Dit artikel is van de hand van Griet Sebrechts, die woont in de bergen van Friuli. Zij zal voortaan regelmatig berichten over haar leven in Italië.
Eind september verhuisde ik naar Collina, een berdorpje op 1250 hoogte in de Karnische Alpen, aan de voet van de hoogste berg van Friuli Venezia Giulia, de Monte Coglians.
Ik belandde hier voor het eerst in de zomer van 2022, op roadtrip met mijn kampeerbusje. Na een korte workshop houtsnijden in de Dolomieten was ik benieuwd naar meer,. Dus ik ging op zoek naar een cursus in de buurt. Een 80-jarige Italiaan reageerde op mijn zoekertje. Een cursus kende hij niet, maar als ik wou, kon hij me wel wat tips geven. Hij logeerde de hele zomer op een camping in de bergen van Friuli, een regio die ik nog niet kende. Dus ik laadde hond Boris en bagage in en reed 150 km verder, op naar een nieuw avontuur.
Verliefd op de plek
Vijf dagen lang kreeg ik privéles houtsculptuur van Paolo, die in zijn stacaravan polenta met zelf geplukte paddenstoelen voor me maakte en me en passant zijn hele levensloop vertelde. Ik wandelde met Boris langs de rivier en door het bos en kwam nauwelijks andere mensen tegen. Wat een verademing na de drukte van de Dolomieten! ‘s Avonds keek ik hoe de rotsige bergtoppen roze kleurden in het licht van de ondergaande zon. Toen ik moest vertrekken, besefte ik dat ik verliefd was, op deze plek, op wat dit landschap met mij deed. Ik beloofde terug te komen.
De zomer daarop kwam ik terug. Ik was bang voor de teleurstelling, want verliest alles de tweede keer niet zijn glans? Maar het was nog mooier dan die eerste keer. Ik ontdekte nieuwe wandelpaden, klom naar glinsterende bergmeren, en speurde ’s avonds urenlang de hemel af naar vallende sterren. En dus kwam ik nog eens, in de herfst, en ik vond hier zoveel rust, ondanks (of dankzij) de regen en de verlatenheid. De kleuren van de lariksen waren betoverend mooi, de lage wolken hulden het landschap in mysterie, en ’s ochtends werd ik wakker met op de toppen de eerste sneeuw.
Thuiskomen
In 2024 maakte ik een lange reis met Boris en het busje. Mijn eerste stop, begin maart, was hier. Van achter het raam van mijn huurhuisje keek ik naar dwarrelende vlokjes en dacht ik even aan niets anders. En ook door vers poeder ploeteren op sneeuwschoenen bleek beter dan welke meditatie ook. ’s Avonds zweefde de geur van houtkachels door de stille straten. Een ree groette me in de schemering, aan de rand van het bos. Twee weken vlogen voorbij.
Na maanden rondtrekken in Italië en Griekenland kwam ik eind juli terug naar deze plek, voor de derde zomer op rij. De sneeuw waar ik in maart nog door wandelde, had plaats gemaakt voor kleurige bloemenweides. En ik keek naar de bergen en voelde: hier wil ik elke ochtend wakker worden, met dit uitzicht. Hier wil ik de seizoenen in elkaar zien verglijden. Hier wil ik thuiskomen na elke reis.
Ik zocht en vond een appartement in het laatste dorpje voor de weg doodloopt. Mijn kamer kijkt uit over de bergen, en vanop het balkon kan ik de sterren tellen. De mooiste wandelingen vertrekken gewoon aan mijn deur.
Ik gaf mijn vaste job als leerkracht Italiaans in het volwassenenonderwijs op en werk nu als freelance vertaler en online taaltrainer. Een paar uur per week geef ik Italiaanse les aan migranten in een stadje in de buurt. Deze zomer organiseer ik ook taalvakanties voor wie graag Italiaans wil leren in deze nog ongerepte uithoek van Italië.
Naar een ander land verhuizen is een grote stap, zeker in je eentje. Het is een zoektocht op vele vlakken. Maar in de zeven maanden dat ik hier woon, heb ik nog geen enkele keer gedacht: was ik nu maar in België. Elke ochtend sta ik op, ga ik op mijn balkon staan en kijk ik verwonderd naar de bergen in de verte. Soms steken ze scherp af tegen een strakblauwe lucht, soms lijken ze op te lossen in pastelroze of in mistige nevelslierten. Het voelt alsof de cirkel rond is, alsof ik eindelijk ben waar ik moet zijn.
