Binnen de groep der Eolische eilanden is Salina het gemakkelijkst herkenbaar aan de twee groene vulkaantoppen, bijna tweelingen. Een van de twee is de hoogste uitgedoofde vulkaan (962m) van de archipel. Salina heeft als UNESCO werelderfgoed heel wat te bieden: pure authenticiteit!
Om het eiland grondig te verkennen huur je best een Vespa. Onze eerste bestemming was Lingua, een rustig dorp op zo’n 10 minuutjes van de haven. Het heeft een prachtige vuurtoren die bij zonsondergang magisch reflecteert in het zoutmeer met zicht op de ruigere kant van Lipari. Geniet van een heerlijke vismaaltijd en de zwoele ambiance van een echte zomeravond te midden de Italianen.
Mijn persoonlijk hoogtepunt was de beklimming van de Monte Fossa Delle Felci. De wandeling start vanaf de Santuario della Madonna del Terzito, een imposante geelkleurige kerk uit de 19de eeuw in Valdichiesa. Breng voldoende water mee en iets om te eten voor de beklimming die zo een twee uren duurt. Vanaf het kruis op de top daal je best nog een tiental meter verder om het adembenemende zicht op de tweelingbroer te zien: de Monte dei Porri, maar ook de andere Eolische eilanden, en zelfs de Etna en de Siciliaanse kust.
Pollara is nog een verplichte halte. Wij zagen het eerst van op een boot die rond het eiland vaart vanuit Santa Marina. Via zulke excursies stop je op plekjes waar niemand komt en krijg je de kans om in het heerlijk verfrissende inktkleurige – soms turkoois – water te zwemmen en snorkelen tussen de vissen. We bewonderden de natuurlijke rotsboog bij het buitenvaren van Pollara, dat beroemd werd door de ontroerende film ‘Il Postino’ met Massimo Troisi en Philippe Noiret.
Pollara’s zonsondergang is voor mij één der mooiste. Daarvoor ga je best in de hoogtes boven het dorp. Het zicht op Alicudi en Filicudi is betoverend: je ziet ze uitsteken in de fonkelende zee, en de kleuren worden mooier naarmate de zon bijna onder is.
We bezochten ook nog andere leuke dorpjes zoals Malfa, of Rinella, met het zaligste zwarte keienstrand en uitzicht op Mussolini’s oude zomervilla.
En dan nog Santa Marina zelf, waar ik heel trots ben om Belg te zijn! In het schattige witgele kerkje moet je zeker eens gaan kijken naar de frisse, splinternieuwe keramische vloer: een geschenk van onze Koning Albert en Koningin Paola. De dorpelingen praten er heel discreet over: “We zijn trots op ons buurmeisje, een Ruffo di Calabria, en ze komt hier regelmatig”…
