervolgens lanceerde Fellini “Otto e Mezzo” een film die zelfs vandaag als een mijlpaal in de geschiedenis van film wordt beschouwd. In Otto e mezzo worstelt regisseur Guido met zijn geweten en zoekt hij ideeën voor een nieuwe film, waarbij voornamelijk herinneringen centraal staan.
Na een paar halve misstappen keerde hij terug naar groot succes in de jaren 70, vooral met Amarcord, een autobiografische film die het verhaal vertelt over zijn jeugd in het fascistische Rimini, opnieuw bekroond met de Oscar voor beste buitenlandse film.
Fellini was reeds ruime tijd ziek toen hij stierf op 31 oktober 1993 te Rome, de stad waar hij onlosmakelijk mee verbonden is. In hetzelfde jaar ontving hij een Oscar voor zijn gehele oeuvre.
Federico Fellini heeft ongetwijfeld zijn stempel gedrukt op de filmindustrie. Zijn werk geldt nog steeds als inspiratie voor vele andere bekende regisseurs.
