Het is geen toeval dat Italië en snelheid zo vaak in één adem worden genoemd. Merken als Ferrari, Lamborghini en Maserati heeft voortgebracht. Zelfs de Vespa vertegenwoordigt de liefde van de gemiddelde Italiaan voor vrijheid en snelheid. Geen wonder dat ruim 100 Italiaanse autocoureurs ooit achter het stuur kropen van een auto in de hoogste klasse van het autoracen, de Formule 1. Niet allemaal waren ze even succesvol. In deze reeks maken we plaats voor de bekendste en succesvolste F1-racers uit Italië. Vandaag: Elio De Angelis.
Elio De Angelis was zonder twijfel een van de meest getalenteerde Italiaanse coureurs die de Formule 1 ooit heeft gekend. Zijn carrière was helaas kort, door een pijnlijke speling van het lot.
Het begin
Elio werd op 26 maart 1958 in Rome geboren. Hij woonde in een welgesteld gezin. Daardoor had hij geen moeite om zijn passie voor motoren uit te leven. Elio begon op veertienjarige leeftijd met karten. Al snel wist hij zijn talent tot uiting te brengen en won hij verschillende titels, waaronder de Europese titel in 1976.
Ondanks de tegenzin van zijn vader besloot de familie hem zijn racecarrière te laten voortzetten en kocht hem een Chevron Formule 3-wagen, maar zonder hem meer geld te geven. Het was in de F3 dat Elio zijn carrière een nieuwe wending gaf. Bij zijn debuut won hij de nationale titel en in ’78 kreeg hij de prestigieuze Grand Prix van Monaco in handen, een zo goed als gegarandeerde opstap naar de F1.
Opstap naar de F1
In feite ging er niet veel tijd voorbij voordat Elio De Angelis zijn debuut maakte in de Formule 1, want in 1979 slaagde hij erin om het nodige budget bij elkaar te krijgen om het seizoen aan te vatten. Hij zou rijden in een Shadow, een team dat het al een tijdje moeilijk had. Ondanks een gecompliceerd seizoen sluit Elio in de laatste ronde tijdens de GP US East in schoonheid af met een vierde plaats.
Dit bleef niet onopgemerkt door Colin Chapman, de grote teambaas van Lotus. Chapman had er zelfs een afkoopsom aan Shadow voor over om Elio te contracteren voor het volgende seizoen. Afgezien van de juridische problemen bleek de overstap naar Lotus een uitstekende keuze en al tijdens de tweede race van het seizoen scoorde De Angelis zijn eerste podium in zijn carrière: de tweede plaats tijdens de Grand Prix van Brazilië, achter de Renault van Arnoux.
Ups en downs
De Lotus 81 kampt met betrouwbaarheidsproblemen en Elio slaagt er meerdere keren niet in om de geblokte vlag te zien. Maar als alles goed gaat, is de Italiaan competitief. Naast een podiumplaats in Brazilië scoort hij aan het eind van het seizoen een zesde plaats in Oostenrijk en twee vierde plaatsen in Italië en de Verenigde Staten. Met deze uitslagen toont hij zich de betere van zijn teamgenoot Mario Andretti.
In 1981 presenteerde Lotus een auto met een dubbel chassis dat volgens de FIA buiten de reglementen viel. Ondanks de moeilijkheden van het moment maakte De Angelis het goed door in acht races punten te scoren en zelfs zijn teamgenoot Nigel Mansell te verslaan. Een overstap naar Alfa Romeo lijkt in de maak, maar uiteindelijk besluit De Angelis in 1982 bij Lotus te blijven racen.
Op het moeilijke circuit van Zeltweg gaat de Romeinse Lotus-coureur voor de overwinning. Een paar ronden voor het einde dreigt hij alles weg te gooien door een schakelfout die het duel met Keke Rosberg heropent. Maar Elio vecht met het mes tussen de tanden en komt als eerste over de finish. Daarbij laat hij zijn rivaal met slechts 5 honderdsten van een seconde achter zich. Dat was de laatste triomf voor Chapman, die in december van dat jaar overleed in omstandigheden die nooit helemaal opgehelderd zijn.
In de plaats van Chapman komt in 1983 Peter Warr. Een ongelukkig seizoen voor De Angelis dat hij afsloot met als enige genoegdoening de poleposition bij de Europese GP. Ttijdens de race zelf moet hij opgeven.
De beste seizoenen
In 1984 gaat het goed, de Lotus 95T is competitief. De Angelis opent het jaar met een derde plaats tijdens de Grand Prix van Brazilië. In Imola doet hij de toegift, ondanks dat hij met een bijna lege tank over de finish komt. Hij zit constant in de puntenzone en keert terug op het podium in de dubbele Amerikaanse trip: tweede in Detroit en derde in Dallas.
In een seizoen dat gedomineerd werd door de McLarens van Lauda en Prost, eindigde De Angelis het kampioenschap op de derde plaats, zijn beste eindplaats. In 1985 zet hij deze positieve trend voort en behoort voortdurend bij de hoofdrolspelers. Op Imola, een van zijn favoriete circuits, finisht hij als tweede. Door de diskwalificatie van Prost krijgt hij de overwinning er cadeau, met als extraatje de leiding in het kampioenschap.
Het lijkt een duel te worden tussen De Angelis en zijn landgenoot Michele Alboreto en zijn Ferrari. Maar in de loop van het seizoen zet Prost iedereen weer op zijn plaats. De Angelis pakt uiteindelijk één punt minder dan het seizoen ervoor en eindigt vijfde in het wereldkampioenschap.
Met de komst van Ayrton Senna naar Lotus beseft De Angelis dat er geen plaats meer is voor hem. Na zes seizoenen bij het Engelse team besluit hij naar Brabham te verhuizen. Daar vindt hij een andere Italiaan, Riccardo Patrese, als teamgenoot.
Het trieste afscheid
Eenmaal bij Brabham realiseert Elio zich dat het niet goed ging met Brabhm. De BT55 – met de bijnaam ‘sole’ – wordt gepresenteerd als de auto van de verlossing na twee seizoenen zonder hoogtepunten. Maar in werkelijkheid blijkt de eenzitter niet erg competitief en bijzonder moeilijk te besturen.
De Angelis probeert er alles aan te doen om het potentieel van de auto te verbeteren. Na zijn zoveelste uitvalbeurt sprak hij af met ploegmaat Patrese dat hij zou deelnemen aan de privé oefensessies op het Franse circuit Paul Ricard. Tijdens deze trainingen slipte de eenzitter op een gegeven moment en raakte een vangrail, waarna hij omrolde en in brand vloog.
Door de vertraging bij de redding kwam Elio De Angelis er niet levend uit. De repatriëring van Elio’s lichaam naar Italië werd begeleid door de tranen van zijn geliefde partner, met wie hij dat jaar had moeten trouwen, en die van duizenden fans.
De begrafenis van Elio De Angelis wordt gehouden in Rome in een stampvolle kerk vol. De aanwezigen betuigen niet alleen hun laatste eer aan de getalenteerde coureur. Ze betreuren het heengaan van een sportman die iedereen voor zich wist te winnen met zijn beleefdheid en sympathie, en hen wist te betoveren tijdens één van zijn pianosessies, die hij bij elke gelegenheid graag bespeelde. De laatste gentleman-driver, zonder twijfel.
